Þjóðmál - 01.12.2010, Qupperneq 96

94 Þjóðmál VETUR 2010
ar Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur . Allt er
þetta satt og rétt . En nauðsynlegt er að bæta
við einum þætti í viðbót .
Stjórnmál og samstarf í stjórnmálum
snúast um traust . Það gildir ekki síst í
ríkisstjórnarsamstarfi . Menn geta párað allt
sem þá lystir á blað, haft stjórnarsáttmálana
þykka sem biblíu og skrifað endalausar
fundargerðir . En ekkert af þessu kemur að
gagni ef traustið skortir . Vandi fyrrverandi
ríkisstjórnar var í því fólginn að þar voru
á ferðinni óheilindi . Við gerðum okkur
ekki grein fyrir því í Sjálfstæðisflokknum,
fyrr en um seinan . Það átti að minnsta
kosti við um mig . Við töldum okkur
trú um að við værum öll að róa í sömu
átt . Alveg fram á síðustu stundu . Jafnvel
á síðasta ríkisstjórnarfundinum, sem
haldinn var í Alþingishúsinu, vorum við
að vinna að framtíðarverkefnum og leggja
á ráðin sameiginlega um hvernig við
tækjum á málum . Þetta var á föstudegi . Á
mánudeginum á eftir var ríkisstjórninni
slitið . Þá var okkur líka orðið ljóst að í gangi
höfðu verið undirmál af hálfu tiltekinna
samfylkingarmanna og þau staðið lengi .
Fram hefur komið opinberlega að ein-
staka áhrifamenn Samfylkingarinnar voru
í leynipukri með ýmsum forystu mönnum
Vinstri grænna og jafnvel Fram sóknar-
flokksins allt frá hruni . Í bók Björgvins G .
Sigurðssonar, Storminum, sem nú er ný lega
komin út, kemur líka fram að innan Sam-
fylkingarinnar hafi strax við hrun komið
upp hugmyndir um að slíta stjórnar s-
amstarfinu . Þar nefnir hann til sögunnar
ráðherra flokksins . Hann segir þó að þær
raddir hafi hljóðnað . En þó er ljóst að þessi
hugsun var til staðar innan flokksins alla tíð .
Gleymum því ekki að Samfylkingin á rætur
sínar í mörgum flokkum . Hún líkist oft á
tíðum fremur hreyfingu en skipulögðum
flokki . Umtalsverður hluti flokksmanna
á pólitískan uppruna sinn í blindu hatri
á Sjálfstæðisflokknum eins og við höfum
séð svo berlega síðustu mánuðina . Án
þess að við sjálfstæðismenn gerðum okkur
grein fyrir, er nú orðið ljóst að setið var á
svikráðum þessa haustdaga . Það átti örugg-
lega mikinn, „kannski mestan“ þátt í falli
ríkisstjórnarinnar . Önnur stoð stjórn arsam-
starfsins, Samfylkingin, var í þeim skilningi,
bæði „feyskin og fúin, farin og lúin“, svo
vitnað sé í sjálfan Megas . Það var því ekki
við góðu að búast . Til viðbótar við risavaxið
úrlausnarefni hrunsins var setið á svikráðum .
Þar voru á ferðinni þeir sem síst skyldi og
okkur grunaði síst . Þegar þannig er unnið
getur bara farið á einn veg . Þegar traustið
er farið og heilindin horfin er fátt eftir í
stjórnarsamstarfi . Það kennir okkur sagan,
það sýndi sig í ársbyrjun 2009 og það á líka
við núna .
Lifandi ævisaga einstaks
sögumanns
Árni Bergmann: Alvara lífsins – ævisaga Gunnars
Eyjólfssonar, JPV útgáfa, Reykjavík 2010, 297 bls .
Eftir Björn Bjarnason
Nýlega dvaldist ég með Gunnari Eyjólfs syni í Skálholti ásamt hópi af
fólki og sátum við að spjalli kvöldstund . Ég
bað Gunnar að segja okkur frá því, þegar
hann var fararstjóri fyrir hópi Pólverja á
staðnum fyrir nokkrum árum og gekk með
þeim að minnisvarðanum um Jón Arason
og syni hans .
Gunnar reis á fætur og sagði okkur sög-
una og hve djúp áhrif það hafði á hann þegar
Pólverjarnir hófu að syngja og létu þannig í
ljós virðingu sína fyrir því að vera á helgri jörð,
þar sem blóði píslarvotta hefði verið úthellt .
Hann tengdi þessa sögu ógleymanlegri