Þjóðmál - 01.12.2012, Blaðsíða 41

40 Þjóðmál VETUR 2012
Þorsteinn Siglaugsson
Stutt hugleiðing
um kvæði
Kvæðið „Grátt myrkrið Marianne“ eftir Krist-ján Karlsson (sjá næstu bls .) hefst í raun inni
í miðri setningu („samt liggur ekki á“) og bygg-
ingarefnið gæti ekki verið knappara; eitt andar tak,
ein myndlíking, drög að hugmynd .
Vinkona skáldsins er að fara en honum finnst
ekkert liggja á því þokunni léttir aftur þegar kvöldar:
Það dimmir og þokan hjaðnar, það dagar af nóttu .
Myndlíking, og hugmynd að kvæði kviknar; hvað
ef þokan væri haf, grátt haf sem umlyki húsin .
En svo kvikna ljósin löng (og kannski líka mjó?),
andartakið er liðið .
Andartakið er horfið, en hvað um kvæðið; er
þetta kvæðið sjálft, eða er þetta kvæði aðeins
gárur á yfirborði annars kvæðis sem varð aldrei
til, eða dauf ummerki upplifunar sem er horfin,
„aska listsköpunarinnar“ eins og Yves Klein kallaði
málverk sín?
Eitt andartak, myndlíking sem kviknar og hverf-
ur, drög að hugmynd sem nær ekki að mótast .
Skáld ið leiðir lesandann inn í andartakið, inn í
and rúmsloft þess og eftirlætur honum að velta því
fyrir sér, tilurð þess og inntaki, myndlíkingunni
og hug myndinni sem grundvalla kvæðið, samspili
andar taksins, sköpunarinnar og veruleikans sem
bindur enda á hana .