Þjóðmál - 01.12.2012, Qupperneq 91

90 Þjóðmál VETUR 2012
Óli Björn Kárason í ríkum mæli eins og lesa
má í skrifum hans .
Á bls . 171 kemur Óli Björn með tím-
abæra gagn rýni á Hreyfinguna, því nauð-
synlegt er að vara fólk við ódýru lýðskrumi
sem stund að er af þingmönnum hennar,
sem skortir þekkingu á því hlutverki sem
þau voru kosin til að gegna: „Margrét
Tryggva dóttir þingmaður Hreyfi ng arinnar,
situr í sak sókn ara nefndinni . Í viðtali á Mbl .
is upplýsti hún að Hreyfi ngin væri með
tilbúna tillögu um að endur skoða ákæru á
hendur ráðherrum, sem meirihluti alþingis
taldi að ekki ætti að ákæra .“ Síðar færir
Óli Björn rök fyrir því að framkvæmd
tillögunnar hafi verið ólögmæt . Það lýsir
vanhæfni þingmanna að leggja fram tillögu
án þess að kanna lögmæti hennar fyrst .
Að endingu skal fjallað um meistaraverk
höf undar, grein sem birtist í sumarhefti
Þjóðmála sumarið 2008 og ber nafn það
sem bókin heitir eftir: „Manifesto hægri
manns .“
Stundum þegar innblásinn texti er lesinn,
þá er það svipað og að hlusta á fagurt tón-
verk . Textinn flæðir og það opnast nýjar
víddir .
Vert er að enda á tilvitnun í meistara verk-
ið, eftirfarandi texti Óla Björns birtir vel þá
tilfinningu sem bærist í brjósti manns, sem
hefur sjálfstæðisstefnuna skrifaða í hugann
og hjartað:
„Við sem höfum skipað okkur undir
gunn fána Sjálfstæðisflokksins, gengum
ekki til liðs við flokkinn vegna nafnsins eða
vegna þess að einhvern tíma í sögu hans hafa
verið magnaðir foringjar . Nei . Við erum
frjáls hyggjumenn, hægri menn, efasemdar-
menn um mátt ríkisvaldsins, staðfastir trú-
menn þess að hver sé sinnar gæfu smiður,
um leið og trú okkar krefst þess að hjálpa
samborgurum okkar . Við erum fólk sem
talar um borgara í stað þess að ræða um
þegna . Við erum sannfærð um að leiðin
til hamingjunnar liggur hvorki í gegnum
ríkið né auðæfi . Við erum fólk sem telur að
mælikvarði á náungakærleika og hjálpsemi,
verði aldrei mældur í því hvað við greiðum í
skatta, heldur hvernig við komum nágranna
okkar til hjálpar án þess að sérstaklega sé
um það getið í fjölmiðlum . Sjálfstæðismenn
eru bara venjulegir Íslendingar og þegar
Sjálfstæðisflokkurinn byrjar að tala og
framkvæma eins og venjulegir Íslendingar,
mun flokkurinn — en fyrst og fremst
þjóðin — njóta góðs af .“
Ný mynd af íslensku
miðaldasamfélagi
Steinunn Kristjánsdóttir: Sagan af klaustrinu á
Skriðu . Sögufélag, Reykjavík 2012, 375 bls .
Eftir Jón Þ . Þór
Sá sem þessar línur ritar sat fyrir skemmstu á tali við góðan kollega sem
mikið hefur fengist við íslenska miðalda-
sögu á löng um starfsferli . Eins og vænta
mátti barst talið að íslenskri söguritun og
-rannsóknum og stöðu sagnfræðinnar hér
á landi um þessar mundir . Þá sagði félagi
minn eitthvað á þessa leið:
„Fornleifarannsóknir síðustu ára hafa
gjörbreytt viðhorfum og vitneskju um
elstu söguna . Það stendur ekki steinn yfir
steini í því sem okkur var kennt á sínum
tíma, jafnvel ekki af því sem við kenndum
fyrir tíu til tuttugu árum .“
Þessi orð hins margfróða starfsbróður
míns komu mér oftar í einu sinni í hug
er ég las bók Steinunnar Kristjánsdóttur
fornleifafræðings, Sagan af klaustrinu á
Skriðu . Hún fjallar, eins og nafnið bendir
til, um klaustrið á Skriðu í Fljótsdal —
Skriðu klaustur — og hlýtur að teljast ís-