Skólavarðan - 01.12.2015, Blaðsíða 32

32 DESEMBER 2015
BANANABRAUÐ
Vekjaraklukkan hringdi klukkan sjö
þriðjudaginn sjöunda september og vakti
Aðalborgu Þrá Þorsteinsdóttur íslensku-
kennara. Það var kaldur haustmorgunn
og september nýgenginn í garð. Aðalborg
settist upp og velti fyrir sér hve oft hún hafði
vaknað við þessa sjö ára gömlu klukku.
Hún hafði fengið klukkuna fyrir nokkrum
árum þegar Ástríður Rún systir hennar flutti
norður og losaði sig í leiðinni við allt sem
hún kallaði óþarfa drasl. Aðalborg klæddi
sig, bjó um, dró gluggatjöldin frá og horfði
um stund út á kaldan haustmorguninn.
Hún gekk niður stigann og inn í eldhús,
hellti upp á kaffi og smurði dagsgamalt
rúnstykki með osti og marmelaði. Við
eldhúsborðið velti hún fyrir sér hvernig nýta
mætti brúnu bananana sem lágu í rauðu
ávaxtaskálinni á borðinu. Hún vildi helst
ekki baka bananabrauð því hún átti nú
þegar tvö stykki í frysti. Hún gæti sett þá í
ávaxtaþeyting en hún átti engan blandara.
Ekki vildi hún gera sæta köku úr banönun-
um því það var bara þriðjudagur. Aðalborg
vildi aðeins baka sætar kökur á sunnu-
dögum ef það kæmi nú einhver í heimsókn.
„Jæja þá,“ sagði hún við sjálfa sig, „það
verður þá bara að vera bananabrauð.“ Svo
stóð hún upp og skoðaði í skúffur og skápa
til að athuga hvort allt væri til fyrir bakstur-
inn. Hún leit á klukkuna, kortér í átta, Hún
hafði nær tvo tíma til að baka áður en hún
legði af stað í vinnuna.
Aðalborg Þrá tók fram hveiti, natron,
salt og sykur og mældi hráefnin í ljósgulu
skálina frá systu, ásamt þremur eggjum.
Hún stappaði svo brúnu bananana þrjá,
sullaði þeim í skálina og blandaði öllu
saman. Næst skellti hún deiginu í tvö smurð
form og setti þau inn í ofn. Þá var bara að
bíða.
Aðalborg tók fram próf nemenda
frá því deginum áður. Hún hafði prófað
nemendurna úr kafla sem hún las fyrir þá úr
skáldsögunni Það snjóar í júlí eftir Eirnýju
Láru Ágústsdóttur. Aðalborg sá greinilega
á prófunum hverjir hlustuðu á upplestur-
inn og hverjir ekki. Þetta sjö spurninga
krossapróf var ansi auðvelt ef hlustað var á.
Í tímanum hafði Aðalborg tekið eftir hverjir
voru óeinbeittir, dottuðu jafnvel, krössuðu
á spássíur stílabókanna eða störðu bara á
hvíta veggi skólastofunnar. Aðalborg Þrá
vildi sýna nemendunum hvað það skipti
miklu máli að fylgjast með.
Klukkan á bakaraofninum hringdi
nákvæmlega þrjátíu og sjö mínútum
eftir að bananabrauðunum var potað inn
í ofninn. Aðalborg Þrá hrökk við og stökk
frá borðstofuborðinu, inn í eldhús, slökkti
á hringingunni, teygði sig í grænmynstruðu
ofnhanskana og tók brauðin út. Stundar-
korn starði hún á brauðin og velti fyrir sér
hvernig hún gæti framkvæmt þessa frábæru
hugmynd sem hún var að fá. Hún leit á
klukkuna: hálftíu. Hún fór upp og náði í
hárauða klútinn frá Margréti móðursystur
sinni, gekk svo frá prófunum og fartölvunni
ofan í tösku, greip jakkann og banana-
brauðin og rölti út í strætóskýli.
Strætisvagninn stansaði fyrir Aðalborgu
Þrá eftir sjö mínútna labb. Er hún gekk inn
í vagninn sá hún hvar fastagestirnir voru
á sínum stað. Ungi maðurinn með ljósa
síða hárið, bakpokann og appelsínugula
reiðhjólið, gamla konan sem fór alltaf út við
sundlaugina og stúlkan með bleika hárið
voru þarna. Og á næstu stoppistöð komu
samlokurnar, vinirnir tveir, annar með
gleraugu og hinn í grænum jakka. Svona var
þetta á þriðjudagsmorgnum þegar Aðalborg
Þrá byrjaði ekki að kenna fyrr en tuttugu og
fimm mínútur í tíu.
Er hún kom inn á kennarastofuna
í Birkihlíðarskóla sá Aðalborg í augum
kennaranna hvað þeir girntust banana-
brauðin. „Hvað?! Bara verið að baka! Á ekki
að gefa með?“ gólaði Sólrún Maria Olsen
dönskukennari. Hún var alltaf svo svöng.
Aðalborg brosti bara og gekk út úr stofunni.
Nemendurnir höfðu hópast fyrir fram-
an hurðina á skólastofunni þegar Aðalborg
kom að henni. Hún gekk inn í stofuna og
fylgdu nemendurnir á eftir og dreifðust um
alla stofu. Sumir voru forvitnir um hvað
væri í þessum tveimur formum sem lágu á
kennaraborðinu. Aðalborg las nemendurna
upp, stóð svo upp frá borðinu og dreifði sjö
spurninga krossaprófinu og leysti málið um
hverjir ættu þessi þrjú ómerktu próf. Hún
stóð við töfluna og sagði við nemendurna að
nú væri vert að hlusta vel. Allir nemendur
skyldu skila prófinu á kennaraborðinu og
þeir nemendur sem gerðu tvær villur eða
færri mættu fá brauð. Sjö nemendur fengu
brauð af tuttugu og þremur. Aðalborg
tilkynnti svo nemendunum að lagt yrði
fyrir nýtt og aðeins þyngra sjö spurninga
Dagný Gréta Hermannsdóttir, nemandi í Menntaskólanum í Kópavogi
Dagný Gréta Hermannsdóttir er á fyrsta
ári í Menntaskólanum í Kópavogi. Hún
segist ekki hafa samið ýkja margar
sögur en á það til að semja þær í höfð-
inu; sögur og ljóð. Bókaþjófurinn eftir
Marcus Zusak er í uppáhaldi og Kular af
degi eftir Kristínu Marju Baldursdóttur.
Dagný Gréta stefnir að því að koma
fleiri sögum á pappír í framtíðinni.
Umsögn dómnefndar
Í sögunni Bananabrauð lítur höfundurinn yfir umhverfi sitt og reynir
að hugsa út heildarlausnir. Í henni leynast einnig ósögð tengsl milli
hlutverks foreldra og kennara og í henni er snotur kennslufræði-
hugmynd sem að vísu hefur birst í ýmsum myndum í nokkur
hundruð ár, hér mætti með góðum rökum tala um fíngerða tilvísun
í litlu gulu hænuna. Þó er hér á ferð frumleg og óvænt útgáfa af
þeirri hugsun að þeir einir eigi að uppskera sem sinna sinni vinnu.
Sagan tekur vel á því söguefni sem lagt var fyrir og
nefndin valdi hana ekki síst vegna þess að hún setur
kennarastarfið þrátt fyrir allt í nýstárlegt samhengi.