Skólavarðan - 01.12.2015, Blaðsíða 34

34 DESEMBER 2015
Loksins var tíminn búinn og Emelía var að
fara að labba út. Þá kallaði Sara á hana og
bað hana að koma til sín. Emelía settist í
stólinn á móti Söru. Sara sagði: „Þú verður
að hætta að tala svona mikið í tíma hjá
mér!“ „Fyrirgefðu Sara, en ekki senda póst
heim til pabba.“ „Jú, það verð ég að gera
svo hann viti af þessu,“ segir kennarinn.
Emelía fékk núna að fara út í frímínútur.
„Leiðindakennari!“ hugsaði hún. Núna fór
Emelía í frímínútur og svo var enska. Þá
var skólinn búinn. Þetta var nefnilega fyrsti
dagurinn í 7. bekk svo að þau fengu að fara
mjög snemma.
Það voru 5 mínútur eftir af frímínútum
og þá var komið að ensku. Enskutíminn var
byrjaður, Emelíu fannst gaman í ensku vegna
þess að þau fengu að horfa á mynd. Eftir
ensku fór Emelía heim. Pabbi hennar var
heima. Hún opnaði dyrnar að heimili sínu og
þar sá hún pabba sinn í tölvunni. Hún hljóp
til hans þar sem hann var að lesa póstinn
frá Söru. Pabbi Emelíu leit á hana með illu
augnaráði. Pabbi hennar sagði: „Ef þú tekur
þig ekki á þá ferðu í tölvubann í viku, Emel-
ía!“ Emelíu sárnaði, hljóp inn í herbergið sitt
og skellti hurðinni á eftir sér. Eftir hálftíma
gafst hún upp og kom fram en þar var Sara
kennari að tala við pabba hennar. Hún var
komin hálfa leiðina þegar hún þurfti að
hlaupa inn í hjónaherbergi. Þar sá hún mynd
af mömmu sinni á veggnum. Mamma hennar
fékk krabbamein 30 ára og á endanum dó
hún. Þá var Emelía aðeins 5 ára og hefur
hugsað um mömmu sína síðan. Svo heyrði
hún útihurðina lokast og í glugganum sá
hún Söru fara upp í bílinn sinn. Emelía kom
fram þar sem pabbi hennar var farinn að fella
tár. Hann leit upp og starði á Emelíu. Hann
saug upp í nefið og stóð upp. Þá sagði hún:
„Hvað er að pabbi?“ „Ekkert,“ sagði pabbi
hennar. Emelía var að spá í að fara út og fá
sér ferskt loft. Hún opnaði hurðina og fann
vindhviðuna strjúka andlit sitt. Emelía leit á
klukkuna þar sem hún var 20 mínútur yfir 3.
Hún fór aftur inn og lagðist upp í hjónarúm-
ið. Emelía lokaði augunum og reyndi að slaka
á. Hún opnaði augun þegar pabbi hennar
strauk henni um vangann. „Hvað er klukkan,
pabbi?“ „Klukkan er 5:00,“ sagði pabbi
hennar. Hann fór út úr hjónaherberginu til
að leyfa Emelíu að vakna. Á heimilinu var ein
regla, þetta var hún: Það er bannað að opna
skápinn inn í hjónaherberginu. Því hafði
Emelía hlýtt í mörg ár.
Emelía leit í kringum sig og út úr
skápnum laumaðist stórt appelsínugult
umslag. Emelía fór á fætur og geip umslagið.
Hún hugsaði: „Það hlýtur að hafa dottið úr
skápnum.“ Emelía opnaði umslagið og inni
í því stóð:
DNA Umslag
Emelía Ragnarsdóttir ( Frá Íslandi)
Foreldrar : Ragnar Guðjónsson (Frá
Íslandi)
Sara Kristín Sveinsdóttir ( Frá Íslandi)
„Nei, þetta getur ekki verið!“ Emelía
brotnaði niður og gat varla komið orði út um
munninn. „Mamma mín er Sara kennari, en
hver er þá mamma mín sem dó?“ hugsaði
Emelía. Hún hljóp til pabba síns sem sat við
sjónvarpið.
„Pabbi, er þetta satt?“
„Emelía, ég sagði að það væri bannað að
opna skápinn!“
„Ég fann þetta umslag á gólfinu. Segðu
mér bara hvort Sara Ragnarsdóttir sé
mamma mín.“
Pabbi Emelíu stóð upp og kraup á
hnjánum á móti henni og sagði: „Já, það er
hún.“
Emelía hljóp og læsti sig inn í herbergi.
Hún leit út og horfði á trén sveiflast til og
frá. Hún ætlaði ekki að koma fram aftur.
2. kafli
Það var liðin vika og Emelía sat ennþá
inni í herberginu sínu. Pabbi hennar færði
henni mat inn um lúgu sem var á miðri
hurðinni. Það var eins og Emelía væri
komin í þunglyndi. Hún hugsaði um pabba
sinn og Söru, þau pössuðu einhvern veginn
ekki saman. Pabbi hennar var kominn með
áhyggjur og var alltaf að kalla á hana. Það
var sunnudagur og hún var búin að sleppa
skóla í viku. Það var tilbúin ferðataska
á rúminu og hún var tilbúin að fara að
heiman. Emelía sat á skrifborðsstólnum
sínum og var að skrifa bréf. Í því stóð:
„Kæri pabbi
Ég elska þig út af lífi mínu en þú gekkst
of langt í þetta sinn. Mér líður illa og hef
sleppt því að borða matinn sem þú færðir
mér. Þú hefðir átt að segja mér þetta fyrr.
Þegar ég las umslagið þá hrundi líf mitt í
mola. Ég get ekki sofnað né farið í skólann.
Nú er tími til að fara og hefja nýtt líf. Ég get
samt komið í heimsókn og ég vona að ég sjái
þig seinna.
Elska þig, kær kveðja, Emelía.“
Emelía braut umslagið saman og
hengdi á gluggann sinn. „Nú er tími til
að fara og hefja nýtt líf.“ Hún tók ferða-
töskuna sína og henti henni út. Hún bjó
á hæð númer 2. Emelía átti reipi sem hélt
ljósmyndum uppi á veggnum hennar. Hún
tók reipið og batt við járnrör sem var fyrir
ofan gluggann. Emelía tók í reipið og lét sig
síga niður. Hún snerti grasið með tánum
og fann hroll streyma um líkamann. Hún
byrjaði að labba í burtu frá húsinu sínu.
Þegar Emelía var búinn að labba í smástund
missti hún augsýn af heimili sínu. Klukkan
var aðeins hálf átta þegar hún byrjaði að
labba. Það var liðinn klukkutími og Emelía
var villt, svöng og skítug. Hún var komin
með heimþrá en ætlaði aldrei aftur heim.
Emelía leit í kringum sig og sá veitingastað.
Hún hljóp að honum og á hurðinni stóð
Opið. Allir litu á Emelíu þegar hún labbaði
inn. Hún spurði afgreiðslukonuna: „Gæti ég
fengið eitthvað að borða?“ Afgreiðslukonan
EMELÍA OG KENNARINN