Skólavarðan - 01.12.2015, Page 35

svaraði: „Áttu eitthvern pening?“ „Nei,“
svaraði Emelía. „Þá get ég því miður ekki
fært þér neitt.“ Emelía settist á einn stólinn
á veitingahúsinu og lét sér hitna. Það var
gott að vera sest eftir alla þessa gönguferð.
Emelíu verkjaði rosalega í lappirnar. Sumir
komu til hennar og gáfu henni mat og teppi.
Dyrnar opnuðust á veitingastaðnum og
kona kom inn. Emelía leit á konuna og það
kom í ljós að þetta var Sara. Emelía hljóp
út úr veitingahúsinu. Þegar hún var komin
nokkuð langt frá veitingastaðnum öskraði
Emelía á Söru: „Ég veit hvað gerðist milli
þín og pabba, Sara!!!!“ Sara leit við en þá var
Emelía horfin. Hún fór upp í bílinn sinn til
að leita að Emelíu. Hún fann ekki Emelíu
og þá hringdi hún í pabba hennar. Pabbi
hennar sagði að hún væri inni hjá sér. „Nei,
hún er farin,“ sagði Sara við pabba Emelíu.
Pabbi hennar fór í sjokk og braut upp
hurðina að herbergi Emelíu. Þar sá hann
miðann sem Emelía hafði skrifað. Hann
las miðann og fór að gráta. Hann hringdi í
lögregluna og allir byrjuðu að leita. Pabbi
Emelíu fór upp í bílinn sinn og leitaði alls
staðar. Hann hugsaði um hvað hann hafði
gert og að þetta væri allt honum að kenna.
Hann hafði sagt lygasögur um mömmu
hennar og prentað mynd af einhverri konu
sem hann fann á google. Hann lét myndina í
ramma og lét sem það væri mamma hennar
Emelíu. Pabbi Emelíu var farinn að hafa
svo miklar áhyggjur af dóttur sinni. Sara
og pabbi Emelíu höfðu verið saman í mörg
ár en skildu svo. Þau hafa samt alltaf haft
áhuga á hvort öðru síðan.
3. kafli
Emelía hljóp eins og fætur toguðu
þangað til að hún þurfti að ná andanum.
Ferðataskan var týnd og allt var ómögu-
legt. Það var rigning og Emelía nálgaðist
risa stóran foss. Allt í einu komu bílljós þar
sem Sara hafði fundið Emelíu. Sara kallaði:
„Emelía! Pabbi þinn bíður eftir þér.“ Emelía
fór til Söru og þær töluðu saman í bílnum
hennar. Sara sagði Emelíu sögu um ævi
þeirra og pabba Emelíu. Sara ætlaði að
byrja að tala þegar það byrjuðu að heyrast
þrumur. Samt lét Sara það ekkert trufla sig
og byrjaði söguna svona:
„Ég og pabbi þinn kynntumst á
bókasafni Garðabæjar. Við töluðum mikið
um bækur og rithöfunda. Svo bauð hann
mér út að borða. Þá vildum við komast
lengra í lífinu og við eignuðumst þig. Við
lifðum hamingjusöm þar til að einn daginn
byrjuðum við að rífast og vera leiðinleg við
hvort annað. Okkur fannst þetta vera of
mikið álag í lífinu. Við skildum og ákváðum
að leyna því að ég væri til. Ég bað pabba
þinn um að búa til afsökun yfir að þú ættir
ekki mömmu. Það var svo sárt að horfa á
þig í skólanum, ég meina, mína eigin dóttur.
Þannig að geturðu plís fyrirgefið mér?“ „Já,
en við þurfum einhvern veginn að koma
ykkur aftur saman.“ Emelía knúsaði Söru
og sagði: „Æii, ég gleymdi símanum mínum
úti, ég ætla að fara að sækja hann.“ „Ókei,
elskan.“ Emelía fór út úr bílnum og hljóp
í áttina að fossinum. Það var dimmt úti
en bíllinn lýsti upp svæðið. Þarna lá hvíti
síminn hennar Emelíu. Allt í einu skrikaði
henni fótur. Emelía rann niður hólinn og
ofan í fossinn. Hún fann kuldann yfirtaka
sig og náði ekki andanum. Emelía reyndi að
synda upp en straumurinn var of mikill. Allt
varð óskýrt og hún féll til botns...
www.arthostel.is
arthostel@arthostel.is
s. 854-4510 / 894-2910
„Svefnpokagisting
fyrir skólahópa“