Félagsbréf - 01.12.1961, Page 52

46
FÉLAGSBRÉF
að hafa selt Pobeda sinn á svörtum markaði. Og hann eignaðist vitan-
lega nýja bílinn sinn eftir ólöglegum krókaleiðum. 1 þriðja lagi á hann
sveitasetur, í fjórða lagi á hann eigin íbúð með Zís-ísskáp fullum af alls
konar góðgæti! Konan hans verzlar aðeins í Elíséevski-stórverzlunum. Hún
skartar gullarmbandi og demants-eyrnalokkum... .
Með klóm og kjafti.
Tölum nú um mig. Ég er líka smáborgari, af því að ég á tólf þúsund
rúblur í sparisjóði. Mig langar líka til að eiga bíl og sveitasetur. Og
ég skammast mín ekkert fyrir að segja það. Vegna þess að ég hef orðið
að líða skort og verja föðurlandið og þola allar fimm ára áætlanirnar.“
Heimilisfangið undir bréfinu var: „Hvaða hús sem er í hvaða götu sem
er.“ Með þessum orðum vildi bréfritari leggja áherzlu á, að fjöldi manna
væri sama sinnis. Það er ekki lengur unnt að þagga niður í lesendum í
Rússlandi.
í leikriti eftir Ovetshkín (hann var hér nýlega á ferð), sem birtist í tíma-
ritinu Novi Mir, má heyra bergmál af gremjuþrunginni rödd yngri kyn-
slóðarinnar, sem bíður þess með óþreyju að fá að njóta lífsins. Tveir ungir
bræður ræðast við. Annar þeirra er eitilhörð flokkssál, en hinn telur aftur
á móti, „að tímabil hetjudáða og fórna séu liðin.“ Hér á eftir fara nokkrar
táknandi glefsur úr samtali þeirra bræðra.
Nikolai: —- Þú spyrð mig, hvers vegna ég vilji ekki fara burt úr höfuð-
borginni? Nú meðal annars vegna þessa, að ég sé ekki, að þess gerist þörf.
Auðvitað gætu þeir sent mig til einhvers smáþorps, en til hvers? Til þess
að reisa við samyrkjubú, sem hefur dregizt aftur úr? Hver verður að
bjargast eins og liann bezt getur! Ég vil heldur vera hér í borginni. Þú
heldur kannski, að árin, sem ég var í háskólanum, hafi verið auðveld?
Og ertu búinn að gleyma því, hvað ég þjáðist mikið sem barn? Allt, sem
ég á núna, hef ég hrifsað til mín með klóm og kjafti.
Zina (kona Nikolais): — Það er satt. Feður okkar hafa búið við nógu
þröngan kost til þess að við getum lifað betra lífi núna. Alltaf fórnir,
erfiðleikar og skortur. Hvenær tekur þetta enda? Ég ól aldur minn í
skógum Síberíu, þangað til ég var fimm ára. Það er nógu stór fórn. Og
öllu ungu fólki finnst það sama. Það er raunsætt.
Nikolai (við bróður sinn): — Auðvitað ert þú ekki hrifinn af þeim
mönnum, sem koma að heimsækja mig, af því að þeir eru eins og ég.