Félagsbréf - 01.09.1963, Blaðsíða 31

ir lofaS sér að sitja hjá þér á píanó-
bekknum,“ sagði Sybil.
„Sagði Sharon Lipschutz það?“
Sybil kinkaði ákaft kolli.
Hann sleppti öklum hennar, dró að
sér hendurnar og lagði vangann á
hægri framhandlegg. „Já, Sybil,“ sagði
hann, „þú veizt, hvernig þetta vill fara
stundum. Ég sat þarna og var að spila.
Og þú varst hvergi sjáanleg. Og svo
kom Sharon Lipschutz aðvífandi og
settist við hliðina á mér. Ekki gat ég
hrint henni útaf, eða hvað?“
„Jú,“
„Hamingjan nei. Það gat ég ekki,“
sagði ungi maðurinn. „En ég get sagt
þér, hvað ég gerði, allt um það.“
„Hvað?“
„Ég lét sem hún væri þú.“
Nú laut Sybil áfram og fór að grafa
í sandinn. „Við skulum fara út í,“
sagði hún.
„Þá það,“ sagði ungi maðurinn.
„Ég á að geta komið því við.“
„Næst áttu að hrinda henni útaf.“
„Hrinda hverri útaf?“
„Sharon Lipschutz.“
„Já, Sharon Lipschutz,“ sagði ungi
maðurinn. „En hvað þessu nafni skýt-
ur oft upp í samtali. Blandar minni
og fýsn.“ Hann stóð skyndilega upp.
Hann horfði út á sjóinn. „Sybil,“
sagði hann, „nú skal ég segja þér,
hvað við gerum. Við sjáum til, hvort
við getum ekki veitt neinn bananaiisk.“
„Neinn hvað?“
„Bananafisk,“ sagði liann og losaði
beltið á sloppnum sínum. Hann fór úr
sloppnum. Axlir hans vóru hvítar og
mjóar og sundbuxur hans fagurbláar.
Hann braut saman sloj)])inn fyrst
langsum, síðan tvisvar þversum. Hann
greiddi úr þurrkunni, sem hann hafði
notað yfir augun, breiddi úr henni
á sandinn og lagði samanvafinn slopp-
inn ofan á hana. Hann laut enn áfram,
tck upp flekann og skorðaði hann
vendilega undir hægri arm sinn. Loks
tók hann vinstri hendi í höndina á
Sybil.
Síðan gengu þau tvímenningarnir
áleiðis til sjávar.
„Ég býst við, að þú hafir séð æði-
marga bananafiska um ævina,“ sagði
ungi maðurinn.
Sybil hristi höfuðið.
„Ekki? Hvar áttu eiginlega heima?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Sybil.
„Vitaskuld veiztu það. Þú hlýtur að
vita það. Sharon Lipschutz veit hvar
liún á heima, og hún er ekki nema
þriggja og hálfs.“
Sybil nam staðar og kippti að sér
hendinni. Hún tók upp venjulega kú-
skel og skoðaði hana með fágætri at-
hygli. Hún kastaði henni frá sér.
„Whirly Wood, Connecticut,“ sagði
hún og hóf göngu sína á ný með mag-
ann fram.
„Whirly Wood, Connecticut,“ sagði
ungi maðurinn. „Getur verið að það
sé einhvers staðar nálægt Whirly Wood,
Connecticut?“
Sybil horfði á hann: „Það er þar,
sem ég á heima,“ sagði lnin óþolinmóð.
„Ég á heima í Whirly Wood, Conn-
ecticut.“ Hún hljóp nokkur skref á
undan honum, greip vinstri fót sinn
í vinstri hendi og hoppaði tvisvar,
þrisvar.
„Þú getur ekki rennt grun í, hvað
FÉLAGSBRÉF 27