Félagsbréf - 01.09.1963, Blaðsíða 36

3 Valt er og svalt að bíða hnúkaþeys sem er hugtak
hundið afrétt og eftirlegum æ og síðan, og hver ert
þú að þú væntir linkindar nú þegar mörkum sleppir?
Óstuddur, einn muntu ganga þann veg sem er þinn
eiginn vegur, einstakur meðal óteljandi þráða sem
allir þó strengjast í sömu stefnu, inn og innar
í þá kristöllun tíma og rúms, þá fagurstirnuðu
veröld sem dvelur utan skyngripa, vanari þéttleik.
En minningar vonir og orð munu þó fylgja óbreytan-
legri för þinni og miðla ilmi sínum og lit þeim
blámaskyggðum ístjöldum handan allra depla. Því
aðeins verður saga; því aðeins fær staðizt heimur
sá —
4 Og þá rís sá jökull, hann hefst upp úr glitmóðu
nála sem er sjónbaugur sem er víðbláinn; um hjarta
þitt fer skjálfti við snertingu þeirra fleyga sem í
senn eru ýtnir og stökkir svo að hugur þinn hrapar
gegnum gleymdar rásir minninga, dofnuð tengsl við
þá sorg sem eitt sinn var þín og ein sorga; þú grézt
og hafðir glatað þínum fyrsta draumi. En jökullinn
vex og gliðnar, hrekkur sundur í óteljandi örsmæðir
flötunga, dvergabú sólna sem hreyfa leiftrum í
veru draumsýnar: einnig hér skal líf.
Og um fót þinn ofurseldan þeirri birtu leggst
snjórinn hvítari fjarlægðum, hlásinn og léttur, án
sorgar, án eftirsjár linda —
5 Þráðir morgnar eiga sér engan enduróm milli
veggja sem eru virki hvítari draumum, luktir höfum
sem eru þögn og voð óræðari kveðjum —