Félagsbréf - 01.09.1963, Blaðsíða 35

BALDUR RAGNARSSON
Isar
1 Að bera þá sökum sem týnast í vötnum sumarsins,
heillaðir eigin ásjónu — skammdræg eru þau mið.
Syni Sefisusar gekk sjálfselskan ekki til, heldur þrá
eftir fegurð hins óhöndlanlega. Einnig þá var
sumar og lindin lifandi spegill, ástfangið dapurt
auga, og dísir í skóginum; síðar fundu þær blóm,
gáfu því nafn.
En það sem sumarið fær ekki veitt getur veturinn
gefið. Haustið nálgast og einn morgun er myndin
horfin: vatn hefur hemað í nótt. Og þá skilst þeim
sem þraukað hafa af sumar og þrá, að eigið andlit
á aleinn ísinn —
2 Réttu mér hönd þína bróðir, mæl við mig orð. Á
þeim leiðum er þú fórst til þessa, hvort má þar
kenna yl úr jörð ellegar reyk úr söndum? Því litir
þínir og fas bera vott um annað en átakastrit við
heljarþegna. Þú brosir og þegir, en þögn þín og
bros segja mér nóg. Baráttan í lifandi hjarta, rautt
og grænt séð heilum augum: þvílíkt er svar þitt,
Og sannleikur þinn sem hver annar í streymandi
veröld; áunnar sættir með sýnd og reynd miðja
vegu milli vatns og ísa. Og ráð þitt: að feta þig
ívið innar, en hafa þó ætíð veður af móti þeirra
kennileita sem enn bera form sín á kunnum grindum.