Félagsbréf - 01.09.1963, Blaðsíða 33

ins. „En auðvitað verða þeir svo feitir
af þessu, að þeir komast ekki aftur út
úr holunni. Ganga ekki út um dyrnar.“
„Ekki að fara of langt út,“ sagði
Sybil. „Hvað verður um þá?“
„Hvað verður um hverja?“
„Bananafiskana.“
„Þú átt við eftir að þeir eru búnir
að eta svo marga banana, að þeir kom-
ast ekki út úr bananaholunni?“
„Já, sagði Sybil.
„Ja, ég á bágt með að segja þér það,
Sybil. Þeir deyja.“
„Af hverju,“ spurði Sybil.
„Jú, þeir fá bananasótt. Það er hræði-
leg veiki.“
„Hérna kemur alda,“ sagði Sybil ó-
róleg.
„Við þykjumst ekki sjá hana. Við
látumst ekki þekkja hana,“ sagði ungi
maðurinn. „Tveir snobbar.“ Hann tók
um báða ökla hennar og þrýsti niður
á við og áfram. Elekinn snuðraði sig
yfir bárukambinn. Ljóst hár Sybilar
varð gagndrepa af sjóvatni, en óp
hennar var blandið fögnuði.
Þegar flekinn lá slétt á nýjan leik,
þá strauk hún með hendinni flatan,
votan hárvönd frá augunum og til-
kynnti: „Ég var að sjá einn.“
„Sjá hvað, ástin mín.“
„Bananafisk.“
„Guð minn góður, nei,“ sagði ungi
maðurinn. „Var hann með nokkra ban-
ana upp í sér?“
„Já,“ sagði Sybil. „Sex“.
Fætur hennar hengu votir út af flek-
anum, og ungi maðurinn greip skyndi-
lega um annan þeirra lyfti honum upp
og kyssti á ristina.
„Heyrðu!“ sagði eigandi fótarins og
sneri sér við.
„Heyrðu sjálf! Nú förum við í land.
Ertu búin að fá nóg?“
„Nei.“
„Mér þykir það leitt,“ sagði hann
og ýtti flekanum til strandar, þangað
til Sybil fór af. Hann bar hann, það
sem eftir var í land.
„Vertu sæll,“ sagði Sybil og hljóp,
saknaðarlaust, í átt til hótelsins.
Ungi maðurinn fór í slopp sinn,
bretti boðungunum upp í háls og keyrði
handklæði sitt í vasann. Hann tók upp
slepjaðan, blautan, óþjálan flekann og
stakk honum undir handlegginn. Hann
öslaði einn síns liðs eftir linum, heit-
um sandinum heim í hótelið.
Á undirhæð hótelsins, sem ráðamenn
þess ætluðu baðgestum að nota, kom
kona með sinkáburð á nefi inn í lyft-
una um leið og ungi maðurinn.
„Ég sé, að þér eruð að horfa á fæt-
urna á mér,“ sagði hann, þegar lyftan
var komin af stað.
„Hvað segið þér?“ sagði konan.
„Ég sagði, að þér væruð að horfa á
fæturna á mér.“
„Hvað á þetta að þýða? Ég var að
horfa á gólfið,“ sagði konan og sneri
sér fram að dyrum lyftunnar.
„Ef yður langar til að horfa á fæt-
urna á mér, þá skuluð þér segja það,“
sagði ungi maðurinn. „En ekki vera
með bölvað laumuspil.“
„Gjörið svo vel að hleypa mér út,“
sagði konan snöggt við lyftustúlkuna.
Lyftudyrnar opnuðust og konan fór
út án þess að líta um öxl.
„Ég hef tvo venjulega fætur og ég
FÉI.AGSBRÉF 29