Félagsbréf - 01.09.1963, Blaðsíða 30

kiðlingur. Mamma ætlar upp á hótel
að fá sér kokkteil með frú Hubbel. Ég
skal færa þér olífuna úr honum.“
Jafnskjótt og Sybil losnaði, tók hún
á rás niður undir flæðarmálið og gekk
síðan áfram í átt til Fiskimannaskála.
Hún lét aðeins tefjast til að sökkva
öðrum fæti í vatnsósa sandkastalarúst-
ir, og brátt var hún komin út fyrir
endimörk þeirrar fjöru, sem helguð
var gestum hótelsins.
Hún gekk enn fjórðung mílu vegar
og tók nú allt í einu á rás og hljóp
skáhallt upp yfir mýkra hluta fjörunn-
ar, þangað til hún kom þar að, sem
ungur maður lá á bakinu í sandinum.
„Ætlarðu í sjóinn, seg mér glas,“
sagði hún.
Ungi maðurinn lirökk við og bar
hægri höndina upp að hálsmálinu á
froðofnum slopp sínum. Hann velti sér
á bakið, lét samanvafið handklæði
falla frá augum sínum og pírði upp
á Sybil.
„Hó. Halló, Sybil.“
„Ætlarðu útí?“
„Ég var að bíða eftir þér,“ sagði
ungi maðurinn. „Hvað er í fréttum?“
„Hvað,“ sagði Sybil.
„Hvað er í fréttum? Hvað er á dag-
skrá?“
„Pabbi minn kemur á morgun með
flugvél,“ sagði Sybil og sparkaði sandi.
„Ekki framan í mig, góða,“ sagði
ungi maðurinn og lagði höndina á
ökla hennar. „Nú, það var mál til kom-
ið, að hann kæmi hann pabbi þinn.
Ég hef búizt við honum á hverri
stundu. Hverri stundu.“
„Hvar er frúin?“ sagði Sybil.
„Frúin?“ Ungi maðurinn hristi dá-
lítið af sandi úr hári sér. „Það er ekki
gott að vita, Sybil. Það er um þúsund
staði að velja, þar sem hún gæti verið.
Á hárgreiðslustofu, til dæmis. Til að
láta lita á sér hárið eins og á mink.
Eða uppi á herbergi hjá sér að búa til
brúður handa fátækum börnum.“ Nú
lá hann flatur, en kreppti hnefana og
lagði annan ofan á hinn, en hvíldi
hökuna á hinum efri. „Spurðu mig um
eitthvað annað, Sybil,“ sagði hann.
„Þetta eru fín sundföt, sem þú ert í.
Ekkert finnst mér fallegra en blá sund-
föt.“
Sybil starði á hann og horfði svo
niður á framstandandi maga sinn.
„Þetta er gult,“ sagði hún. „Þetta er
gult“
„Er það? Komdu svolítið nær.“
Sybil kom skrefi nær.
„Þú hefur algjörlega rétt fyrir þér.
Heimskingi get ég verið.“
„Ætlarðu útí?“ sagði Sybil.
„Ég er að hugleiða það í fullri al-
vöru. Ég get glatt þig með því, að mér
er málið efst í huga.“
Sybil potaði tánni í gúmmíflekann,
sem ungi maðurinn notaði stundum fyr-
ir kodda. „Það vantar í hann loft,“
sagði hún.
„Þú hefur á réttu að standa. Hann
vantar meira loft, en mér er Ijúft að
viðurkenna.“ Hann tók burt hnefana
og lét hökuna livíla í sandinum.
„Sybil,“ sagði hann, þú lítur ljómandi
vel út. Það er gaman að sjá þig. Segðu
mér eitthvað um sjálfa þig.“ Hann
seildist til og tók báðum höndum um
ökla hennar. „Ég er steingeit,“ sagði
hann. „Hvað ert þú?“
„Sharon Lipschutz sagði, að þú hefð-
26 FÉLAGSBRÉF