Félagsbréf - 01.09.1963, Blaðsíða 29

„Nei, takk,“ sagði stúlkan og að-
skildi fæturna. „Mamma, þetta samtal
er farið að kosta.
„Þegar ég hugsa til þess, að þú beiðst
eftir þessum strák öll stríðsárin, ég
á við, þegar maður hugsar um allar
þessar villtu litlu eiginkonur, sem. . . .“
„Mamma,“ sagði stúlkan, „við skul-
um leggja á. Seymour getur komið á
hverri stundu.“
„Hvar er hann?“
„Niðri í fjöru.“
„Niðri í fjöru? Aleinn? Hvernig
lætur hann á baðströndinni?“
„Mamma,“ sagoi stúlkan, „þú talar
um hann eins og hann væri brjál-
æðingur. .. .“
„Það sagði ég alls ekki, Muriel.“
„Já, en þú talar eins og hann væri
það. Ég meina, að hann bara liggur
þar. Hann vill ekki einu sinni fara úr
baðsloppnum.“
„Hann vill ekki fara úr baðsloppn-
um? Af hverju ekki?“
„Ég veit það ekki. Ætli það sé ekki
af því að hann er svo fölur.“
„Guð minn góður. En liann þarj sól.
Geturðu ekki fengið hann til þess?“
„Þú veizt, hvernig Seymour er,“ sagði
stúlkan og krosslagði fæturna aftur.
„Hann segist ekki vilja að alls konar
bjálfar séu að skoða tattúeringuna á
sér.“
„Hann er ekkert tattúeraður. Lét
hann tattúera sig í hernum?"
„Nei, mamma. Nei, elskan,“ sagði
stúlkan og reis á fætur. „Heyrðu, ég
hringi til þín á morgun kannske.“
„Muriel, hlustaðu á mig.“
„Já, mamma,“ sagði stúlkan og steig
í hægri fótinn.
„Hringdu til mín á augabragði, ef
hann fer að gera eitthvað eða segja
eitthvað skrýtið — þú veizt, hvað ég
á við. Heyrirðu til mín?“
„Mamma, ég er ekki hrædd við
Seymour.“
„Muriel, þú lofar mér því“
„Allt í lagi, ég lofa því. Bless
mamma,“ sagði stúlkan. „Bið að heilsa
pabba.“ Hún lagði á.
„Seg mér glas,“ sagði Sybil Car-
penter, sem bjó með móður sinni á
hótelinu. „Segir þér glas?“
„Hættu þessu kiðlingur. Það er al-
veg að gera hana mömmu þína vit-
lausa. Viltu nú vera kyrr.“
Frú Carpenter var að bera sólskins-
olíu á axlir dóttur sinnar og smurði
henni niður um fínleg vænggerð
herðablöðin. Sybil sat völtum beinum
á geysimiklum, útþöndum strandbolta
og horfði út á sjó. Hún var í kanarí-
gulum sundfötum, tvískiptum, en á öðr-
um helmingnum hefði hún reyndar
varla þurft að halda næstu níu til tiu
árin.
„Það var eiginlega bara venjulegur
silkivasaklútur — maður sá það þegar
maður kom nær,“ sagði konan, sem
lá í næsta baðstól við frú Carpenter.
„Ég vildi ég vissi, hvernig hún fór að
því að binda hann svona. Það var al-
veg draumur.“
„Já, það hefur verið draumur,“ sam-
sinnti frú Carpenter. „Svona kiðling-
ur. Vertu nú kyrr.“
„Seg mér glas,“ sagði Sybil.
Frú Carptenter varp öndinni. „Jæja
þá, sagði hún. Hún setti hettuna á
áburðarglasið. „Farðu nú að leika þér,
FÉLAGSBRÉF 25