Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Side 12

Henry Lawson
Eiginkona í óbyggðum
Húsið er tveggja herbergja, smíðað úr bjálkum, tilhöggnum viði og
berki, og gólfið lagt borðum. Við annan endann stendur barkareldhús
sem ber aðra hluta hússins ofurliði, veröndin meðtalin.
Obyggðir allt um kring - óbyggðir án endimarka, því landið er
flatt. Engir fjallgarðar í fjarska. í óbyggðunum vaxa innlend eplatré,
kyrkingsleg og morkin. Enginn lággróður. Ekkert sem gleður augað
annað en dökkgrænt silkiskeggið sem dæsir yfir mjósleginni lækjar-
sprænu. Nítján mílur þar til vottar fyrir siðmenningu á ný - kofa við
þjóðveginn.
Rekstrarmaðurinn, sem hafði einu sinni stundað búskap í óþökk
yfirvalda, er í burtu að sinna sauðfé. Konan hans og börnin eru hér
ein.
Fjögur rytjuleg börn, uppþornuð að sjá, eru að leik í húsinu.
Skyndilega æpir eitt þeirra: „Snákur! Mamma, það er snákur hérna!"
Mögur, sólbökuð óbyggðakonan kemur í hendingskasti fram úr
eldhúsinu, þrífur ungbarnið sitt af gólfinu, skellir því á vinstri
mjöðmina og seilist eftir priki.
„Hvar þá?"
„Hérna! Inni í spýtnahrúgunni!" æpir elsti strákurinn - skarpleitur
ellefu ára snáði, fullur ákafa. „Stattu kyrr, mamma! Ég skal ná
honum. Farðu frá! Ég skal ná kvikindinu!"
„Tommy, komdu hingað, ef þú vilt ekki verða bitinn. Heyrirðu
það, komdu strax hingað, strákskömm!"
Drengurinn hunskast til baka. Hann heldur á priki sem er lengra
en hann. Svo æpir hann sigri hrósandi:
„Þarna fer hann - undir húsið!" og skýst af stað með prik á lofti. í
10