Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 18

ekki sála í sjónmáli. Það má ganga tuttugu mílur eftir þessum slóða
án þess að finna nokkurt viðmið, nema maður sé óbyggðamaður.
Þetta er vegna þess hve skelfilega einsleitur kyrkingslegur trjágróður-
inn er - það er einhæfni sem fyllir mann löngun til að stökkva á brott
og ferðast svo langt sem lestir fara, og sigla svo langt sem skip sigla -
og lengra.
En þessi óbyggðakona er einsemdinni vön. Þegar hún giftist
kornung þoldi hún þetta ekki, en nú þætti henni skrýtið að hverfa frá
þessu.
Hún gleðst þegar maður hennar kemur heim, en gerir þó ekki of
mikið úr því. Hún eldar honum góðan mat, og tensar börnin til.
Hún virðist ánægð með sitt hlutskipti. Hún ann börnunum, en
hefur engan tíma til að flíka því. Þeim finnst hún hvöss. Umhverfið er
ekki hagstætt „kvenlegri" náttúru eða tilfinningasemi.
Það hlýtur að vera komið fram undir morgun, en klukkan er í
íbúðarhúsinu. Kertið er nánast uppbrunnið; hún gleymdi að kertin
voru að verða búin. Það vantar meiri við á eldinn, svo hún skilur
hundinn eftir inni og hraðar sér að eldiviðarhrauknum. Það hefur
stytt upp. Hún tekur í einn bútinn, dregur hann út, og - plomm!
hraukurinn hrynur.
f gær hafði hún samið við svertingja um að safna handa sér dálitl-
um eldiviði, og meðan hann var að vinna verkið fór hún að leita að
týndri kú. Hún var fjarverandi í svo sem eina klukkustund, og frum-
bygginn nýtti tímann vel. Þegar hún kom til baka var hún svo hissa á
að sjá stóran eldiviðarhrauk við reykháfinn að hún gaf honum eitt
tóbaksblað aukreitis, og hældi honum fyrir að liggja ekki á liði sínu.
Hann þakkaði henni fyrir, og hélt hnarreistur á brott. Hann var einn
eftir af sínum ættbálki og kallaðist konungur; en eldiviðarhraukurinn
hans var holur.
Henni sárnar, og tár fylla augun þegar hún sest við borðið á ný.
Hún tekur upp vasaklút til að þurrka burt tárin, en potar í augun á
sér í staðinn. Vasaklúturinn er allur í götum, hún hefur rekið þumal-
puttann í gegnum eitt gatið og vísifingur í gegnum annað.
Þetta hlægir hana, hundinum til mikillar furðu. Hún hefur næmt
auga, afar næmt auga fyrir hinu fáránlega; og einhvern tíma mun hún
skemmta óbyggðamönnum með þessari sögu.
16