Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Side 24

„Þóttist gera það."
Wal Whalley andaði þungt í mollulegu herberginu.
„Hvað heldurðu að komi fljótt lykt af þeim?"
„Lykt? Þeir láta það ekki gerast!" sagði konan hans ákveðið. „Það
ert þú sem lyktar, Wal. Merkilegt að þér skuli ekki detta í hug að fara
íbað."
En hún kunni vel við lyktina af honum, hvað sem öðru leið. Þessi
lykt fylgdi henni út úr skugganum og inn í skæra Ijóskeilu. Þegar þau
litu hvort á annað áréttuðu líkamar þeirra nærveru sína. Andlitin
voru lýst vissunni um lífið.
Wal kleip í vinstri geirvörtuna á henni.
„Við skjótumst inn á Nautið á leiðinni, og náum okkur í kaldar
flöskur."
Hann var óvenjublíður á manninn.
Frú Hogben kallaði einu sinni eða tvisvar til viðbótar. Þegar hún
kom inn í múrsteinsanddyrið skall svalinn á henni. Hún vildi hafa
svalt, en ekki kalt, og þetta var allt að því kalt, að minnsta kosti of
snögg umskipti. Svo nú skældi hún, ofur lágt, yfir öllu því sem maður
mátti þola, og dauðsfall þar á ofan. Þótt það væri Daise systir hennar
sem var dáin grét frú Hogben yfir dauðanum sem yrði hlutskipti
hennar þegar þar að kæmi. Hún kallaði: „Me-ehg?" En það kom
manni aldrei neinn til bjargar. Hún stansaði til að losa um moldina
kringum rætur áljurtarinnar. Hún varð alltaf að vera að. Þá leið henni
skár.
Meg heyrði auðvitað ekki. Hún stóð á milli tárablómsrunnanna,
horfði út úr grænleitum skugga þeirra. Hún var grönn og freknótt.
Hún var ömurleg til fara, vegna þess að mamma hennar hafði látið
hana fara í skólabúninginn, af því þetta átti að heita hátíðleg athöfn,
jarðarför Daise frænku. Við þessar aðstæður virtist hún ekki aðeins
vera grönn, hún var það. Þessi frú Ireland, sem var öll í íþróttunum,
hafði sagt henni að hún yrði að snúa tánum út, og gæta sín - hún
kynni líka að verða kiðfætt.
Meg Hogben var því allsendis ömurleg og leið þannig. Húðin á
henni var græn, nema þegar stríðið milli Ijóss og skugga gerði henni
lífið leitt, og þegar tárablómsskúfarnir titruðu við grunlausa kinn
22