Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 26

„Hver vill Meg mjóafót
má ég frekar biðja um ónýtt dót..."
Lum Whalley skalf eins og strá í vindi þarna innan um kamfóru-
greinarnar sem þau hjuggu í eldinn á nokkurra ára fresti. Hann brá
hnífnum á börkinn. Einu sinni í heitu húmi hafði hann skorið út orðin
ÉG ELSKA MEG, vegna þess að það gerði maður, eins og maður
krotaði á salernisveggi, og lestarsæti, en það hafði auðvitað enga
merkingu. A eftir skar hann myrkrið eins og það væri sæti í lest.
Lum Whalley lét sem hann væri ekki að horfa á Meg Hogben læðu-
pokast á milli tárablómsrunnanna. í brúna skólabúningnum sínum.
Stífari, brúnni en þegar hún fór í skólann í honum, vegna þess að það
átti að jarða frænku hennar.
„Me-ehg?" kallaði frú Hogben. „Meg!"
„Lummy! Hvar í fjandanum ertu?" kallaði mamma hans.
Hún kallaði út og suður, í áttina að viðarskýlinu, aftur fyrir
kamarinn. Hvort hún mátti!
„Lum? Lummy, í guðanna bænumV' kallaði hún.
Hann þoldi ekki svona. Eins og eitthvert bölvað smábarn. I skólan-
um lét hann kalla sig Bill, það var mitt á milli, ekki eins hallærislegt
og Lum, og skárra en William.
Frú Whalley kom fyrir hornið.
„Ég er búin að öskra upp úr mér bölvuðum lungunum!" sagði hún.
„Og það þegar pabba þínum dettur eitthvað gott í hug. Við erum að
fara niður á haugana í Sarsaparilla."
„Oo!" sagði hann.
En hrækti ekki.
„Hvað hleypur eiginlega í þig?" spurði hún.
Jafnvel þótt börnin væru eins og snúið roð þótti frú Whalley gott
að koma við þau. Snerting kom oft huganum til aðstoðar. En henni
þótti líka gott að finna fyrir þeim. Hún var fegin að hafa ekki eignast
stúlkur. Strákar urðu að karlmönnum, og án þeirra gat maður ekki
verið, jafnvel þegar þeir héldu mann fábjána, eða helltu sig pöddu-
fulla, eða börðu mann.
Hún kom þess vegna við Lummy, reyndi að ná til hans. Hann var
klæddur, en það var ekki sjálfgefið. Strákar á borð við Lummy fædd-
24