Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 34

Herbert að ljúka við gröfina hennar frú Morrow. Hann var kominn
niður á leirinn og sóttist verkið seint. Hnausarnir féllu þykkjulega.
Ef það var satt sem sagt var um frú Morrow, þá hafði hún sannar-
lega notið lífsins. Lum Whalley velti fyrir sér hvað hefði gerst ef hún
hefði nú komið gangandi á móti honum eftir skógarstíg, með bros á
vör. Lummy hafði aldrei átt við stelpu, þótt hann léti það í veðri vaka,
til að halda stöðu sinni í krakkahópnum. Hvað ef stelpa, velti hann
fyrir sér, hvað ef þessi fýlupoki hún Meg Hogben. Eins víst að hún
hefði bitið. Lummy var ofurlítið smeykur, og fór aftur að hugsa um
Darkie Black, sem talaði aldrei um svona hluti.
Hann hafði sig á brott. Aldrei að vita nema Alf Herbert, sem hallaði
sér fram á skófluna, vildi spjalla. Lummy var ekki í skapi til að spjalla.
Hann sneri aftur inn í dílóttan skóginn, þar sem forsælan þóttist ríkja.
Hann lagðist niður undir lyfjatré, og opnaði buxnaklaufina til að
skoða sjálfan sig. En fékk fljótt nóg af því.
Líkfylgdin frá Barranugli til Sarsaparilla stóð vart undir nafni: séra
Brickle, Holdenbíll Hogbenhjónanna, Holdenbíll Horries, á eftir
minni líkbílnum hans Jacksons. Sökum þess hvernig á stóð héldu þau
útgjöldum í lágmarki - það var engin ástæða til að berast á. I Sarsa-
parilla bættist herra Gill við, sat sperrtur í gamla Lettanum. Það hefði
verið hagkvæmt, andvarpaði Hogben bæjarfulltrúi, að koma í lestina í
Sarsaparilla. Gill gamli var þarna fyrir þær sakir einar að Daise hafði
átt viðskipti við hann árum saman. Kaupmaður sem skorti framtak.
Daise hafði haldið tryggð við hann, sagði hún, af því henni féll vel við
hann. Ja, ef það var aðalatriðið, en hversu langt komst maður á því?
í síðasta slakkanum áður en komið var að kirkjugarðinum var tætt
rúmdýna af haugunum farin að mjaka sér út á veginn. Hún minnti á
skrímsli úr hugarfylgsnum, þeim hluta þeirra sem heiðvirð mann-
eskja hunsaði.
„Nú líst mér á! í kirkjugarðinum líka!" sagði frú Hogben gremju-
lega. „Merkilegt með bæjarstjórnina," bætti hún við, þó að maðurinn
hennar væri nærstaddur.
„Andaðu rólega, Myrtle," sagði hann rnilli samanbitinna tanna.
„Ég hef þetta bakvið eyrað."
Hogben bæjarfulltrúi var góður í því.
32