Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 36

hvíta sósan brann við. Hvert í ósköpunum ætlarðu með hann? Hann
er veikur, sagði Daise. En þú getur það ekki, skrækti Myrtle Hogben.
Því þarna var Daise systir hennar að aka einhverjum afgömlum
mannlera í börum. Ibúar við Sýningaveg þyrptust út til að fylgjast
með. Daise virtist öll minni þar sem hún ýtti hjólbörunum niður í
kvosina og upp brekkuna. Hárið á henni hafði aflagast svolítið. Þú
getur það ekki! Þú getur það ekki! kallaði Myrtle. En Daise gat það, og
gerði það.
Þegar þessar fáu hræður höfðu stillt sér upp í sparifötunum á
grafarbakkanum opnaði herra Brickle bókina, þó að röddin gæfi fljótt
til kynna að þess gerðist ekki þörf.
„Ég er upprisan og lífið," sagði hann.
Og Ossie grét. Vegna þess að hann trúði því ekki, gat ekki horfst í
augu við það.
Hann horfði niður á kistuna, annað var ekki eftir af vinkonu hans.
Hann minntist þess að hafa borðað bakað epli, afar hægt, karamell-
una á því. Og svo gleypti myrkrið í hesthúsinu hann, þar lá hann
afvelta í skítnum, og hún að keyra hjólbörunum til hans. Hvað viltu?
spurði hann hana beint út. Ég kom niður á sýningasvæðið, sagði hún,
eftir ærlegri mykju, ég er búin að fá nóg af þessum áburði, sagði hún,
og hvað er með þig, ertu veikur? Ég bý hérna, sagði hann. Og fór að
gráta, og snýta sér. Stuttu síðar sagði Daise: Við förum heim til mín,
hvað heitirðu - Ossie. Talsmátinn sagði honum að henni var alvara. A
leiðinni upp brekkuna í börunum stóð vindurinn stöðugt í augun á
honum, og ruskaði þunnu hárinu. Hann hafði fundið fáeinar lýs í hár-
inu á sér um ævina, en hélt, eða vonaðist til að vera laus við þær
þegar Daise tók hann upp á arma sína. Þar sem hún baksaði og
bjástraði við börurnar hallaði hún sér stundum fram, og þá fann hann
hlýjuna frá henni, stinn brjóstin þrýstust að bakinu á honum.
„Drottinn, lof mér vita endalok mín, og kenn mér telja daga mína, að ég
megi vita með vissu hve langt ég á ólifað," las herra Brickle.
Með vissu, það voru orðin, hugsaði Hogben bæjarfulltrúi með sér
þar sem hann horfði á Ossie gamla.
Sem stóð þarna og tuldraði bænavers fyrir munni sér, hafði lært
þau í æsku.
Meðan þessu fór fram, öll þessi orð sem hún vissi að Daise frænku
34