Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Side 45

Þegar þau voru komin lengra frá reiða parinu, og þögn hitans var
yfir þeim á ný, krækti hann í litlafingur hennar, af því það virtist
eðlilegt, eftir allt sem þau höfðu reynt. Þau sveifluðu handleggjunum
um stund í samræmi við sérstakt hreyfingarlögmál.
Þar til Lum Whalley hleypti brúnum, og varpaði hendi stúlkunnar
frá sér.
Hafi hún sætt sig við framferði hans var það vegna þess að hún tók
ekki lengur mark á því sem hann gerði, aðeins á því sem hún vissi að
bærðist með honum. Ef til vill var það verkurinn. Hún var svo
skelfing viss um að hann yrði að streitast á móti allt fram á síðustu
stund. Eins og fuglinn sem söng í broddóttu trénu fyrir ofan þau hélt
dauðahaldi í loftið. Svo tóku fingur hans af skarið. Hún var furðu
lostin yfir hörkunni í stráksskrokknum. Kippirnir í harðgerðu hör-
undi hennar, himnan á hvítmáluðum himninum kom honum í opna
skjöldu. Áður en ótti og vænting bræddi saman munna þeirra. Og
þau bergðu þakklát hvort á öðru sem snöggvast. Reigðu hálsana á
milli. Eins og fuglar að drekka.
Ossie gat ekki horft lengur upp á skófluna hans Alfs Herberts atast
í moldinni.
„Aldrei vitað karlmann gráta í jarðarför," kvartaði Hogben bæjar-
fulltrúi, afar lágt, þótt hann væri alveg að springa.
Ef telja skyldi Ossie með karlmönnum, þetta gaf Last bæjarfulltrúi
til kynna með hneggi.
En Ossie sá hvorki né heyrði, aðeins Daise, sem enn lá á þessum
rytjulega beði. Virtist hafa sprengt af sér tölu, því brjóstin sköguðu
fram. Hann mundi aldrei gleyma því hvernig þau hömuðust í ágengri
morgunskímunni. í fyrstu geislunum varð holdið gult, slappt. Hvað
verður um mig, Daisy? Það verður ákveðið, Os, eins og það verður
ákveðið fyrir okkur öll. Ég ætti að vita það, sagði hún, og geta sagt
þér það, en leyfðu mér að hvíla mig aðeins, til að ná andanum. Þá
kraup hann á aum hnén. Hann lagði munninn að hálsinum á Daise.
Hörund hennar var skelfing beiskt. Fljótið mikla, merlandi fljótið,
þangað sem strákurinn Ossie Coogan hafði riðið syngjandi ofan úr
fjöllunum, var að verða að þykkri, gulri eðju. Hann orðinn gamall og
hrúðraður maður sem reyndi að hressa sig við í síðasta hylnum með
því að stökkva vatni á ennið.
43