Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 48

Laufin titruðu því nú hreyfði vind.
Svo hugsjónir Daise Morrow voru lagðar við hlið smárra úlnliða
hennar, mjúkra læra og fagurra ökkla. Hún gaf sig að lokum á vald
því niðurbroti formsins sem vonir stóðu til að gerðu hana að heið-
virðri konu.
En var ekki dauð úr öllum æðum.
Meg Hogben hafði aldrei tekist að ráða skeyti frænku sinnar
almennilega, né heldur gat hún fylgst með síðustu stigum greftrunar-
innar, því sólin blindaði hana. Hún varð samt sem áður vör við það,
og þá hríslaðist unaður endurminningarinnar um hana, dúnn við
kinn hennar, hvar léttur andblær gældi við rakar hársrætur hennar í
þann mund sem hún settist inn í bílinn og beið þess sem að höndum
bæri.
Þau höfðu sumsé losað sig við Daise.
Einhvers staðar handan vírnetsins heyrðist gler brotna og fólk ræða
saman.
Hogben bæjarfulltrúi gekk yfir til prestsins og sagði það sem segja
bar. Hann sneri sér undan til hálfs og dró seðil upp úr veskinu, og
fannst hann um leið laus mála. Ef Horrie Last hefði verið þarna, þá
hefði Les Hogben gengið til vinar síns á þessari stundu og tekið um
axlirnar á honum, til að kanna hvort sér hefði verið fyrirgefin
óhefðbundin hegðun tiltekinnar persónu - honum óskyldrar, vel að
merkja, en samt. Hvað um það, Horrie var farinn.
Horrie ók, eða flaug, yfir kvosina sem tengdi haugana og kirkju-
garðinn. Sem snöggvast flökti baksvipurinn á Ossie Coogan í
rykmekkinum.
Ætti að bjóða karlkvölinni far, grunaði Last bæjarfulltrúa, og velti
fyrir sér, þar sem hann ók áfram, hvort góður ásetningur væri ein-
hvers virði þótt honum væri ekki hrint í framkvæmd. Því nú var
orðið alltof seint að stansa, og þarna var þessi Ossie, í speglinum,
þarna beygði hann út af veginum í áttina að haugunum, þar sem
karlálftin átti nú einu sinni heima.
Meðfram veginum voru steinar, ryk og lauf að taka á sig sína
eðlilegu tilfinningalausu mynd. Gill kaupmaður, hæglátur maður
sem geymdi skiptimyntina í litlum, skítugum léreftsskjatta, sat í há-
46