Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 51

Þau óku og óku, í löngum þægilegum bunum, og hvirfluðust í
hálfhringjum fyrir hornin.
Þegar Meg Hogben reyndi að biðjast fyrir, í von um bænheyrslu,
mistókst henni, en gerði aðra tilraun milli samanbitinna tanna. Núna
langaði hana svo að hugsa ástúðlega til nýlátinnar frænku sinnar, en
gekk illa að sjá hana fyrir sér. Hún var yfirborðsleg, það var lóðið.
Samt, í hvert skipti sem henni mistókst stökk landslagið ástúðlega hjá.
Þau voru að keyra undir símalínurnar. Hún hefði getað þýtt hvaða
skeyti sem var á tungumál friðarins. Vindurinn bakaði, þegar hann
ekki kældi, en lét fasta hluti í friði: timburhúsin við vegarkantinn,
pílviðinn í kringum brúnt uppistöðulónið. Hin fulleinlægu gráu augu
hennar virtust hafa dýpkað, eins og til að hýsa allt það sem hún átti
enn eftir að sjá, skynja.
Það var indælt að hnipra sig í aftursætinu, jafnvel þótt mamma
hennar og pabbi væru frammi í.
„Ég er ekki búin að gleyma, Margrét," kallaði mamma hennar yfir
öxlina á sér.
Sem betur fer hafði pabbi hennar ekki nægan áhuga til að spyrjast
fyrir.
„Skuldaði Daise eitthvað í húsinu?" spurði frú Hogben. „Hagsýni
var ekki hennar sterkasta hlið."
Hogben bæjarfulltrúi ræskti sig.
„Það kemur í ljós," sagði hann.
Frú Hogben virti eiginmann sinn fyrir það sem hún skildi ekki, og
það fór hún dult með: Tímann dularfulla, til dæmis, viðskipti, og
verst af öllu, fyrir að vera matsmaður ríkisins.
„Hvers vegna skyldi Jack Cunningham," sagði hún, „hafa tekið
saman við Daise. Hann var góður maður. En Daise hafði svo sem sína
töfra."
Þau óku. Þau óku.
Og svo mundi frú Hogben eftir litla hringnum úr hamraða gullinu.
„Heldurðu að þessir grafarar séu heiðarlegir?"
„Heiðarlegir?" endurtók maður hennar.
Vafasamt orð.
„Já," sagði hún. „Þessi hringur sem Daise."
Það var varla hægt að ásaka neinn. Þegar hún hefði krakað upp
hugrekki ætlaði hún að líta inn í lokað húsið. Hún stífnaði upp við til-
49