Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 61

Það hlýtur að hafa verið lögð lokahönd á múrana daginn fyrir tólf
ára afmælið mitt. Ég man að ég hélt afmælisveislu uppi við Ellefu-
mílnalæk. Við kveiktum eld og steiktum kjötbita við bugðu á ánni,
þaðan sem sjá mátti múrana á Nöktuhæð. Ég man að ég stóð með
heitan kjötbita í hendinni þegar einhver sagði: „Sjáiði, þeir eru að
fara!"
Við stóðum í árfarveginum og horfðum á kínversku verkamennina
leiða reiðhjólin sín hægt niður hæðina. Einhver sagði að þeir væru að
fara að hlaða reykháf uppi við námuna á þjóðvegi eitt og þar trónar
vissulega stór hlaðinn reykháfur núna, ætli hann sé þá ekki þeirra
verk.
Þegar spurðist að múrarnir væru tilbúnir fóru flestir bæjarbúar upp
eftir að skoða. Þeir gengu meðfram veggjunum fjórum, sem voru
álíka áhugaverðir og hverjir aðrir múrsteinsveggir. Þeir stóðu fyrir
framan stóru viðarhliðin og reyndu að kíkja í gegn, en sáu ekki annað
en lítinn blindvegg sem hafði greinilega verið byggður í þessum sér-
staka tilgangi. Múrarnir sjálfir voru tíu feta háir og ofan á þeim voru
glerbrot og gaddavír. Þegar ljóst varð að við mundum ekki komast að
því hvað var fyrir innan gáfumst við öll upp og héldum heim.
Herra Gleason var fyrir löngu hættur að koma inn í bæ. Konan
hans kom í hans stað, ýtti kerru ofan frá Masonstíg niður í Aðalstræti
og fyllti hana af nýlenduvörum og kjöti (þau keyptu aldrei grænmeti,
það ræktuðu þau sjálf) og ýtti henni aftur upp á Masonstíg. Stundum
mátti sjá hana standa með kerruna í miðri Gellbrekku. Stóð bara þar
og kastaði mæðinni. Enginn spurði hana út í múrana. Fólk vissi að
hún bar ekki ábyrgð á múrunum og kenndi í brjósti um hana fyrir að
þurfa að paufast með kerruna og umbera vitfirringu manns síns.
Þegar hún fór að leggja leið sína í byggingavöruverslun Dixons til að
kaupa gifs og málningu og fúavarnarefni spurði enginn hvað stæði
til. Það var eitthvað við það hvernig hún leit undan sem gaf til kynna
að henni væri ekki um spurningar gefið. Dixon gamli bar gifsið og
málningardollurnar út í kerruna fyrir hana og horfði á eftir henni.
„Veslings konan," sagði hann, „veslings konukindin."
Frá bensínstöðinni, þar sem ég sat og lét mig dreyma í sólinni, eða
af lokaðri skrifstofunni, þar sem ég starði á regnið dapur í bragði, sá
ég Gleason stöku sinnum fara inn eða út úr vinnubúðunum sínum,
59