Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 62

pínulitla veru lengst uppi á Nöktuhæð. Og þá hugsaði ég „Gleason",
það var allt og sumt.
Stöku sinnum óku aðkomumenn þangað upp eftir til að gá hvað
væri um að vera, oft eggjaðir til þess af heimamönnum sem sögðu
þeim að þetta væri kínverskt hof eða eitthvað álíka fáránlegt. Einu
sinni fóru nokkrir Italir í lautarferð upp að múrunum og mynduðu
hver annan fyrir framan lokaðar dyrnar. Guð veit hvað þeir héldu
þær vera.
En í fimm ár, frá því ég var tólf ára og þangað til ég varð sautján
ára, vöktu múrveggir Gleasons engan áhuga hjá mér. Þessi ár virðast
hulin móðu núna og ekki margs að minnast frá þeim. Ég varð skotinn
í Susy Markin og elti hana heim úr sundlaugunum á hjólinu mínu. Ég
settist fyrir aftan hana í bíó og ranglaði framhjá heimili hennar. Svo
fluttu foreldrar hennar í annan bæ og ég sat í sólinni og beið þess að
þau kæmu til baka.
Við urðum mjög spennt fyrir nýjungum. Þegar allavega lit málning
kom á markaðinn fengu bæjarbúar æði og húsin blómstruðu í skær-
um litum á einni nóttu. En málningin var ekki upp á marga fiska og
fölnaði fljótt og flagnaði af, svo bærinn varð eins og garður af
dauðum blómum á að líta. Þegar ég hugsa til þessara ára man ég ekki
eftir öðru en þýðu hvissinu í dekkjum reiðhjólanna á aðalgötunni.
Núna virðist mér hljóðið hafa verið til marks um friðsæld, en ég man
að í þá daga gerði það mig angurværan. Sú angurværð er einhvern
veginn blandin andblæ þeirra daga þegar sólin hvarf bakvið Nöktu-
hæð og bærinn varð eins brjóstumkennanlegur og auður dansstaður á
miðjum sunnudegi.
Og svo gerðist það þegar ég var á sautjánda ári að herra Gleason
dó. Við komumst að því þegar við sáum kerru konunnar hans fyrir
framan útfararþjónustuna hjá Phonsey Joy. Hún var óttalega dapur-
leg að sjá, kerran sú arna, þar sem hún stóð á vindblásnu strætinu.
Við fórum og kíktum á hana og kenndum í brjósti um frú Gleason.
Hún hafði ekki átt sjö dagana sæla.
Phonsey Joy flutti Gleason gamla út í kirkjugarðinn við Parwan-
járnbrautarstöðina og frú Gleason ók á eftir í leigubíl. Fólk horfði á
þennan gamla líkvagn fara hjá og hugsaði „Gleason", það var allt og
sumt.
60