Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Qupperneq 64

nokkru sinni litið augum. Ég gerði mér ekki strax grein fyrir því hvað
það var. Ég stóð opinmynntur og andaði að mér óvæntri fegurð þess.
Og svo sá ég að þetta var bærinn okkar. Byggingarnar voru tveggja
feta háar og dálítið grófgerðar, en þó voru hlutföllin hárrétt. Ég sá
herra Dyer hnippa í föður minn og hvísla að Gleason hefði náð hinu
veðraða béi í KJÖTBUÐ sem málað var framan á verslunina hans.
Ég held að á þeirri stundu hafi allir verið í sæluvímu. Ég minnist
þessi ekki að hafa verið jafnuppnuminn og glaður. Þetta var ef til vill
barnaleg tilfinning en þegar ég leit á föður minn og sá hlýlegt bros
breiðast yfir andlit hans vissi ég að honum fór eins. Seinna sagði hann
mér að hann héldi Gleason hafa byggt þetta líkan af bænum okkar
fyrir þetta augnablik, svo við skynjuðum fegurð bæjarins okkar,
yrðum stolt af sjálfum okkur og vöknuðum upp af amerísku draum-
unum sem sóttu svo á okkur. Því að hitt, sagði faðir minn, var ekki að
undirlagi Gleasons og hann hefði ómögulega getað séð fyrir það sem
síðar gerðist.
Mér finnst núna að þetta viðhorf föður míns sé dálítið væmið og ef
til vill lítilsvirðing við Gleason. Ég held að hann hafi séð þetta allt
fyrir. Ef til vill verður þessi tilgáta mín einhvern tíma sönnuð.
Gleason lét vitanlega eftir sig plögg, og ég trúi því statt og stöðugt að
þau plögg muni leiða í Ijós að hann sá þetta allt fyrir.
Við höfðum verið svo frá okkur numin yfir líkaninu af bænum að
við tókum ekki eftir því sem mestum tíðindum sætti. Gleason hafði
ekki aðeins smíðað húsin og búðirnar í bænum okkar, heldur hafði
hann líka mannað þessar byggingar. Þegar við læddumst inn í bæinn
fundum við sjálf okkur skyndilega. „Sjáðu," sagði ég við herra Dyer,
„þarna ert þú."
Og þarna stóð hann á svuntunni fyrir framan búðina sína. Þegar ég
laut niður til að skoða þessa litlu styttu og sá svipinn á andlitinu varð
ég alveg hlessa. Styttan var viðvaningslega unnin, illa máluð, og
andlitið heldur fölt, en svipnum hafði hann náð prýðisvel: stútnum á
spurulum vörunum og upplyftum brúnunum. Þetta var herra Dyer
og enginn annar.
Og við hliðina á herra Dyer var faðir minn, sat á hækjum sér og
starði ástaraugum á gírana á hjólinu hans Dyers, í andlitinu smurolía
og vonarneisti.
62