Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 65

Og þarna var ég, við bensínstöðina, hallaði mér upp að bensín-
dælu í amerískri stellingu og talaði við Brian Sparrow, sem var að
skemmta mér með trúðslegum skrípalátum.
Phonsey Joy stóð við líkbílinn sinn. Herra Dixon sat í bygginga-
vöruversluninni sinni. Þarna í þessum pínulitla bæ mátti finna alla
sem ég þekkti. Ef þá var ekki að finna á götunum eða í bakgarðinum
heima hjá sér voru þeir innandyra, og ekki vorum við lengi að átta
okkur á því að maður gat tekið þökin af og kíkt inn.
Við læddumst á tánum um göturnar og kíktum inn um gluggana
hvert hjá öðru, lyftum þökunum hvert af annars húsum, dáðumst
hvert að annars görðum og meðan við vorum að þessu laumaðist frú
Gleason hljóðlega ofan hæðina í áttina að Masonstíg. Hún talaði ekki
við neinn og enginn talaði við hana.
Ég viðurkenni að það var ég sem tók þakið af húsi Cavanagh-
fjölskyldunnar. Svo það var ég sem kom að frú Cavanagh í rúminu
hjá hinum unga Craigie Evans.
Ég stóð þar drykklanga stund, vissi vart hvað ég var að horfa á. Ég
starði heillengi á þetta par. Og þegar ég áttaði mig loks á því hvað hér
var á seyði greip mig svo makalaust sambland af afbrýðisemi og
sektarkennd og furðu að ég vissi ekki hvað ég átti að gera við þakið.
Að lokum var það Phonsey Joy sem tók þakið úr hendinni á mér og
setti það varlega á húsið aftur, sjálfsagt eins og hann væri að setja lok
á líkkistu. Þá höfðu aðrir séð það sem ég hafði séð og það spurðist
hratt út.
Síðan stóðum við þarna í litlum klösum og horfðum á líkanið af
bænum. Um okkur fór kennd sem aðeins gat verið ótti. Ef Gleason
vissi um frú Cavanagh og Craigie Evans (sem enginn annar hafði
vitað um), hvað vissi hann þá fleira? Þeir sem ekki höfðu enn fundið
sjálfa sig í bænum urðu svolítið áhyggjufullir á svipinn og vissu ekki
hvort þeir ættu að leita að sjálfum sér eða ekki. Við störðum hljóð á
þökin og vorum full tortryggni og sektar.
Það var þá sem við gengum öll ofan hæðina, afar hljóð, eins og fólk
gengur heim úr jarðarför, hlustuðum aðeins á marrið í mölinni undir
fótum okkar meðan konurnar glímdu við háhæluðu skóna sína.
Daginn eftir var bæjarstjórnin boðuð til aukafundar og þar var
samþykkt ályktun um að skora á frú Gleason að eyðileggja líkanið
63