Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Side 73

í blettóttum buxum sem færast nær og nær álútu höfði hennar með
hverri veltu. Hún þokar sér fjær.
Nú pegar hann er staðinn upp frá bókunum til að laga kaffi frammi í
eldhúsi getur hún þó farið íkuldaskóna og kápuna og leitað í skápnum að
svarta plastpokanum sem pau nota undir óhreina tauið, án pess að ónáða
hann.
„Falleg rithönd," malar rödd í eyra hennar. Þegar hún lítur upp
brosir hann. Undir yfirvaraskegginu vantar í hann framtennur, og
önnur augntönnin er brunninn stubbur. „Hvað skyldi petta vera?"
Upplituð nögl potar í blokkina hjá henni.
„O, ekkert."
„Sýndu mér." Hann lokar blokkinni. Framan á henni er mynd af
Óperuhúsinu með sinn hvíta hött. „Sydney, Astralíu," stautar hann.
„Ertu frá Ástralíu?"
„Já."
„Ætlarðu að stoppa lengi?"
„Bara í heimsókn."
„Ég sagði ætlarðu að stoppa lengi?"
„Nei."
„Líst ekki á Bandaríkin?"
Hún ypptir öxlum. „Það er kominn tími til að fara heim."
„Heim til Ástralíu. Þú segir það. Kennarinn minn var frá Ástralíu,
tónlistarkennarinn minn. Áströlsk kona, mjög almennileg. Hún kom
mér inn í tónlistarháskólann í Yale." Hann bíður.
„Það er gott." Hún brosir sem snöggvast til hans þar sem hún
grúfir sig yfir skrifblokkina.
„Ég verð í mesta lagi tvo tíma," segir hún pegar hann kemur fram
aftur. Hún heldur pokanum á loft svo hann sjái hvað til stendur.
„Ertu viss?" Hann lyftir brúnum. „Það hlýtur að vera komið að
mér."
„Hvað ertu að skrifa?"
„Sögu."
„Sögu já? Ég sem tónlist. Ég er tónlistarmaður. Ég var í fjögur ár
við tónlistarháskólann í Yale. Er það gott, eða hvað?" Hann otar
andlitinu nær henni og hún finnur lykt af brunnum tönnum og
eiminn af einhverju - bourbon, kannski, eða rommi. Þar kom skýring-
71