Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 75

„Ertu hneyksluð eða hvað?"
„Ha?"
„Hneyksluð? Ertu heyrnarlaus eða hvað? Ertu hneyksluð?"
„Hneyksluð? Hneyksluð - já, ætli það ekki. Já." Hún er alltaf að
skima til dyranna. I fyrstu skiptin sem hún átti að þvo birtist hann
samt að stundu liðinni, hálfvandræðalegt bros um varir hans þegar
hann hvíslaði: „Eg saknaði þín." En ekki í dag, það veit hún. Hún
horfir á föt hringsnúast í einum þurrkaranum. Hún gæti farið með
fötin blaut heim, þó að þungt yrði að bera þau, en þá kynni þessi
maður að elta hana heim.
„Og hvar býrðu?"
„Skiptir ekki máli," muldrar hún.
„Hvað segirðu?"
„Ég veit það ekki. Æ, hérna uppfrá."
„Ja, þér er óhætt að segja mér það."
„Nei, ég mundi - ég veit ekki hvað það heitir."
„Mig langar bara að tala við þig - Anna. Ég vil bara vera vinur
þinn. Viltu ekki vera vinkona mín, ertu að segja það? Þú heldur að ég
hafi eitthvað andstyggilegt í huga, ja, ég held að þú hafir eitthvað slíkt
í huga." Hann hnussar. „Konan mín er hvít eins og þú og það skal ég
segja þér að þú ert ekkert við hliðina á henni. Þú ert ekkert."
Hún horfir niður. Hann potar í handlegginn á henni. „Ekki," segir
hún.
„Ekki hvað?"
„Bara ekki."
„Heyrirðu í mér, tíkin þín?"
„Ekki tala svona við mig."
„Nú, ekki tala svona við þig? Ef ég vil tala við þig, þá tala ég við
þig eins og mér sýnist, þú skalt ekki vera að skipa mér fyrir og segja
mér hvernig ég á að tala við þig." Hann rekur hnefann í öxlina á
henni, heldur honum síðan við eyrað á henni. „Haltu áfram að horfa
út um dyrnar. Áttu von á einhverjum?"
„Vinur minn er á leiðinni."
„Huh. Hún á von á vini sínum." Pörin líta við, alvarleg á svip.
„Bræður mínir eru bófar allir saman," öskrar hann, „og það þarf ekki
nema eitt orð frá mér til að þeir drepi þann sem ég vil losna við. Við
73