Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 79

í þessu hverfi - og hann situr enn við gluggann, skuggamynd. Fum-
andi stingur hún lyklinum í skráargatið. Og ónáðar hann þar sem hún
hraðar sér inn.
„Var ég lengi? Fyrirgefðu! Það var þessi skelfilegi maður í þvotta-
húsinu." Hún hallar sér móð að dimmum veggnum og segir honum
söguna. Þegar hún er hálfnuð með hana sér hún að hann er allur
stífur og grár.
„Þér finnst að ég geti sjálfri mér um kennt."
„Er það ekki málið?"
„Af því ég fór út, áttu við? Af því ég vildi ekki vera dónaleg?"
Hann starir. „Það dytti manni ekki í hug."
„Hvað gerði ég vitlaust?"
„Karlmaður veit alltaf hvenær kona lítur hann hýru auga."
„Undantekningalaust?" Hann ypptir öxlum. „Áttu við að ég hafi
gefið honum undir fótinn?"
„Gerðirðu það ekki?"
„Hvers vegna hefði ég átt að gera það?"
„Þér virðist ekki vera sjálfrátt með það."
„Af hverju segirðu það?"
„Ég hef séð til þín."
„Hvenærl"
„Það má sjá það í hvert skipti sem þú talar við karlmann."
„Þetta er sjúklegt?" segir hún. Hann hristir höfuðið. „Sjá hvað,
eiginlega?" En hann snýr sér aftur að pappírunum í lampaljósinu án
þess að segja orð.
Skjálfhent brýtur hún saman skyrturnar hans á viðarbekknum á
ganginum, hengir upp buxurnar, gengur frá sokkunum. Þau fáu
plögg sem hún á lætur hún ofan í ferðatöskuna sína sem er opin neðst
í fataskápnum; hún hefur aldrei tekið almennilega upp. Hún mun
ekki gera það úr þessu. Það er ekkert ljós á þessum gangi, sem skartar
gulu lampakeilunni hans í öðrum endanum og gulu tvíburaljósból-
unum hennar í hinum; hún skildi eftir ljós af óráðsíu sinni meðan hún
var úti. Háu gluggarnir fyrir ofan lampana hennar eru negldir aftur.
Það glampar á sprungu í öðrum þeirra eins og á hnífsblað. Vespur,
hálfdauðar úr kulda, hafa hreiðrað um sig í loðnum hornunum. í
glugganum, eins og í glugganum hans, leifir aðeins gráminn af deg-
inum, eins og ládautt vatn sé.
77