Morgunblaðið - 27.11.2015, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2015
✝ Elsa KristínJónsdóttir
fæddist á Siglufirði
10. nóvember 1928.
Hún lést 19. nóv-
ember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Krist-
ján Níelsson, f.
13.1. 1898, d. 20.3.
1980, verslunar-
maður á Akureyri,
og Petrea Jóns-
dóttir, f. 16.10. 1904, d. 14.5.
1993, húsfreyja. Systkini Elsu
Kristínar: Elsa Kristín, f. 1924,
d. 1925. Jón Maríus Jónsson, f.
1926, d. 1986. María Jónsdóttir,
f. 1936. Níels Brimar Jónsson, f.
1942, d. 2004. Jóhanna Helga
Jónsdóttir, f. 1951.
Elsa ólst upp á Brimnesi á Ár-
skógsströnd. Hinn 25. desember
1948 giftist hún Hreiðari Valtýs-
syni frá Rauðuvík Árskógs-
hreppi, f. 14.3. 1925, d. 25.5.
Gunnarsson, f. 1985. Þeirra son-
ur er Hákon Hrafn, f. 2013. d)
Marín Björt, f. 1987, sambýlis-
maður er Jonatan Van Hove, f.
1985.
2) Valgerður Petra, f.1961,
sambýlismaður Pétur Böðvars-
son, f. 1948. Valgerður Petra
var gift Herði Hilmarssyni, f.
1959, þau skildu. Börn þeirra
eru a) Hafþór, f. 1985, sambýlis-
kona Sara Alexía, f. 1992. Haf-
þór á soninn Aron Dag, f. 2005,
frá fyrra sambandi, b) Elsa, f.
1989, maki Eggert Jónsson, f.
1988, f. c) Hilmir, f. 1995.
Hreiðar og Elsa bjuggu allan
sinn búskap á Akureyri, en
dvöldu að jafnaði sumarlangt
fyrst á Hjalteyri síðan Raufar-
höfn og loks á Seyðisfirði þar
sem þau störfuðu við útgerð,
síldarsöltun og fiskvinnslu fjöl-
skyldunnar allt til ársins 1988,
en frá þeim tíma bjuggu þau á
Akureyri allt árið. Elsa starfaði
með kvenfélaginu Framtíðinni
og kvennadeild Slysavarnafé-
lagsins á Akureyri.
Útför Elsu verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag, 27. nóv-
ember 2015, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
2002. Hann var son-
ur Valtýs Þor-
steinssonar útgerð-
armanns og Dýr-
leifar Ólafsdóttur
húsfreyju.
Börn Elsu og
Hreiðars eru: 1)
Valtýr Þór, f. 1949,
maki Katrín Jóns-
dóttir, f. 1949, og
eiga þau fjögur
börn. a) Hreiðar
Þór, f. 1967, maki Ásbjörg Bene-
diktsdóttir. Þeirra börn eru Val-
týr Steinar, f. 2000, Baldvin
Hrafn, f. 2002, og Sunna Björk,
f. 2004. Hreiðar á Halldísi Unu,
f. 1993, frá fyrra sambandi og
Ásbjörg á Björgvin, f. 1992. b)
Áshildur Hlín, f. 1979, maki Sig-
urður Ólason, f. 1973. Þeirra
börn eru Viktor, f. 2005, Anton,
f. 2007, Lilja Karitas, f. 2008, og
Katrín Líf, f. 2010. c) Kristín Líf,
f. 1985, sambýlismaður Helgi
Í dag kveð ég kæra tengdamóð-
ur og vinkonu, Elsu Kristínu Jóns-
dóttur.
Elsa var falleg kona og afar
smekkleg bæði varðandi fatnað,
umhverfi og allt sem hún lét frá
sér fara. Hún hafði yndi af fötum
og fataefnum, saumaði mikið á
yngri árum, breytti og lagaði.
Aldrei hikaði hún við að spretta
upp saumi eða flík og lagfæra eða
rekja upp heila peysu ef henni
fannst eitthvað mega betur fara.
Oft dáðist ég að smekkvísi hennar
og þolinmæði varðandi saumaskap
og handavinnu. En þolinmæði og
umburðarlyndi voru hennar bestu
kostir.
Ég kom inn í fjölskylduna 18
ára gömul fyrir nærri 50 árum – og
Elsa bauð mig velkomna.
Fyrstu árin okkar Valtýs bjugg-
um við heima hjá honum. Þá kom
þolinmæði og umburðarlyndi Elsu
vel í ljós. Aldrei óþolinmæði eða
pirringur í okkar garð. Mér er
minnisstætt að hún gat beðið einn
til tvo klukkutíma úti í bíl eftir
manni sínum, meðan hann var al-
veg að koma átti bara eftir eitt
símtal – þetta var á tímum heima-
síma með snúru. Svo var lagt af
stað austur á land þar sem tengda-
pabbi rak síldarsöltun og útgerð.
Heimili þeirra var þó alltaf á Ak-
ureyri, þannig að ég gat dáðst að
henni að taka í mál að fara á hverju
vori frá heimili sínu og búa sér til
annað heimili stundum hálft árið,
eiginlega í verbúð. Alltaf tókst
Elsu að flytja smekkvísi sína og
umhyggju með sér og búa til nota-
legt heimili þar sem hún var.
Hún var góð amma og tók t.d.
son minn, elsta barnabarn sitt,
nánast í fóstur fyrstu árin. Amma
Elsa prjónaði ófáa sokkana og
bakaði ófáar skonsurnar og pönns-
urnar fyrir barnabörnin sín og
gesti og gangandi. Hún var líka
konan sem hélt stórfjölskyldunni
saman, henni var umhugað um
fjölskyldutengsl og rækti þau vel.
Heimilið var líka alltaf opið fyrir
starfsfólk útgerðarinnar, vini og
ættingja.
Elsa var listræn og hafði næmt
auga fyrir fallegum hlutum og
gantaðist ég með að hún yrði
áreiðanlega listakona í næsta lífi.
Þá hafði hún á orði að hana hefði
nú langað að læra hjúkrun – og það
veit ég að hún hefði orðið góð
hjúkrunarkona, því hún bar hag
fólks fyrir brjósti og bar virðingu
fyrir öðrum óháð stöðu og aldri.
Svo hjúkrunarnámið varð bara
draumur sem ekki rættist í þessu
lífi.
Elsku Elsa, dálítið þungri
þrautagöngu eftir tvö beinbrot á
þessu ári, er lokið. Nú dansar þú í
ljósinu á grænum grundum með
ástvinum þínum sem farnir eru.
Blessuð sé minning þín og hjart-
ans þakkir fyrir samfylgdina gegn-
um árin öll, þín
Katrín.
Elsku amma Elsa.
Það eru hlýjar og góðar minn-
ingar sem við eigum úr Bjarma-
stígnum. Alltaf tókuð þið afi okkur
opnum örmum og ekki vantaði af-
þreyingu fyrir litlar hnátur. Hvort
sem það var að fá að spila á hljóm-
borðið og dansa og syngja af lífs og
sálar kröftum eða sturta úr einum
af dótakössunum og breiða úr okk-
ur á stofugólfinu, þá voruð þið til í
leik. Þá vakti fátt meiri kátínu en
að fá að róta í skartgripaskríninu
þínu og fékkstu ósjaldan spurning-
ar um forsögu hvers grips sem við
notuðum síðan til að spinna hinar
skemmtilegustu sögur. Ef við
fengum að auki að gramsa í fata-
og skóskápnum vorum við dottnar
í lukkupottinn. Þú varst alltaf svo
glæsileg til fara á svo fyrirhafnar-
lausan máta. Afi sá síðan til þess að
varðveita augnablikið í allri sinni
dýrð með því að smella Polaroid-
mynd af okkur með hárkollur, í allt
of stórum kjólum og háhæluðum
skóm með varalit út á kinn.
Þér var alltaf svo umhugað um
að öllum liði vel, eins og þegar við
komum í næturpössun og urðum
óöruggar að sofa í næsta herbergi,
þá færðir þú dýnurnar inn til ykk-
ar afa og við fengum að kúra hjá
ykkur. Það veitti litlum hugum
hlýju og öryggi. Við minnumst
allra góðu stundanna með bros á
vor, sérstaklega allra góðu stund-
anna í eldhúsinu. Hvort sem það
var við piparkökugerð, þar sem við
borðuðum nú oftast mestallan
glassúrinn áður en hann dreif á
piparkökurnar, skonsubakstur eða
við að dást að silfrinu – sem við
höfðum einkar gaman af því að
pússa og raða.
Síðan urðum við eldri. Okkur
fannst ennþá gaman að pússa silfr-
ið og baka, en við fórum líka að
geta rætt aðra hluti eins og sam-
komur. Þú varst mikil félagsvera
og það lifnaði alltaf yfir þér ef við
höfðum skellt okkur á skemmti-
legt ball. Þá fylgdu með lýsingar á
fatnaði, skóm og hárgreiðslum
sem við ræddum niður í smáatriði.
Niðurstaðan var oft sú að við yrð-
um að kaupa nýjan varalit í
ákveðnum tón handa þér. Ég held
þú hafir haft alveg lúmskt gaman
af því þegar við puntuðumst og
pjattrófuðumst saman.
Elsku amma, takk fyrir að vera
okkur fyrirmynd á svo marga
vegu. Þú hefur gefið okkur minn-
ingar, sögur og uppskriftir sem
munu fylgja okkur alla tíð.
Þínar litlu skonsur,
Kristín Líf og Marín Björt.
Í dag kveð ég elsku ömmu mína,
hana Elsu Kristínu.
Alltaf var vel tekið á móti mér í
Bjarmastígnum á árum áður,
bakkelsi, smurt brauð og spjall í
boði við eldhúsborðið svo að oft á
tíðum var ansi freistandi að kíkja í
heimsókn þegar ég átti leið í bæinn
eða var að klára tónó. Ég minnist
þess sérstaklega þegar ég lít til
baka. Ömmu fannst líka alltaf gam-
an að heyra af því þegar ég fór út
að skemmta mér, „varstu að dansa
í Sjallanum?“ er spurning sem ég
heyri hana segja og minnist með
bros á vör. Henni fannst svo gaman
að vita að við værum að njóta lífs-
ins. Það finnst mér fallegt. Svo
buðu amma og afi mér að búa á
neðri hæðinni í Bjarmastígnum hjá
þeim þegar ég vildi prófa að standa
á eigin fótum; það var gott að fá að
prófa sig áfram í lífinu innan
verndaðra marka áður en í djúpu
laugina var komið. Þá var lítið mál
að skjótast upp í mat eða fá góð ráð
ef svo bar undir.
Margar góðar stundir og mynd-
ir koma upp í hugann þegar rifjaðir
eru upp liðnir tímar. Tiltekt í skart-
gripaskríninu hennar ömmu,
græna gólfteppið í stofunni, sæng-
urfötin sem hún plataði mig með,
piparkökubakstur, sjómannadags-
veislur, fiskur í hádeginu og skyr á
eftir, afi og uppvaskið, afi að
djamma á orgelinu, laufabrauðsút-
skurður, heimabakaðar skonsur,
fallega heimilið ykkar með blómi í
hverjum glugga og gardínuskipt-
um að vori og hausti. Svolítið eins
og mitt heimili er í dag, það er blóm
í hverjum glugga og nokkur þeirra
einmitt frá ömmu Elsu.
Elsku amma mín. Það var mér
dýrmætt að fá að kveðja þig svona
vel áður en kveðjustundin hinsta
rann upp. Hvíldin var þér eflaust
kærkomin. Þú mátt senda afa góðar
kveðjur og ég sendi ykkur báðum
risastórt og hlýtt faðmlag. Börnin
velta lífinu og tilverunni fyrir sér og
stilla nú upp jólaskrautinu frá þér,
ekki ónýtt fyrir tvær litlar skreyt-
ingahnátur að fá meiri efnivið í hús.
Ég veit að þú varst stolt af öllum af-
komendum þínum, ástarkveðjunni
er skilað til barnanna.
Hvílið í friði, kæru amma og afi.
Með heilmikilli væntumþykju og
ástarþökkum fyrir allar okkar
stundir,
ykkar
Áshildur Hlín.
Þá er hún amma mín látin eftir
nokkra þrautagöngu síðustu mán-
uði. Amma Elsa var mér alltaf
mjög náin og vildi allt fyrir mig
gera. Jafnvel á síðustu mánuðum
þegar hún gat varla gengið lengur
reyndi hún alltaf að rísa upp til að
ná í kaffi og kökur fyrir okkur þeg-
ar við komum í heimsókn. Það tók
á hana að geta ekki stjanað við okk-
ur og aðra gesti en þurfa þess í stað
að láta stússast í kringum sig. En
hún amma hafði samt fyrir löngu
unnið sér inn góða hvíld.
Amma Elsa var sérstaklega ná-
in mér því hún sá nánast um mig
nokkur sumur þegar ég var hjá
þeim afa á Seyðisfirði, fyrst í gæslu
og síðar vinnu. Þetta voru alveg
einstakir tímar. Þegar aðrir tala
með söknuði um tímann sem þeir
voru í sveit þá eru margar af mín-
um skemmtilegustu minningum
frá verbúðinni á Seyðisfirði. Þar
sáu amma og afi sáu um mig meðan
foreldrarnir fengu frí frá syninum
til að vinna sér inn peninga, koma
þaki yfir höfuðið og framleiða fleiri
börn. En sambúð okkar ömmu og
afa var ekki lokið þegar haustaði,
þá fórum við öll saman aftur til Ak-
ureyrar til að dvelja þar yfir vet-
urinn.
Ég átti þá oft leið til þeirra í
Bjarmastíginn til að sníkja kökur
og nammi hjá ömmu og jafnvel
liggja yfir bókum, sem þau áttu
nóg af. Það var alltaf gott að vera í
Bjarmastíg. Þetta voru líka oft
ferðir til fjár því ég gat oft fengið
tómar flöskur hjá þeim sem hægt
var að selja. Ef ekki voru til flöskur
fékk maður stundum smápening í
staðinn. Líklega ofdekruðu amma
og afi mig.
Síðar meir, þegar ég var orðinn
stálpaður, bjó ég einnig hjá þeim
um tíma í kjallaraíbúðinni. Þá kom
sér oft vel að hafa ömmu og afa á
næstu hæð fyrir ofan, sérstaklega
þegar fyrsta barnabarnabarnið
þeirra, hún Halldís, var komin.
Amma leit þá oft til með henni þeg-
ar foreldrarnir þurftu að bregða
sér af bæ.
Börnunum fór síðan að fjölga
hjá mér og alltaf var amma Elsa
okkur jafn náin. Stóra áfallið kom
árið 2002 þegar afi Hreiðar dó og
amma flutti siðar meir úr Bjarma-
stígnum í Víðilundinn. Ég er þó
ekki frá því að sá flutningur hafi
verið meira áfall fyrir mig en hana
því að Bjarmastígurinn var ein-
hvern vegin alltaf eins og mið-
punkturinn í lífinu. Mamma og
pabbi fluttu hingað og þangað og
ég með en alltaf var Bjarmastíg-
urinn á sínum stað.
Amma lét þó aldrei bugast, jafn-
vel þó að líkaminn væri ekki í sem
bestu standi. Við heimsóttum hana
alltaf reglulega og hún hafði gam-
an af því að hafa fyrir okkur. Hún
eldaði gjarnan stórar máltíðir og
bakaði af mikilli list. Ef líkaminn
var illa fyrir kallaður var samt
stundum brugðið á það neyðarráð
að panta pizzu fyrir allan krakka-
skarann okkar. Þó að amma hafi
ekki getað hreyft sig mikið síðustu
vikurnar var hún alltaf skýr í hugs-
un og stutt var í húmorinn hvað
sem á bjátaði.
Það er því með miklum söknuði
sem ég kveð ömmu Elsu, hvíl í friði
elsku amma. Við fögnum því samt
með þér að þú hittir afa loks aftur
eftir meira en 13 ára aðskilnað.
Hreiðar Þór Valtýs
son og fjölskylda.
Í dag kveð ég elskulega systur
mína Elsu, stóru Diddu mína. Ekki
var hún stór en hún var elst af okk-
ur systrum og með óendanlega
stórt hjarta. Ég kvaddi hana
reyndar í byrjun september þegar
við Ingi vorum fyrir norðan og
heimsóttum hana, einhvern veginn
fannst okkur þetta vera í síðasta
sinn og þegar við héldum heim á
leið spurði ég hvort hún ætlaði ekki
að fylgja okkur fram? Hún horfði á
mig um stund og sagði svo, kannski
vil ég ekki að þið farið, Helga mín.
Heilsu hennar hrakaði hratt en ég
gat talað við hana nokkur orð í
síma tæpri viku fyrir andlát henn-
ar.
Minningarnar eru margar, ég
var í vist og passaði Pebbu dóttur
hennar, þar man ég eftir henni
syngjandi nýjustu dægurlögin við
heimilisstörfin, ég hljóp í Fjólu-
götu með kjól sem þurfti að setja
rennilás í fyrir ball í Sjallanum,
glaðar og góðar stundir á sólar-
strönd, í borgarferð, í bústöðum
þeirra og heimili þar sem við vor-
um alltaf velkomin. Eftir að
mamma dó var viðkvæðið að við
kæmum bara til þeirra Hreiðars
þar sem heimili þeirra var ávallt
opið og allir velkomnir, ánægðust
voru þau að veita öðrum og gleðja.
Í mörg ár töluðum við saman á
föstudagsmorgnum eftir þáttinn
Óskastund. Þar bar margt á góma
og ýmis mál voru rædd, bæði um
fjölskyldu okkar og liðna tíð, því
hún var stálminnug og fylgdist
nokkuð vel með allt fram undir það
síðasta.
Elsku Didda, þó að aldursmun-
ur væri mikill milli okkar áttum við
svo ótal margt sameiginlegt og
fyrir það allt vil ég þakka. Allt mitt
líf hefur þú verið til staðar bæði í
gleði og sorg, líka fyrir dætur mín-
ar og okkur Inga.
Vonandi eruð þið Hreiðar sam-
an í „Sumarlandinu“, sæl og glöð
að hittast aftur. Fjölskyldunni
ykkar og afkomendum öllum send-
um við samúðarkveðjur.
Helga og Ingi.
Í dag verður Elsa Kristín Jóns-
dóttir, eða amma Elsa eins og hún
var jafnan kölluð á mínu heimili,
lögð til hinstu hvíldar við hlið eig-
inmanns síns, Hreiðars Valtýsson-
ar. Við sem eftir sitjum syrgjum
góða konu en vitum jafnframt að
hún var hvíldinni fegin.
Á stundum sem þessari er eðli-
legt að rifja upp góðar minningar
og þakka fyrir samfylgdina á liðn-
um árum. Meðan Elsa lá bana-
leguna rifjuðum við upp þegar ég
hitti þau hjón á Bjarmastígnum í
fyrsta skipti. Feimin og hálfkvíðin
kom ég þangað í fylgd með elsta
barnabarninu, Hreiðari Þór. Þeg-
ar við renndum í hlað á Bjarma-
stígnum rákumst við á Hreiðar
eldri í dyrunum þar sem hann var
rétt kominn frá því að keyra dóttur
sína fram á flugvöll, en hún var á
leið heim til Seyðisfjarðar. Fyrr en
varði hafði hann drifið okkur inn á
flugvöll og síðan út í vél til þess að
heilsa upp á Pebbu, sem væri
óhugsandi nú á dögum. Það var
ekki laust við að ég hugsaði í
hverju ég væri eiginlega lent. Ég
komst að því síðar að þessi hvatvísi
var Hreiðari eldri ekki töm, róleg-
ur og dagfarsprúður sem hann var.
Þessi upprifjun skemmti okkur
Elsu báðum.
Elsa hefur sannarlega reynst
okkur hjónum haukur í horni á
liðnum árum. Hún var listakokkur
og afbragðs handavinnukona. Þau
voru ófá sokkapörin sem hún
prjónaði á börnin mín og verð ég
henni ævarandi þakklát fyrir, enda
hefur mér alltaf leiðst að prjóna
sokka og aldrei náð tökum á því að
gera almennilegan hæl. Sokkarnir
hennar Elsu virtust auk þess vaxa
með börnunum og entust svo vel
að þeir gengu frá einu barni til
annars. Þegar börnin komust á
legg vissu þau líka fátt betra en að
fara í sunnudagskaffi til ömmu
Elsu og fá pönnukökur, skonsur
eða jafnvel bananaköku með
rjóma. Yngsti sonurinn, og sælker-
inn í hópnum, borðaði enda eins og
hann hefði verið sveltur í viku og
fannst móðirin ekki standast sam-
anburð við ömmu á þessu sviði.
Síðustu árin voru Elsu erfið.
Hún var alla tíð stolt kona sem
vildi koma vel fyrir og vera sjálf-
stæð en þurfti svo jafnt og þétt að
lúta þeim takmörkunum sem lík-
aminn setti henni. Henni tókst þó
yfirleitt að finna einhverjar mála-
miðlanir, þótt hún hafi eflaust ekki
alltaf verið sátt við það. Henni
þótti t.d. sárt að geta ekki lengur
bakað fyrir afkomendurna eða
boðið þeim í mat. Í staðinn átti hún
alltaf kex og sælgæti til að gauka
að litlum munnum, sem kunnu vel
að meta það. Það reyndist henni
líka þungt að geta ekki lengur sótt
kaffi fyrir gesti sína og stjanað við
þá í hvívetna en hún sættist á að nú
væri röðin komin að okkur að
stjana við hana. Í lengstu lög forð-
aðist hún að nota hjólastól en jafn-
vel þar varð hún að gefa eftir.
Þrátt fyrir allt mótlæti tókst hún
samt á við lífið með reisn og glæsi-
leika til hinsta dags.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti til hlýlegu konunn-
ar sem bauð mig velkomna í fjöl-
skylduna fyrir um 16 árum. Elsta
syni mínum tók hún jafnan sem
öðrum barnabarnabörnum sínum,
þótt hann væri ekki blóðskyldur
henni, og fyrir það kann ég henni
bestu þakkir.
Hvíl í friði!
Ásbjörg Benediktsdóttir.
Douglas DC-3-vélin lækkar
flugið fram Eyjafjörðinn eftir
nokkra ókyrrð á leiðinni frá
Reykjavík. Sex ára gamall farþeg-
inn stígur frekar valtur frá borði
enda ókyrrð með tilheyrandi
magaleikfimi í bland við steinolíu-
lyktina ekki til þess fallin að bæta
ástandið þegar menn ferðast einir
á þessum aldri.
Þetta ástand breytist þó snögg-
lega þegar ég sé að á flughlaðinu
stendur móttökunefndin, Elsa
frænka, Hreiðar, Jón afi (öll með
hatta) og vínrauður Opel Caravan
station 1964. Þvílíkur léttir. Ég er
kominn til uppáhaldsstaðar míns,
Akureyrar. Staðar sem mér fannst
taka öllum öðrum stöðum fram,
líklega ekki síst vegna alls góða
frændfólksins og ömmu og afa sem
báru mann á höndum sér.
Elsa frænka í Fjólugötu, á
Bjarmastíg, á Seyðisfirði og í
Hjallaskógi – alltaf jafn spennandi
að hitta hana og fjölskylduna þó
áratugirnir liðu og fólkinu okkar
fjölgaði. „Höfðingjar heim að
sækja“ er máltæki sem sannarlega
átti við um Elsu og Hreiðar mann
hennar og voru þá engir undan-
skildir. Ef boðið var til veislu var
Elsa ætíð búin að kaupa spennandi
pakka fyrir unga fólkið og við hin
nutum einstakrar gestrisni í mat,
drykk og fábærum félagsskap.
Ófáa afmælisdaga fékk maður
símtal og góðar kveðjur þrátt fyrir
að fésbókin væri ennþá fáránleg
framtíðarsýn.
Örlætið kom ekki síst fram
gagnvart því marga starfsfólki
sem starfaði fyrir Elsu og Hreiðar
bæði til sjós og lands í gegnum ár-
in, en áberandi var hversu mikið
þau báru hag þessa fólks fyrir
brjósti með gæsku og örlæti.
Þó Elsa bæri þess merki allt sitt
líf að hafa veikst alvarlega á unga
aldri, þá lét hún það ekki stoppa
sig í mörgu og minnisstæð myndin
af henni í mötuneytinu hjá Norð-
ursíld á Seyðisfirði þar sem hún
stjórnaði skörulega og passaði upp
á að í engu væri sparað í að gera
vel við sitt vinnandi fólk. Hún var
greinilega traustur bakhjarl
Hreiðars í viðamiklum rekstri um
áratugaskeið sem samanstóð af
þremur fiskiskipum og land-
vinnslu þegar mest var. En það gat
líka verið stutt í húmorinn hjá
frænku minni ef sá gállinn var á
henni. Hann var frekar svartur og
fyndinn, en ekki fyrir ókunnuga
því Elsa var mikil dama svona út á
við.
Að leiðarlokum viljum við Anna
og börn okkar þakka Elsu frænku
fyrir fallega og góða samferð og
allar góðu stundirnar með henni
og Hreiðari.
Goði Sveinsson.
Í dag kveðjum við elsku Elsu
frænku. Elsa var föðursystir mín
og var ætíð kölluð Elsa frænka. Á
milli okkar var sterkur strengur
og náið samband alla tíð og á ég
henni margt að þakka. Elsa
frænka var ákaflega ljúf og gjaf-
mild og vildi öllum vel. Hún var
mikil dama og hafði gaman af fal-
legum fötum og vildi ætíð vera vel
til höfð. Oft barst talið að fötum og
nýjustu tísku. Áttum við margar
góðar samverustundir sem ég
geymi með mér um ókomin ár.
Lengst af bjuggu Elsa frænka og
Hreiðar, eiginmaður hennar, á
Bjarmastíg 4 og þangað voru allir
ævinlega innilega velkomnir.
Unaðsreitur þeirra hjóna var
sumarhús þeirra fyrir austan,
Bjarmalundur. Elsa frænka var
óspör á að deila sælureitnum með
fjölskyldunni og í mörg sumur hef
ég og mín fjölskylda átt þar góðar
stundir og unað okkur vel í kyrrð-
inni og það ber að þakka.
Alla mína ævi hefur Elsa
frænka verið til staðar og ég á eftir
að sakna samverustunda okkar.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku Elsa frænka, hafðu þökk
fyrir allt og allt. Guð geymi þig.
Þín,
Heiða Björk.
Elsa Kristín
Jónsdóttir