Morgunblaðið - Sunnudagur - 06.12.2015, Blaðsíða 50

50 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6.12. 2015
M
argrét passar vel inn í
vinnurýmið sem hún lóðsar
mig um. Hún, líkt og Grýt-
an, er uppfull af and-
stæðum sem virðast ein-
hvern veginn smellpassa saman. Ég er
einmitt komin til að ræða þessar andstæður
við Margréti, skilin milli doktorsnemans og
harmonikkuleikarans.
Við setjumst inn í hlýlega vinnustofu Mar-
grétar þar sem ýmsir minjagripir blasa við.
Á einum veggnum má sjá viðurkenningu frá
haustnámskeiði Rokklingaskólans árið 1992,
á öðrum hangir skírteini um grunnpróf í
rythmískri tónlist. Vísindamaðurinn er
hvergi sjáanlegur, en hvernig kom hann þá
til?
„Ætli ég geti ekki rakið þetta til þess þeg-
ar ég var í grunnskóla og var að reyna að
ákveða hvað ég vildi verða þegar ég yrði
stór.
Á svipuðum tíma var deCODE skráð á
hlutabréfamarkað og hinsvegar var nýbúið
að stofna Listaháskólann í núverandi mynd.
Ég var að æfa á harmonikku á þessum tíma
og leit til Listaháskólans en mér fannst það
svo ótrúlega fjarstæðukenndur raunveruleiki
að fara í háskóla að læra á harmonikku,“
segir Margrét.
„Mér fannst deCODE alveg geðveikt. Mig
langaði að verða vísindamaður í hvítum
slopp, þó ég vissi ekki alveg hvað þeir
gerðu.“
Margrét nefnir sjónvarpsþættina CSI
einnig sem áhrifavald þess tíma sem og þá
möntru samfélagsins að á raunvísindabraut
framhaldsskólanna liggi mestu möguleik-
arnir.
Hún lýsir því sem svo að hún hafi byrjað
að móta kassann í Flensborgarskólanum og
svo þrengt hann eftir því sem á leið. Hún
komst að því að innan raunvísindanna hafði
hún gaman af líffræði og að innan hennar
heilluðu blóð og öreindir mest.
Þannig rataði hún í lífeindafræðina.
„Ég datt svo inn á skemmtilegt rannsókn-
arverkefni, og allt í einu var ég bara komin í
doktorsnám.“
Eins og að finna galdrasprotann
Það væri auðvelt að áætla af lýsingum Mar-
grétar að hún hefði dottið inn í lífeinda-
fræðigeirann af götunni. Svo er þó auðvitað
ekki enda liggja bæði mörg ár og gríðarleg
vinna að baki.
Sama má þó raunar segja um harmonikku-
leik hennar og kannski er það þess vegna
sem henni reyndist ekki erfitt að taka u-
beygjuna inn í heim tónlistarinnar.
„Ég byrjaði að læra þegar ég var sjö ára,
fékk sem sagt harmonikku í jólagjöf. Ég
hugsa oft til baka hvort foreldrar mínir hafi
gert sér grein fyrir hvað þau væru að breyta
miklu í lífi mínu með þessari gjöf,“ segir hún
hugsi.
Faðir hennar spilar einnig á harmonikku
og kveðst hún hafa spurt hann nýlega af
hverju henni, yngsta barninu af fjórum, hefði
verið gefin nikkan.
„Var ég síðasti séns?“ segir hún kímin.
„En hann var voðalega einlægur og sagði að
ég hefði bara haft svo mikinn áhuga. Ég var
alltaf komin að fikta þegar hann var að spila
og ég spilaði meira að segja fyrst opin-
berlega þegar ég var fimm ára í pásu hjá
Harmonikkufélagi Reykjavíkur.
Þá vorum við pabbi með atriði þar sem
hann sat með harmonikkuna, dró sundur og
saman, og ég spilaði á píanóborðið.“
Margrét segist hafa verið heppin því ólíkt
mörgum sem settir eru í tónlistarnám sem
börn hafi hún strax fengið rétta hljóðfærið í
hendurnar. Hún hlær að sjálfri sér þegar
hún líkir því að para saman börn og hljóð-
færi við ferð galdrastráksins Harry Potter í
verslun Ollivander, þar sem hann þurfti að
prófa ótal töfrasprota áður en hann fann
þann eina rétta. Það virðist Margrét svo
sannarlega hafa gert í fyrstu tilraun.
„Ég hætti að læra á harmonikku þegar ég
var 17 ára en hélt samt áfram að æfa mig.
Ég vissi alltaf að ég myndi aldrei hætta að
spila.“
Úr ástarsorg í FÍH
Enda þótt hún hafi gripið í nikkuna heimavið
hafði Margrét gert lítið af því að koma fram
um nokkurt skeið þegar hún byrjaði í há-
skólanum árið 2009. Segir hún það m.a. há-
skólanum að þakka að hún hafi fengið fleiri
tækifæri til að spila opinberlega enda hafi
hún hellt sér í öll félagsstörf sem buðust.
Hún segir opnun Stúdentakjallarans hafa
verið vissan vendipunkt því árið 2013 kom
hún á fót Húsbandi Stúdentakjallarans
ásamt saxófónleikaranum Birki Blæ. „Hann
hóaði í nokkra snillinga og þetta voru allt
svo ofboðslega klárir strákar sem veittu mér
svo mikinn innblástur að það fór að renna
upp fyrir mér ljós.
Ég áttaði mig á því að FÍH var samnefn-
arinn með þeim öllum. Þeir gátu spilað hvað
sem er og gert það svo safaríkt. Ég hlýddi á
þessa safaríku tónlist þeirra, heyrði safann
og hugsaði: „Ég verð að gera það sem þeir
eru að gera!““
Tækifærin voru tekin að rúlla inn. Mar-
grét byrjaði að spila með Brynhildi Guðjóns-
dóttir leikkonu, Svavari Knúti, Bogomil Font
og jafnvel í forkeppni Eurovision. Hún leit
samt enn á tónlistina sem aukabúgrein, allt
fram á fjórða mánuð doktorsnámsins.
„Vorið 2013 lenti ég í svo brjálæðislegri
ástarsorg. Það hljómar kannski voðalega
dramatískt en ég var bara hrikalega væng-
brotin. Ég var grenjandi í mánuð, og man
eftir mér bókstaflega labbandi um í rigning-
unni með tárin á kinnunum. Þetta var eins
klisjukennt og það getur orðið. Ég hugsaði
að ég yrði að gera eitthvað til að láta mér
líða vel og var fljót að gera mér grein fyrir
því sem veitir mér mesta gleði: að skrifa og
spila.“
Í kjölfarið skráði Margrét sig í FÍH.
Verkefnunum fjölgaði og fjölgaði en áfram
hélt hún sig að mestu við námið. Það var
ekki fyrr en vinkona hennar fékk drauma-
starfið þeirra beggja hjá deCODE að á hana
fóru að renna tvær grímur.
„Þegar hún sagði mér frá starfslýsingunni
gerði ég mér samstundis grein fyrir því ég
var mjög líklega ekki að fylgja hjartanu hvað
námið varðar.“
Margrét segir að það hafi verið stórt skref
að hætta í námi. En að sama skapi komst
hún smám saman að því að í rauninni var
það harmonikkan sem hún vildi fyrst og
fremst sinna á þessum tíma í lífinu. Og sinna
henni af alúð og heilum hug, ekki sem
áhugamáli.
„Það er líka bara svo margt í lífinu sem
mig langar að prófa. Ég fæ endalausar hug-
myndir að verkefnum, innan tónlistar sem og
utan, og ég bara gat ekki beðið í einhver ár
Pönkaði
harmonikku-
leikarinn
sem leit upp
ÉG ER STIGIN INN Í BÓHEM-UNDRALAND, LEIDD ÁFRAM AF
HARMONIKKULEIKARA MEÐ FJÓLUBLÁTT HÁR OG VIÐ BLASA
VÖRUPALLETTUSTÚKUÐ RÝMI MEÐ SJÚSKUÐUM GÖMLUM OG
ÞREYTTUM SÓFUM OG SKRIFBORÐUM, TEIKNIMYNDAFÍGÚRUR
Á VEGGJUM OG POTTAPLANTA Í PISSUSKÁL. HÚSIÐ ER GRÝTAN,
GAMLA ÞVOTTAHÚSIÐ VIÐ KEILUGRANDA, OG GESTGJAFINN ER
MARGRÉT ARNARDÓTTIR SEM SAGÐI NÝVERIÐ SKILIÐ VIÐ
DOKTORSNÁM Í LÍF- OG LÆKNAVÍSINDUM TIL AÐ LIFA Á LISTINNI.
Anna Marsibil Clausen annamarsy@mbl.is
Margrét uppgötvaði ung ástina á nikkunni.
Viðtal