Morgunblaðið - Sunnudagur - 13.03.2016, Qupperneq 15

13.3. 2016 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
aldrei því ég var að halda uppi blekkingunni.
Ég er bara þannig fíkill að ég fer strax í dag-
lega neyslu. Ef ég er fullur á þriðjudegi klukk-
an þrjú sjá það allir en ef maður notar efni sem
ekki er lykt af og nær að stilla því þannig að
maður sé ekki rangeygður, er hægt að við-
halda þessu í einhvern tíma. En svo bara
hrundi þessi spilaborg. Og þegar hún hrundi,
var það skrítin tilfinning. Þá var það pínu létt-
ir. Ekki af því að ég ætlaði að hætta heldur af
því að þá gat ég gert þetta í friði. Ég þurfti
ekki alltaf að vera að ljúga og vera í brjáluðum
blekkingarleik,“ segir hann. „Þú fékkst bara
að vera dópisti í friði?“ spyr ég. „Já. En ég
hafði alltaf þráð að lifa bara heilbrigðu og
venjulegu lífi og þá fór ég að hefja meðferðar-
göngu. En það gekk ekkert. Ég reyndi eins og
ég gat,“ segir hann en fíknin var öllu sterkari á
þessum tíma.
Vinnur markvisst að hamingjunni
Davíð segir að þegar hann fór að stunda stíft
AA-fundi hafi batinn farið að koma og hann náð
tökum á lífi sínu. Hann hefur verið edrú núna í
3 og hálft ár og líður vel. „Ég hef aldrei verið
eins hamingjusamur. En það er markviss vinna
að því,“ segir hann en á neyslutímabilinu þurfti
hann að segja skilið við ástríðu sína, að vera
körfuboltadómari. „Það er erfitt að vera körfu-
boltadómari og e-pillusjúklingur. Þetta fer
ekkert sérstaklega vel saman. En í þetta skipti
var eitthvað öðruvísi. Og ég fór að tala við þá
sem eru í körfuboltabransanum og þeir vildu
gefa mér annað tækifæri. Sem er alls ekki
sjálfgefið eftir allt sem var búið að ganga á. Og
ég er rosalega þakklátur fyrir það því þetta var
gulrótin. Ég er svo heppinn að hafa fundið
þetta. Ég stefni að því að verða alþjóðlegur
körfuboltadómari,“ segir hann. „Mig langar að
hjálpa fólki að lifa heilbrigðu lífi og hugsa já-
kvætt. Ég fór að vinna markvisst að því að vera
hamingjusamur. Það er ekki það sama að líða
vel og vera hamingjusamur. Ég fór að taka til í
höfðinu á mér og sá að hugsun hefur áhrif á líð-
an og þá fór ég að gera alls konar hluti til að
stuðla að minni hamingju. Ég fór að hreyfa
mig. Mér fannst það ekki alltaf gaman, mér leið
ekki alltaf vel, en það gerði mig hamingju-
saman. Ég tók til í mataræðinu, hætti að
reykja og hætti að horfa á klám. Þetta gerðist
hægt og rólega á þremur árum og ég fór að
breytast. Lífið fór að breytast,“ segir hann. Ég
spyr hvort hann sé búinn að fyrirgefa sér for-
tíðina. „Stundum,“ svarar hann og útskýrir að
þegar hann horfi á vini sína sem eru farnir að
búa, kaupa íbúðir og eru fjárhagslega vel
staddir, þá hugsi hann ósjálfrátt um hvernig
sitt líf hefði getað orðið. „Þegar ég festist í því
að halda að það sé mælikvarði á hamingju, fæ
ég pínu sting. En þetta var bara mín leið og ég
hef þroskast mikið og þetta hefur hjálpað mér
að verða að þeim manni sem ég er í dag. Ég er
að gera það sem ég elska,“ segir hann.
Fíkniefnin rústuðu lífinu
„Hvað myndirðu vilja segja við þrettán ára
stráka í dag sem eru að fikta við eiturlyf?“
„Það er náttúrlega ekkert hægt að segja við
þá. Það er bara þannig. Auðvitað á maður að
kenna þeim aga og láta þá taka ábyrgð,“ segir
hann. „Það skiptir engu máli hvað ég segi, því
miður. Ég man að þegar ég var þrettán ára var
fræðsla um skaðsemi fíkniefna. Ég settist á
fremsta bekk og glósaði,“ segir hann en það
var neyslusagan sem heillaði en ekki skaðsemi
eiturlyfjanna. „Þetta er svo gott, ekki mis-
skilja mig, ég hef engan áhuga á þessu. Þetta
rústaði lífi mínu, þetta eyðilagði líf mitt. Og
það tók mig langan tíma að byggja það upp aft-
ur og ég var heppinn að geta það. Það eru ekki
allir jafn heppnir og ég,“ segir hann um eitur-
lyfin. „Þetta breytir líðan manns, hugsun
manns og skoðunum manns og það fer allt að
snúast um þetta á örskammri stundu. Þannig
var það hjá mér,“ segir hann. „Ég get kannski
bara notað þetta til góðs,“ segir hann um for-
tíðina.
Ég spyr nú um húðflúrið.
Davíð segist vera trúaður maður. „Ég
stunda bænir og hugleiðslu af því að það lætur
mér líða vel. Það hjálpar mér að vera rólegur
og yfirvegaður og hjálpar mér að vera betri
maður. Hjálpar mér að vera hamingjusamur,“
segir hann að lokum.
Davíð Tómas, öðru nafni
Dabbi T, hefur snúið við
blaðinu og lifir nú heilbrigðu
lífi. Ástríða hans í lífinu er að
dæma körfubolta og rappa.
Morgunblaðið/Ásdís
Körfuboltadómarinn að störfum en Davíð veit
fátt skemmtilegra en að dæma körfu.
’Ég horfði til vina minna sem voru bara í háskóla og að kaupa sér íbúðir, voru að byggja uppheilbrigt líf. Eitthvað svona venjulegt. Ég horfði á það öfundaraugum. Og ég gerði tilraun tilað blanda þessu tvennu saman, neyslunni og eðlilegu lífi. Reyndi það mjög stíft.
Dabbi T er aftur farinn að rappa
eftir langt hlé.
Hinn átján ára gamli Dabbi T gaf út plötuna
Óheflað málfar og þótti hún hörð og hressileg.
Sverrir Vilhelmsson