Morgunblaðið - 06.10.2016, Blaðsíða 31

Gunnsteini, Þorgerði, Jóni og
Önnu og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Bjarni, Stefán og fjölskyldur.
Við viljum minnast elskulegr-
ar móðursystur okkar, Mar-
grétar Önnu Jónsdóttur, og
þakka henni fyrir samfylgdina
alla okkar tíð.
Magga frænka, eins og við
kölluðum hana, var fædd á Hlíð-
arenda á Ísafirði, áttunda í röð
tíu systkina, en einn bróðirinn
lést á öðru ári. Hlíðarendi var þá
lítið bjálkahús í hlíðinni upp af
eyrinni á Ísafirði. Seinna var það
stækkað í þá mynd sem nú er og
stendur við Urðarveg nr. 10, þar
ólst hún upp í glaðværum systk-
inahópi. Ásamt því að taka þátt í
heimilisstörfum vann hún ásamt
systkinum sínum við heyskapinn
og saltfiskverkun hjá föður sín-
um og eftir hefðbundna skóla-
göngu vann hún ýmis önnur störf
og munum við hana t.d. við af-
greiðslustörf í Félagsbakaríinu
heima á Ísafirði og eftir að börnin
voru vaxin úr grasi vann hún við
verslunarstörf í Reykjavík.
Vorið 1935 þegar hún var á tí-
unda ári varð hún fyrir þeirri
sáru sorg að missa móður sína,
Þorgerði Kristjánsdóttur. Það
var mikið áfall fyrir fjölskylduna
en systkinin voru samheldin og
studdu hvert annað.
Magga kynntist manni sínum,
Sigurði Gunnsteinssyni, í Vest-
mannaeyjum og þar hófu þau bú-
skap. Seinna fluttu þau í Kópavog
þar sem þau áttu heimili alla tíð
upp frá því.
Magga frænka var félagslynd
og starfaði í Ksf. Valkyrjan á Ísa-
firði og seinna með Urtunum í
Skátafélagi Kópavogs. Hún var
söngelsk eins og systkini hennar
og var alltaf sungið þegar fjöl-
skyldan kom saman. Minnisstætt
er þegar við sungum saman á
Hlíðarenda, við ættarmót og
ýmsar aðrar uppákomur hjá fjöl-
skyldunum.
Í mörg ár komu þær systur,
Magga og Ásta, ásamt börnunum
sínum heim á Hlíðarenda og
hjálpuðu föður sínum við hey-
skapinn á Fossum. Þá var mann-
margt á Fossum og við sem yngri
vorum lærðum af þeim eldri að
taka til hendinni og þrátt fyrir
mikla vinnu var slegið á létta
strengi og störfin unnin með
gleði. Þá eru minnisstæðar
stundir er við nutum nestisins í
kaffitímunum við fossanið og
fuglasöng og yngsta kynslóðin
brá á leik, þá var gleði og gaman.
Á hverju sumri komu þau
Magga og Siggi til Ísafjarðar eft-
ir að börnin voru flutt að heiman
og héldu þannig tryggð við fólkið
sitt á Ísafirði ásamt Ástu og Þor-
móði, stundum voru Lovísa og
Bergþór með í för. Þá var auðvit-
að farið á Fossatún og fólk brá
sér til berja. Það var alltaf gaman
að fá þau í heimsókn. Á árum áð-
ur áttum við alltaf athvarf hjá
Möggu frænku og Sigga er við
komum í heimsókn til Vest-
mannaeyja eða vorum á ferð á
höfuðborgarsvæðinu og þau voru
flutt í Kópavoginn. Það var alltaf
tekið á móti okkur af mikilli
elskusemi á meðan þeirra beggja
naut við og var alltaf gott að
koma til þeirra. Magga bjó áfram
í húsinu þeirra Sigga eftir andlát
hans 2008, þar voru sömu hlýju
móttökurnar sem mættu okkur
er við vorum á ferð. Hún bar sinn
háa aldur vel, var falleg, elskuleg
og glaðleg.
Við kveðjum Möggu frænku
okkar með söknuði og þökkum
henni allar góðu og gleðilegu
stundirnar sem við áttum saman
og biðjum Guð að blessa minn-
ingu okkar kæru frænku.
Við sendum börnum Mar-
grétar og fjölskyldum þeirra og
Ástu systur hennar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Garðar, Ingibjörg Steinunn,
Guðmundur, Tryggvi og
Þorgerður Arnórsd. og
fjölskyldur.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. OKTÓBER 2016
✝ Katrín Rósa-munda Frið-
riksdóttir fæddist í
Fagranesi í Öxna-
dal 6. nóvember
1945. Hún lést í
faðmi fjölskyldu og
vina á heimili sínu
á Akureyri 22.
september 2016.
Foreldrar Katr-
ínar voru Þóranna
Hjálmarsdóttir, f.
1911, d. 1975, ættuð úr Skaga-
firði og Friðrik Árnason, f.
1914, d. 1965, ættaður úr Eyja-
firði. Systkini Katrínar eru Eð-
vald Eyfjörð, f. 1937, Jón Kató,
f. 1941, d. 2004, Guðrún Helga,
f. 1947, Friðrik Árni, f. 1949, d.
1992, Erla Fjóla, f. 1951, og Jó-
el Berg, f. 1955. Fjölskyldan
fluttist að Rangárvöllum ofan
hlaut þar þjálfun í hjarta- og
gjörgæsluhjúkrun og tengdri
hjúkrun. Fyrstu þrjú árin eftir
heimkomuna bjuggu þau við
bakka Laxár í Aðaldal þar sem
Katrín var staðarhjúkrunar-
fræðingur við byggingu þriðja
áfanga Laxárvirkjunar. Árið
1980 hóf Katrín störf sem
skólahjúkrunarfræðingur við
Gagnfræðaskóla Akureyrar og
síðar Brekkuskóla þar sem hún
starfaði til ársins 2009. Auk
þess vann hún mörg sumur á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri.
Börn Katrínar og Franz eru
Sigríður Rut, líffræðingur, f.
16. janúar 1976, í sambúð með
Leifi Reynissyni og eiga þau
dæturnar Laufeyju Lilju og Sól-
veigu Tinnu, og Davíð Brynjar,
tónskáld, f. 5. maí 1978, giftur
Alexöndru Suppes en þau eiga
dótturina Ísold.
Útför Katrínar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 6.
október 2016, klukkan 13.30.
Jarðsett verður í Lögmanns-
hlíðarkirkjugarði.
Akureyrar þegar
Katrín var á öðru
ári og nokkru síðar
í Kollugerði II í
Glæsibæjarhreppi.
Katrín hóf nám
við Hjúkrunarskóla
Íslands haustið
1964 og útskrif-
aðist þaðan haustið
1967. Þann 30.
september 1967
gekk Katrín að
eiga unnusta sinn, Franz Árna-
son, en þau höfðu kynnst síðla
árs 1963. Í október 1967 flutt-
ust Katrín og Franz til Óð-
insvéa í Danmörku þar sem
Franz lauk síðari hluta tækni-
fræðináms. Þar bjuggu þau í
rúm þrjú ár og vann Katrín
sem hjúkrunarfræðingur á
sjúkrahúsinu í Óðinsvéum og
„Börn geta verið krefjandi en
meginmálið er að njóta þess að
vera með þeim frá fyrstu tíð.“
Þessi orð tengdamóður minnar,
sem nú hefur kvatt allt of fljótt,
eru mér minnisstæð en um leið eru
þau fagur vitnisburður um viðhorf
hennar. Katrín var mikil fjöl-
skyldumanneskja og vissi hversu
mikilvægt það er að vera til staðar.
Hún var sjálfstæð í háttum og
störfum eins og hæfir nútímakon-
um en um leið var hún mikil
mamma og amma. Tryggð hennar
og umhyggja leyndu sér ekki og
snemma kynntist ég þeim eigin-
leikum hennar eftir að við Sigríður
Rut drógum okkur saman. Við
bjuggum í fjarbúð einn vetur
skömmu eftir að við hófum búskap
– ég var við nám í Englandi en Sig-
ríður tók að sér kennslu í Ekvador.
Ég man enn undrun mína þegar
ég um jólin tók á móti stórum
böggli frá Íslandi sem reyndist
vera gjöf frá þeim Franz, tengda-
föður mínum. Umhyggjan var fyr-
ir öllu og hún vissi hvað það gat
veitt mikla gleði að opna fagurlega
skreyttan pakka þegar maður
dvelur fjarri ástvinum. Vorið eftir
fór ég til Ekvador og ekki leið á
löngu þar til Katrín var komin
þangað líka. Hún var veraldar-
manneskja sem vildi vera nærri
sínu fólki hvar sem það var statt.
Ferðir okkar víða um heim áttu
eftir að verða margar áður en yfir
lauk. Og margar eru ánægju-
stundirnar á Akureyri þar sem við
Sigríður höfum dvalið við mikla
risnu nánast hver jól sem og í öðr-
um fríum, svo sem á páskum og á
sumrin – stundum svo vikum
skipti. Akureyri varð fyrir mér
hugþekkur staður hins ljúfa lífs.
Eins konar athvarf frá amstri
dagsins. Heimilið ber vott um
smekkvísi þar sem myndarskapur
ræður ríkjum og þess hefur æv-
inlega verið gætt að tengdasoninn
vanhagi ekki um neitt.
Mikil varð gleði Katrínar þegar
dætur okkar Sigríðar fæddust.
Hún naut þess innilega að vera
amma. Hún vílaði aldrei fyrir sér
að keyra frá Akureyri til að taka
þátt í að undirbúa skírnarveislu
eða afmæli.
Þau hjón voru ævinlega
reiðubúin að gera sér ferð á hvaða
árstíma sem var til að sinna fjöl-
skyldunni. Katrín hélt vel um ætt-
ararfinn enda var hún mjög hirðu-
söm um alla hluti. Hún hélt til
haga leikföngum og fötum barna
sinna af væntumþykju og njóta
dætur mínar nú góðs af því. Og
hún hafði yndi af að prjóna og
hekla föt á stúlkurnar, færa þeim
gjafir, leika við þær og hún átti það
til að hringja til þess eins að fá að
tala við þær Laufeyju og Sólveigu.
Sagði kannski að hún ætti svo
sem ekkert erindi en vildi gjarnan
heyra í stelpunum, en þær eru að-
eins fimm og tveggja ára. Það er
þyngra en tárum taki að samleið
þeirra sé á enda.
Katrín þráði að fá að fylgjast
með þeim og verða hluti af lífi
þeirra. Að veita þeim af gjöfulli
nánd sinni. Og það græt ég mest
að dætur mínar fara á mis við
ömmu sína. Þeirra missir er mikill
og óbætanlegur. En um leið minn-
ist ég orða hennar um að eiga góð-
ar samverustundir með börnun-
um því hvert æviskeið hefur sína
töfra og stundin er stutt og áður
en við vitum af er ekkert sem fyrr-
um. Hafðu þökk fyrir allt, Katrín.
Leifur Reynisson.
Ég sagði oft að ef ég gæti valið
mér móður á Íslandi, þá yrði það
Katrín. Síðustu árin hafa um-
hyggja hennar og vinskapur verið
mér ómetanleg. Gjafmildi hennar
á tíma, samræður, samveru og
ástríða hennar fyrir listum fylltu
líf mitt af birtu og ást. Við spjöll-
uðum nær eingöngu saman á ís-
lensku, sem er mikill stuðningur
fyrir útlending sem tekst á hend-
ur bæði nýtt tungumál og sam-
félag. Ég óska þér, Katrín, góðrar
vegferðar inn í leyndarmálin
handan jarðneska lífsins sem við
deildum.
Angela Rawlings.
Nú hefur hún kvatt, hún Kata
okkar, frá Kollugerði eins og við
kölluðum hana oft. Hún hafði
glímt lengi við krabbamein, en bar
sig vel, svo ekki var gott að átta sig
á því hversu veik hún var.
Ég sá Kötu fyrst þann 4. ágúst
1964, þegar við hófum nám í
Hjúkrunarskóla Íslands. Við
hjúkrunarnemarnir sem hófum
nám þetta haust vorum 21 að tölu.
Við tók búseta í heimavist
næstu þrjú árin. Að búa á heima-
vist var töluvert öðruvísi en að búa
heima.
Ekki varð því komist hjá því að
við kynntumst vel og yrðum nánar
vinkonur og upplifðum saman
sorg og gleði. Miklar og strangar
reglur giltu í skólanum. Segja má
að við höfum verið læstar inni í
þrjú ár og markmiðið var að kom-
ast út. Starfið var erfitt og tók á.
Orðið áfallahjálp var ekki notað á
þessum tíma í íslensku máli, en við
studdum hver aðra eins og best við
kunnum.
Þessi rúmlega þrjú námsár
breyttu okkur 18-19 ára ungling-
um í konur sem höfðu öðlast mikla
lífsreynslu.
Kata var lágvaxin og snaggara-
leg. Hún var alla tíð með mikla
réttlætiskennd og barðist fyrir
sínu og sínum.
Hún kynntist Franz þegar við
vorum í Hjúkrunarskólanum svo
hann varð hollbróðir okkar,
traustur og tryggur vinur. Kata
var mikill gestgjafi og naut ég þess
ríkulega þegar ég heimsótti þau til
Odense þar sem Franz stundaði
nám í tæknifræði og einnig síðar
þegar við hollsystur hittumst á
heimili þeirra á Akureyri.
Þá var vel veitt og oft upp á
danskan máta.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Kata mín, nú er komið að leið-
arlokum. Við hollsysturnar þökk-
um þér góðar stundir og eigum um
þig ljúfar minningar.
Við vottum Franz, Sigríði Rut,
Davíð, barnabörnunum og þeirra
fjölskyldum okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði.
Fyrir hönd hollsystra ágúst-
hollsins 1964,
Valgerður Jónsdóttir.
Katrín Rósamunda
Friðriksdóttir
Ég kynntist Jóni
Guðmundssyni ekki
fyrr en á efri árum,
hann rúmlega átt-
ræður en ég tæplega sjötugur.
Ég man að ég dáðist að þessum
höfðinglega manni sem var svo
ern og myndarlegur á þessum ár-
um. Svona hress vildi ég verða á
hans aldri.
Ég komst fljótlega að því að
hann var ekki síður klár andlega,
með hreint ótrúlegt minni og
vitneskju um allt smátt og stórt
sem gerst hafði í heimabyggð
hans, Hafnarfirði, frá því fyrir
1930 og fram á okkar dag. Og
skyldleika manna gat hann rakið
frá því fyrir aldamótin 1900 og til
dagsins í dag.
Jón kunni ótal sögur af mönn-
um og málefnum í Hafnarfirði,
mest atburðum og ummælum
sem hann hafði orðið vitni að
sjálfur eða þá sem hann vissi að
voru trúverðugir. Hann hafði
gaman af því að segja frá og hafði
Jón J.
Guðmundsson
✝ Jón J. Guð-mundsson
fæddist 9. mars
1925. Hann lést 26.
september 2016.
Útför Jóns fór
fram 3. október
2016.
mjög gott skopskyn
en var þó aldrei
meinhæðinn. Hann
endurtók sig sjaldan
og sögurnar hans
voru oft tengdar
einhverju sem kom-
ið hafði upp í sam-
ræðum við fólk þá
stundina. Hann
byrjaði þá oft svona:
„Var ég búinn að
segja ykkur frá því
þegar...?“ Og það gerði ekkert til
þó að maður heyrði sagt frá ein-
hverju í annað sinn. Og sögunum
bar alltaf nákvæmlega saman.
Hann gat sagt bráðfyndnar sög-
ur næstum án þess að breyta um
svip nema brosa lítillega á eftir.
Mér er sagt að ýmis fróðleikur og
sögur úr Hafnarfirði hafi verið
skráður eftir honum og ég vona
að það komi út á prenti.
Honum þótti vænt um íbúa
Hafnarfjarðar, að minnsta kosti
þá sem hann þekkti af eldri kyn-
slóðinni. Ég man þó einu sinni
eftir því að við vorum að spyrja
um ákveðinn Hafnfirðing, hverra
manna hann væri. Nei, hann
þekkti hann ekki. Við héldum að
hann hlyti að þekkja þennan
mann sem hefði unnið svo og svo
lengi þarna og þarna. „Nú, hann.
Hann er ekki Hafnfirðingur.
Hann er af Ströndinni.“ (Mein-
andi Vatnsleysuströnd).
Ég mun sakna Jóns Guð-
mundssonar. Það var alltaf gott
að spjalla við hann og hlusta á
hann. Syni hans, Guðmundi Geir,
og fjölskyldu hans sendi ég mínar
samúðarkveðjur.
Björn Dagbjartsson.
Okkar ástkæra
SVALA BJÖRGVINSDÓTTIR,
Butru í Fljótshlíð,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Kirkjuhvoli, Hvolsvelli, þriðjudaginn
27. september. Útförin fer fram frá
Breiðabólstaðarkirkju í Fljótshlíð
laugardaginn 8. október klukkan 14.
.
Vinir og vandamenn.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
BALDUR MARÍUSSON,
fyrrverandi garðyrkjustjóri,
Hveragerði,
lést á hjúkrunarheimilinu Ási, Hveragerði,
28. september. Útförin fer fram frá Hveragerðiskirkju
laugardaginn 8. október klukkan 14. Fyrir hönd aðstandenda,
.
Áslaug Helga Arngrímsdóttir.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN GUÐMUNDSSON
frá Óslandi,
lést á Dvalarheimili aldraðra á Sauðárkróki
laugardaginn 1. október 2016.
Útför hans fer fram frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 8.
október klukkan 14.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Þóra Kristjánsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir samúð, hlýhug og
vináttu við andlát og útför bróður okkar,
mágs, vinar og frænda okkar,
ALMARS GESTSSONAR,
Skólabraut 3, Seltjarnarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11G,
Landspítalanum við Hringbraut, fyrir
góða umönnun og virðingu.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Sigurjón Hreiðar Gestsson,
Guðmundur Rúnar Gestsson, Ásta D. Björnsdóttir,
Kristinn Gestsson,
Lotte Gestsson
og aðrir aðstandendur.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
EINBJÖRG HANNA JÓNASDÓTTIR,
Jörfa,
lést á sjúkrahúsi Akraness þann 29.
september sl. Útför hennar verður gerð frá
Kolbeinsstaðakirkju þriðjudaginn 11. október klukkan 14.
.
Kristín Jóhannesdóttir, Sigurður Kr. Sigurðsson,
Jónas Jóhannesson, Margrét S. Ragnarsdóttir,
Guðbjörg Jóhannesdóttir,
Guðmundur Jóhannesson, Halla Eygló Sveinsdóttir,
Anna Jóhannesdóttir, Birgir F. Erlendsson,
barnabörn og barnabarnabörn.