Morgunblaðið - 06.10.2016, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. OKTÓBER 2016
Ýmislegt
Tískuverslunin Smart
Grímsbæ/Bústaðavegi
NÝTT - St. 42-56
Sími 588 8050.
- vertu vinur
Tískuverslunin Smart
Grímsbæ/Bústaðavegi
NÝTT - Peysur
St. S-XL. Verð 5.900
Sími 588 8050.
- vertu vinur
✝ Agnes Aðal-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. mars 1935. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skóg-
arbæ í Reykjavík
25. september
2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Vil-
borg Jónsdóttir, f.
24. febrúar 1908 á
Bíldudal, d. 27. nóvember 1997,
og Aðalsteinn Guðmundsson, f.
8. ágúst 1903 í Reykjavík, d. 13.
júní 1994. Systkini Agnesar eru
Pálína, f. 29. ágúst 1925, d. 4.
febrúar 2013, Halldóra, f. 16.
júní 1927, og Guðmundur f. 30.
mars 1942.
Agnes giftist Brynjólfi Sand-
holt dýralækni, f. 18. september
1929, þann 7. febrúar 1959. For-
eldrar Brynjólfs voru Egill
Agnes ólst upp í Vesturbænum,
gekk í Melaskólann og útskrif-
aðist úr Verslunarskólanum
vorið 1953. Að prófi loknu réðst
hún til Morgunblaðsins sem
gjaldkeri og starfaði þar til
1959 er fjölskyldan flutti í Búð-
ardal. Alla tíð síðan hefur hún
verið heimavinnandi húsmóðir
á annasömu heimili ásamt því
að færa bókhald dýralæknisins,
sjá um símavörslu og að aðstoða
við aðgerðir á smádýrum. Fjöl-
skyldan bjó í Búðardal til ársins
1969, að undanskildum þremur
árum þegar hún dvaldi í Banda-
ríkjunum, flutti þá til Reykja-
víkur og hefur búið þar síðan.
Fljótlega eftir komuna til
Reykjavíkur hóf Agnes að
stunda leikfimi hjá Báru og hélt
því áfram í rúm 35 ár. Agnes og
Brynjólfur hafa alla tíð haft
mikla ánægju af ferðalögum
bæði innanlands og utan og
golfleikur löngum spilað þar
stóra rullu en Agnes var lipur
og leikinn golfari allt frá fyrstu
stundu.
Útför Agnesar fer fram frá
Áskirkju í dag, 6. október 2016,
og hefst athöfnin klukkan 15.
Sandholt, f. 21.
nóvember 1891, d.
27. ágúst 1966, og
Kristín Brynjólfs-
dóttir, f. 24. sept-
ember 1898, d. 25.
janúar 1980. Börn
Agnesar og Brynj-
ólfs eru: 1) Egill, f.
5 . júní 1959, maki
Hrönn Steingríms-
dóttir, stjúpbörn
Davíð, Alda Lilja
og Bergur. Fyrri maki Gíslína
Sigurgunnarsdóttir, börn
þeirra eru Gunnar Birgir,
Brynjólfur Anton og Agnes
María. Barnabörnin eru tvö. 2)
Hildur, f. 19. ágúst 1960, maki
Sigurður Sigurðarson, börn
þeirra eru Andrea Lilja, Agnes
Eva og Arnar Kári. 3) Unnur, f.
4. september 1969, maki Bertel
Ólafsson, börn þeirra eru
Brynja Kristín og Ólafur Breki.
Í dag er borin til grafar ást-
kær tengdamóðir mín, Agnes
Aðalsteinsdóttir.
Ég man undrun mína þegar
ég kom fyrst inn á heimili
þeirra Brynjólfs og Agnesar á
Laugarásveginum árið 1978,
þegar ég hafði kynnst Hildi
dóttur þeirra, þetta var eins og
að koma á litla umferðarmið-
stöð. Brynjólfur var á þessum
tíma héraðsdýralæknir í Gull-
bringu- og Kjósarsýslu og fólk
var að koma og fara, síminn
stoppaði ekki og Agnes mið-
punkturinn í þessu öllu þar sem
hún afgreiddi erindi, tók niður
tímapantanir og sinnti gestum
og gaf þeim kaffi og meðlæti.
Þar var aldrei komið að tómum
kofunum alltaf gat hún dregið
fram heimatilbúið meðlæti.
Þarna var um tíma hálfgerð-
ur dýraspítali og aðstaða til
minni aðgerða, oftar en ekki að-
stoðaði Agnes Brynjólf í að-
gerðum á smádýrum sem voru
gerðar þarna. Á þessum tíma
unnu með Brynjólfi dýralækn-
ar, sem voru heimagangar
þarna og fóru þeir ekki var-
hluta af gestrisninni. Svo var
fólk að koma til að sækja lyf og
koma með veik dýr. Þar sem
Brynjólfur var mikið í vitjunum
mæddi þetta að mestu á
Agnesi. Þarna var Agnes allt í
öllu; ósérhlífin, svaraði síman-
um, afgreiddi pantanir, sinnti
gestum og gangandi og gaf góð
ráð.
Agnes og Brynjólfur nutu
þess að bjóða gestum heim og
það voru mörg matar- og kaffi-
boðin sem Agnes töfraði fram,
hvort sem það var fyrir nokkra
gesti í kvöldmat eða ferming-
arveislur og brúðkaup.
Hún sinnti fjölskyldu sinni
vel; foreldrum og systkinum
sem oftar en ekki komu þarna í
heimsókn.
Agnes var dugleg saumakona
og heyrði ég frá Hildi að oft
hefðu þau systkinin verið ósátt
að fá ekki að kaupa sér galla-
buxur og önnur föt því að
Agnes saumaði slíkt á þau. Eft-
ir því sem árin liðu fór liðagigt-
in að hrjá hana og þá minnkaði
getan til sauma en einnig þörfin
til að sinna slíku þegar börnin
uxu úr grasi.
Þegar barnabörnin fæddust
var gott að eiga Agnesi að, hún
var alltaf tilbúin að hjálpa og
margan skólafrídaginn fengu
börnin okkar Hildar að fara í
strætó til ömmu og afa og eiga
þar dagstund á meðan við for-
eldrarnir vorum í vinnu.
Þegar árin liðu og álagið á
Brynjólf minnkaði fóru þau
hjónin að stunda golf og ferð-
uðust víða. Á svipuðum tíma
kviknaði golfáhuginn hjá okkur
hjónunum og var þá oft farið
saman á völlinn og síðar einnig
í ferðir erlendis í golf. Það var
mér ekki alltaf til mikillar gleði
að ég, sem var þó mun högg-
lengri, skyldi oftar en ekki tapa
fyrir Agnesi. Hún hafði þessa
hægu en góðu sveiflu, var ekk-
ert sérlega högglöng en alltaf á
braut. Það sem skildi okkur að
var að ég lenti töluvert oft utan
brautar sem var skýringin á
hærra skori. En svekkelsið
varði stutt, því að það var alltaf
ljúft að vera með tengdafor-
eldrunum. Agnes var alltaf já-
kvæð og glöð og þrátt fyrir
minnisglöp á síðari árum þá
tapaði hún ekki hlýjunni eða
golfsveiflunni.
Það er með söknuði sem við
kveðjum Agnesi í dag, blessuð
sé minning hennar.
Sigurður Sigurðarson.
Bí bí og blaka,
álftirnar kvaka,
ég læt sem ég sofi,
en samt mun ég vaka.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku Agnes amma okkar er
dáin. Amma tók alltaf á móti
okkur með bros á vör og var
fljót að bjóða okkur eitthvað
gott í gogginn, hjá ömmu var
alltaf rétti tíminn fyrir ís.
Amma hafði gaman af að lesa
og alltaf var hægt að treysta á
að geta skriðið upp í fangið á
ömmu og lesa bók eða jafnvel
nokkrar. Amma og afi höfðu
yndi af að ferðast. Við vorum
svo heppin að fara með þeim í
fjölmargar ferðir bæði innan-
lands og utan.
Elsku amma, við söknum þín
en vitum að nú líður þér betur
og ert örugglega að skoða nýja
og spennandi staði.
Brynja Kristín
og Ólafur Breki.
Í minningu ástkærrar ömmu
okkar vildum við hripa niður
nokkur orð.
Það fór aldrei mikið fyrir
ömmu en hlý nærvera hennar,
umhyggja og gestrisni lét öllum
líða vel. Við eyddum mörgum
skólafrídeginum hjá Agnesi
ömmu og Brynjólfi afa sem
börn. Við tókum þá strætó úr
Grafarvoginum þar sem við
bjuggum og gengum svo þvert
yfir Laugardalinn heim til
ömmu og afa. Ömmu fannst við
stundum heldur lengi á leiðinni
til þeirra, enda ýmislegt spenn-
andi sem varð á veginum í
gegnum Laugardalinn. Hún átti
þá til að standa í stofuglugg-
anum með kíki til þess að at-
huga hvort við færum ekki
örugglega út úr strætó á rétt-
um stað á Suðurlandsbrautinni.
Amma var alltaf vel til höfð;
við systur vorum komnar á
unglingsár þegar við komumst
að því að hún litaði yfir gráu
hárin, svo vel sinnti hún útlit-
inu. Við minnumst þess t.d. eitt
sinn þegar við vorum að flýta
okkur út að hún stoppaði sér-
staklega við spegilinn í forstof-
unni til að setja á sig varalit því
að hennar sögn hefði hún allt
eins getað farið nakin út eins
og að sleppa varalitnum. Orð
sem við systurnar lifum eftir í
dag.
Margar minningar af Laug-
arásveginum tengjast mat og
sérstaklega sætindum. Fjöl-
skylduboð, m.a. um jól og ára-
mót, voru sannkallaðar veislur
og sá amma alfarið um matseld
og undirbúning sjálf. Amma
passaði sérstaklega vel upp á
að við barnabörnin færum aldr-
ei svöng heim og gátum við allt-
af gengið í kremkex og vín-
arbrauð í kaffitímum. Hjá
ömmu komumst við líka upp
með að klára ekki matinn en fá
samt sem áður eftirrétt, sem
mátti aldrei heima.
Við munum alltaf hugsa til
ömmu með hlýju og kærleik og
minnast indælu stundanna sem
við áttum með henni. Hvíli hún
í friði.
Er sólskins hlíðar sveipast
aftanskugga
um sumarkvöld
og máninn hengir hátt í greinar
trjánna
sinn hálfa skjöld,
er kveldkul andsvalt aftur kæla tekur
mitt enni sveitt
og eftir dagsverk friðnum nætur
fagnar
hvert fjörmagn þreytt –
Því hjarta mitt er fullt af hvíld og
fögnuð,
af frið mín sál.
Þá finnst mér aðeins yndi, blíða,
fegurð
sé alheims mál –
að allir hlutir biðji bænum mínum
og blessi mig –
við nætur gæzkuhjartað jörð og
himinn
að hvíli sig.
En þegar hinzt er allur dagur úti
og upp gerð skil,
og hvað sem kaupið veröld kann að
virða,
sem vann ég til:
í slíkri ró ég kysi mér að kveða
eins klökkan brag
og rétta heimi að síðstu sáttarhendi
um sólarlag.
(Stephan G. Stephansson)
Andrea Lilja, Agnes Eva
og Arnar Kári.
Agnes amma okkar lést á
sunnudagsmorgun eftir margra
ára baráttu við alzheimer.
Þau eru mörg lýsingarorðin
sem koma í hugann þegar við
hugsum um hana ömmu okkar,
umhyggjusöm, barngóð, yndis-
leg, góðhjörtuð, þolinmóð og
gestrisin. Hún var ótrúlega hlý
og góð kona sem við munum
ekki öðruvísi en með bros á vör.
Alltaf var farið af hennar heim-
ili með hlýju í hjarta og bros á
vör.
Ein af minningunum okkar
er þegar amma hjálpaði Gunn-
ari að læra ljóð utan að fyrir
skólann en enn þann dag í dag
getur hann ekki lært fjögurra
línu ljóð utan að. Amma var svo
ótrúlega þolinmóð og las þetta
með honum aftur og aftur þar
til ljóðið festist loks í minninu.
Þetta hlutverk tók hún sér með
glöðu geði, oftar en einu sinni.
Amma hefur alltaf verið mjög
barngóð, jafnvel þegar sjúk-
dómurinn hafði náð tökum á
henni og hún kunni engin skil á
börnunum var hún alltaf til í
leik. Hún elti börnin með bros á
vör og kitlaði svo létt. Fyrsta
minning Agnesar um ömmu
sína var að sitja í fanginu henn-
ar og klípa í handarbakið á
ömmu gömlu þar sem húðin var
farin að stirðna og hélst uppi í
nokkurn tíma.
Amma og afi voru mjög dug-
leg að ferðast og njóta lífsins og
fóru reglulega til Flórída og
annarra sólarlanda, okkur
krökkunum fannst þau alltaf
vera erlendis. En þegar veik-
indi ömmu versnuðu fór ferð-
unum því miður að fækka. Árið
2002 var okkur sérstaklega
minnisstætt því í stað þess að
fara tvö saman í Flórídaferðina
árlegu var allri fjölskyldunni
boðið með í heljarinnar ferð
með tilheyrandi stoppi í öllum
mögulegum skemmtigörðum og
við vorum dekruð sem aldrei
fyrr.
Heimsóknir á Laugarásveg-
inn voru alltaf góðar þar sem
við fengum alltaf kex og gos frá
ömmu áður en blásið var í leik-
ina fyrir Nintendo-tölvuna. Frá
því við munum eftir okkur höf-
um við alltaf eytt jóladegi á
Laugarásveginum með allri
fjölskyldunni. Það var toppur-
inn á heimsóknunum og hefur
alltaf verið einn af okkar uppá-
haldsdögum ársins. Þá komum
við öll saman, borðuðum síld og
hangikjöt ásamt því að við spil-
uðum spurningaspil langt fram
eftir kvöldi og stundum fram á
nótt.
Amma stjanaði alltaf við okk-
ur með nammi, kexi, gosi og
öðru góðgæti sem var nauðsyn-
legt eldsneyti fyrir unga heila á
yfirsnúningi þegar spurninga-
flóðið dundi á þeim.
Það verður erfitt að upplifa
jóladag án ömmu, hangikjötið
og spilið verður líklega á sínum
stað, en samt mun eitthvað
vanta, eitthvað óáþreifanlegt,
einhverja tilfinningu sem amma
var svo góð að gefa af sér.
Kær kveðja, þín barnabörn,
Gunnar Birgir, Brynjólfur
Anton og Agnes María.
Virðing, þökk og söknuður er
mér efst í huga þegar ég minn-
ist systur minnar, þessarar
prúðu stúlku og fallegu konu,
sem bar alls staðar af með
framkomu sinni.
Takk fyrir alla ómetanlega
samveru í þessu lífi, elsku syst-
ir mín, minningin lifir.
Ég veit að foreldrar okkar og
Palla systir munu taka vel á
móti þér með útbreiddan faðm-
inn.
Og úr draumadalnum þínum
dularglöð í hinstu för
leiðstu burt – með bros á vör.
Þá var hljótt í huga mínum,
– hörð mér þóttu lífsins kjör.
Nú er ég glöð – og guðs í friði
geymi vel hin liðnu ár.
– Hníga af augum höfug tár.
Geislarnir frá himins hliði
hafa grætt mín dýpstu sár.
Við skulum leiðast eilífð alla,
– aldrei sigur lífsins dvín.
Ég sé þig, elsku systir mín.
Gott er þreyttu höfði að halla
að hjarta guðs – og minnast þín.
(Jóhannes úr Kötlum)
Halldóra.
Látin er Agnes Aðalsteins-
dóttir og langar mig að minnast
hennar nokkrum orðum. Ég
kynntist Agnesi fyrst vorið
1978 þegar ég kom til landsins
eftir nám erlendis. Ég var þá
að hefja samstarf við eiginmann
Agnesar, Brynjólf Sandholt,
héraðsdýralækni í Gullbringu-
og Kjósarsýslu. Brynjólfur var
á þeim tíma eini starfandi dýra-
læknirinn í sýslunni og sé horft
til dagsins í dag má nærri geta
að álagið hafi verið mikið. Á
þeim tíma var heimili héraðs-
dýralæknisins undirlagt starf-
seminni og tók eiginkonan virk-
an þátt í því m.a. með
umfangsmikilli símsvörun en þá
voru ekki komnir símsvarar eða
önnur nútímatækni.
Var jafnvel sagt að dýra-
læknir án konu gæti ekki starf-
að sem slíkur. Þarna kynntist
ég Agnesi og gerði mér fljótt
grein fyrir því hvílíkt gull af
manni hún var. Hún var hæv-
ersk, tillitssöm og nærgætin.
Aldrei sá ég hana skipta skapi
eða láta í ljós að henni mislík-
aði. Ávallt var hún kurteis í
samskiptum við aðra og þá var
hún glaðlynd. Hafa verður í
huga að símsvörunin gat tekið á
þegar óþolinmóðir viðskipta-
menn dýralæknanna voru að
reyna að ná í þá á annasömum
dögum eða fyrir utan venjuleg-
an vinnutíma. Gátu þeir þá látið
ýmis orð falla en Agnes lét það
aldrei á sig fá heldur svaraði af
kurteisi og reyndi að leysa úr
málunum; aldrei mátti greina á
mæli hennar að henni mislíkaði.
Þá aðstoðaði Agnes Brynjólf í
aðgerðum og einnig mig þegar
Brynjólfur var ekki heima og
fór vel á með okkur. Þannig var
Agnes ígildi dýrahjúkrunar-
konu.
Þar sem ég á þessum árum
var mikið inni á heimili þeirra
hjóna urðu kynnin nánari. Það
varð að venju að á aðfangadag
heimsótti ég Brynjólf og Agnesi
ásamt börnum mínum og hélst
sá siður í hátt í fjörutíu ár.
Ávallt var Agnesi færð blóma-
karfa sem keypt var í nálægri
blómaverslun. Móttökur
Agnesar voru alltaf einstakar
og ljúfar og greyptist þessi
stund svo inn í vitund barna
minna sem töldu síðan að eng-
inn væri jólaundirbúningurinn
nema búið væri að heimsækja
þau Agnes og Brynjólf á að-
fangadag.
En nú er Agnes gengin á vit
hins ókunna og komið að enda-
punkti. Blessuð sé minning
Agnesar Aðalsteinsdóttur. Far-
in er ljúf og góð kona. Brynjólfi
og fjölskyldu hans votta ég og
mín fjölskylda samúð á skiln-
aðarstundu.
Helgi Sigurðsson.
Við andlát Agnesar vinkonu
hrannast upp minningar sem
tengjast okkur.
Við vorum bara 14 ára þegar
við hófum nám í Versló haustið
1949. Ég þekkti engan en fljót-
lega kynntist ég fallegum og
góðum stúlkum úr Vestur-
bænum, þeim Agnesi og Imbu.
Í 2. bekk bættust í hópinn þær
Ella, Lísa, Olla og Birna og þá
varð saumaklúbburinn Sjö-
stjörnur til. Samstaða skóla-
félaga okkar hefur verið ein-
stök.
Við fórum með Gullfossi í út-
skriftarferð til Kaupmanna-
hafnar árið 1953, árlega síðan
höfum við farið með mökum í
dagsferðir, og mörg undanfarin
ár höfum við skólasystkinin hist
mánaðarlega í kaffi.
Agnes lifði góðu og viðburða-
ríku lífi með sinni góðu fjöl-
skyldu sem hún helgaði líf sitt.
Hún var mannkostakona sem
ég er þakklát fyrir að hafa átt
að vinkonu og minningin um
hana lifir.
Við Þórhallur vottum ástvin-
um hennar samúð okkar.
Arnbjörg Örnólfsdóttir
(Adda).
Agnes
Aðalsteinsdóttir