Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.10.2016, Blaðsíða 12

Mamma opnaði
loksins Pandóruboxið
Þ
að er sólríkt í Þingholtunum þenn-
an haustdag þegar ég fer á fund
Ásdísar Höllu. Við komum okkur
fyrir í fallegri stofu og byrjum á
léttu nótunum. Réttara sagt byrj-
ar Ásdís á að spyrja mig spjörunum úr og seg-
ist hafa meira gaman af því að fá að spyrja en
svara. Hún hefur nefnilega mikinn áhuga á
fólki og sögunum sem búa þar að baki. En er-
indið er að ræða hennar sögu, hennar fjöl-
skyldusögu, sem er meira en lítið flókin, átak-
anleg og dramatísk. Svo flókin að Ásdís þurfti
rúmlega þrjú hundruð síður til að segja hana í
bók sinni Tvísaga, móðir, dóttir, feður sem
kom út á föstudaginn.
Sagan er uppgjör við fortíðina og hjálpaði
Ásdísi að skilja uppruna sinn en í leit sinni að
faðerninu kynntist hún móður sinni upp á
nýtt.
Örlagaríkt símtal upphafið
Ásdís hafði alltaf horft til baka á æsku sína
sem kærleiksríka og þrátt fyrir basl og fátækt
segir Ásdís að hún hafi aldrei upplifað skort,
hvorki á ást, umhyggju né veraldlegum eig-
um. Fjölskylda hennar var á margan hátt ekki
hin dæmigerða vísitölufjölskylda. Ásdís átti
tvo eldri bræður sem byrjuðu ungir í neyslu
og leiddust í framhaldinu út í afbrot og vanda-
mál þeirra lituðu allt fjölskyldulífið. En Ásdís
þekkti ekkert annað líf. Fortíð móður hennar
var henni að mestu hulin og það sem hafði
gerst áður en hún sjálf fæddist vissi hún lítið
sem ekkert um.
Það var svo fyrir fimm árum að Ásdís fékk
símtal sem varð til þess að hún fór að grafast
fyrir um fortíðina. „Símtalið var frá manni sem
ég þekkti ekki neitt sem sagði að pabbi sinn
hefði velt því fyrir sér hvort hann gæti verið
blóðfaðir minn. Maðurinn vildi vita hvort ég
vissi hver pabbi minn væri og ég sagðist telja
mig vita það. Hann bað mig um að grennslast
fyrir um það, hvort þessi maður, pabbi hans,
gæti hugsanlega verið blóðfaðir minn,“ út-
skýrir Ásdís.
Hvernig tilfinning var það þegar þú fékkst
þessar fréttir að þú værir kannski rangfeðruð?
„Fyrsta tilfinningin var að þetta væri mis-
skilningur, bara einhver sem vissi ekki betur
og það væri ekki þess virði að pæla í þessu.
Fyrst ætlaði ég ekki einu sinni að nefna þetta
við mömmu. En svo kemur í ljós þegar ég
hringi í mömmu og segi henni frá því að ég hafi
fengið þetta sérkennilega símtal að hún kann-
ast við kappann. Og þá brá mér dálítið. Þegar
ég áttaði mig á því að maðurinn sem taldi að
hann gæti hugsanlega verið blóðfaðir minn, þó
að það væru mjög litlar líkur á að hann væri
það raunverulega, var maður sem að mamma
hafði einhvern tímann þekkt.“
Texti og ljósmyndir
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Líklega er þetta með erfiðari viðtölum sem ég hef tekið. Málefnið er afar viðkvæmt og persónulegt.
Það fór samt vel á með okkur nöfnunum en oft var erfitt fyrir Ásdísi að segja frá og tók það virkilega
á hana. Oftar en ekki vöknaði okkur báðum um augun í viðtalinu. Ég komst í handritið síðar og get
ég með sanni sagt að ég lagði það ekki frá mér fyrr en að lestri loknum.
Margir þekkja Ásdísi Höllu Bragadóttur vegna starfa hennar víðs vegar í þjóðfélaginu bæði í pólítík og viðskiptalífinu.
Hún er hörkudugleg, klár, ákveðin og metnaðarfull og hefur náð langt í lífinu. Það sem færri vita er að fjölskyldusaga hennar
er flókin og dramatísk. Út er komin bókin Tvísaga, móðir, dóttir, feður, þar sem Ásdís Halla fer yfir ævi sína og æsku, og ævi
móður sinnar og afhjúpar leyndarmál fortíðar. Upphaf bókaskrifa má rekja til örlagaríks símtals fyrir fimm árum um hugsanlega
rangfeðrun Ásdísar Höllu. Hún segist stundum efast um að það hafi verið rétt að gefa bókina út; hún sé það persónuleg.
VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30.10. 2016