Skagfirðingabók - 01.01.2012, Page 58

SKAGFIRÐINGABÓK
jafnvel allt að 7–8 sumur. Eigi er til
þess vitað að nein meðgjöf væri
nokkr u sinni tekin með börnum, sem
dvöldu á Reynistað. Lætur að líkum,
að það er allstór hópur, sem er í þakk­
ar skuld að þessu leyti við Reyni­
staðarhjón og nú geta minnst þeirra
með þökk í huga.2
Ég er einn af þessum stóra hópi og
dvaldist ég níu sumur á Reynistað frá
1951 til 1960. Dvölin þar á þessum
mótunarárum hafði áhrif á upplag
mitt og viðhorf. Undir stjórn Jóns
bónda lærði ég að ganga dag hvern til
vinnu, að sinna því sem bar og láta
helst ekki staðar numið fyrr en verki
væri lokið. Þá áttaði ég mig einnig á
að ekki dugði annað en bíta á jaxlinn
og taka því af eigin mætti sem að
hönd um bæri.
Ábyrgðin sem fylgir því að taka
börn í sveit er mikil og þeim mun
meiri eftir því sem þau eru yngri.
Aldre i minnist ég þess að hafa verið
skapaðar þær aðstæður á Reynistað að
vekti hjá mér öryggisleysi og hræðslu.
Ávallt var hvatt til aðgæslu en aldrei
sýndur glannaskapur. Víða leyndust
hættur bæði í umgengni við dýr, tæki
og náttúruna sjálfa. Lenti ég aldrei í
neinu slysi eða öðru í þá veru á þessum
árum þótt ýmislegt hafi á dag ana drif­
ið eins og sjá má af fá einum bréfum
sem ég skrifaði foreldrum mín um úr
sveitinni. Hinn 30. júlí 1953 segi ég
til dæmis frá því að ég hafi fengið að
fara á hestbaki af túninu heim að bæ,
við höfum setið tveir á hestinum og sá
sem var fyrir aftan mig hafi slegið
löpp inni í nára hestsins sem stakk sér
og fór í hringi svo að við duttum báðir
af baki. Hinn 15. júlí 1957 segi ég frá
þessum stórtíðindum:
58
2 Morgunblaðið 20. janúar 1979, bls. 31.
Rúningur austan við Hólhúsin á Reynistað. Eig.: Jón Sigurðsson.