Skagfirðingabók - 01.01.2012, Qupperneq 109

109
ÚR MINNINGABÓK ÁRNA H. ÁRNASONAR FRÁ KÁLFSSTÖÐUM
Una var meðalmanneskja á hæð,
frek ar gildvaxin og dökkhærð. Hún var
afskaplega glaðlynd og jafnlynd, ein­
staklega sögufróð og minnug á það
sem hún hafði heyrt og lesið. Hún sat
við rokkinn og kambana löngum, en
að síðustu var hún orðin rúmföst og
nánast alveg blind. Það mátti heita að
hún sæi ekki mun dags og nætur. Við
krakkarnir vorum alltaf að rellast í
henni með sögur. Og alltaf hafði hún
nýjar sögur á reiðum höndum, bæði
það sem hún hafði lesið í þjóðsögum
eða heyrt, og endalausar sögur um það
sem gerst hafði í dalnum. Hún var
ákaflega nægjusöm og gerði litlar
kröf ur til lífsins.
Ég heyrði Unu ömmu tala um
bjarndýrin sem sáust koma niður á
móti Reykjum og Friðrik afi getur um
í dagbók sinni. Þetta var víst í mars
1881. Þau voru þrjú og höfðu komið
norðan yfir Hjaltadalsheiði. Þau héldu
áfram niður Hólahagann og sást víst
síðast til þeirra uppi í Ingveldarstaða­
hnjúk.
Sigga Tóta
Þóra Sigríður Pétursdóttir hét hún
fullu nafni, fædd á nýársdag 1858 á
Heiði á Langanesi. Hún kom í Hóla
11 ára gömul með Þóru Gunnarsdótt­
ur, tengdamóður jóns Benediktssonar.
Hún var 14 ára, þegar Otti Sveinsson
var drepinn á Hólum og kunni frá
ýmsu að segja um þá atburði. Svo fór
hún norður í vinnumennsku þegar
hún var orðin fullorðin, 18–20 ára, ég
held í Hörgárdalinn. Þá skar hún sig í
hægri höndina og fékk bakteríu í sárið.
Það endaði með því að fingurnir
krepptust inn í lófann og höndin varð
ónýt. Hún vann aldrei neitt eftir að ég
man eftir, var ómagi á Hólahreppi og
skipt niður á bæina lengi fyrst. Svo
bað hún pabba og mömmu, hvort hún
mætti ekki vera þar áfram og fékk það.
Það voru engin vandkvæði með hana í
umgengni, ef enginn var að erta hana,
en hún gat ekkert unnið. Hún gat
ekki einu sinni haldið á prjónum.
Sigga Tóta var orðin rúmföst undir
Una Sigurðardóttir
framan við gamla
bæinn á
Kálfsstöðum.
Eigandi myndar: HSk.