Skagfirðingabók - 01.01.2012, Side 142

SKAGFIRÐINGABÓK
142
Einar. Segir Einar í ævisögu sinni, að
sr. Benedikt hafi skenkt sér 20 dala
virði í bókum og „mestan part af
hvörsdagsfatnaði prófasts Jóns sáluga
og enn fleira.“ Virðist sem Einar hafi
litið til með dánarbúinu næsta vetur,
en um vorið, þegar prófastur afhenti
Mælifellsstað, gaf hann Einari „kindur
og annað sem vera mundi nær árs­
forði.“ Síðan segir Einar, og nú endur­
speglast einhver dapurleiki í orðum
vinnumannsins og við getum getið
okkur til hvers vegna: „Dvaldi hann
svo í húsmennsku á Mæli felli og var
löngum hljóður, kastaði stundum
fram hendingum og sumum máski
nokkuð myrkvum og tvíræðum. Ein
byrjar svo:
Sólir þrjár er sáust fagrar skína,
(en niðurlag vísunnar hljóðar þannig:)
Þeirra í stað kom þokuský,
rakafullt og suddasamt.“
(Endinn virðist vanta.)
Sr. Sigurður Arnórsson, er verið hafði
aðstoðarprestur Jóns prófasts undir
lok in, fékk Mælifell vorið eftir lát hans.
Kona hans var Elinborg Pét ursdóttir,
prófasts Péturssonar á Víði völl um,
syst ir þeirra nafnkunnu Víðivalla­
bræðra, mikilhæf kona og hann yrða­
kona góð, eins og leifar af alt arisklæði
því sýna, er hún saumaði 1857 og enn
hangir á vegg í Mæli fellskirkju.
Einar mun hafa flust frá Mælifelli að
Hólum í Hjaltadal það sama ár, þegar
nýir húsráðendur setjast að á Mæli­
felli. Vafalaust hefur þar einhverju um
ráðið vinátta hans við Þorbjörgu Jóns­
dóttur frá Mælifelli, sem orðin var
prestsfrú þar. Frá Hólum liggur svo
leið hans að Hömrum í Tungusveit,
þangað var síðasta förin gerð. Hann er
hvorki skráður heimilismaður að
Mæli felli né Hömrum árið 1855 og
virðist svo sem hann komi að Hömr­
um aðeins stuttu fyrir andlát sitt.
Gísl i Konráðsson sagnaþulur segir frá
láti Einars í Skagstrendingasögu sinni
fyrrnefndri og kemst svo að orði: „En
það var nú þessi misseri, að Einar lét
fylgja sér frá Hólum í Hjaltadal, því
að til Benedikts prófasts auðga hafði
hann flutt sig eftir lát Jóns prófasts,
eða þegar hann fór frá Mælifelli. Og
var það á leiðinni frá Hólum, að hann
var spurður, hvert hann ætlaði. Hann
svaraði: „Nú er ég að flytja mig í
Mælifellsgarð.““7
Á Hömrum bjuggu um þetta leyti
Hannes Ásmundsson bóndi, „siðferðis­
góður maður“, og kona hans, Ingi­
björg Hrólfsdóttir af ætt Hrólfs sterk a,
vinafólk Einars og skráð guðfeðgin við
skírn dóttur hans. Er Einar sagður
vera „tökukarl“ á Hömrum, er hann
lést. Þar er líka Guðbjörg barnsmóðir
hans, með dóttur þeirra, Guðbjörgu
Einarsdóttur. Segir Gísli, að „Einar
lagðist bráðum að Hömrum og lét
Sigurð prest Arnórsson á Mælifelli
þjónusta sig og andaðist síðan.“
Einar Bjarnason lést 7. september
1856 á 75. aldursári. Það virðist því
ekki rétt, sem letrað er á legstein hans,
að hann hafi látist „sex vetrum betur
en sjötugur“, og enn síður ef miðað er
við aldur hans í kirkjubók. Varðveist
hefur vísa, sem Einar mun hafa ort á
efri árum um reiðhest sinn gamlan:
Hans er vinnan eftir ein
út um breiða velli.
Mín á hann að bera bein
burt frá Mælifelli.