Skagfirðingabók - 01.01.2012, Qupperneq 177

FLUTT FRÁ AKUREYRI AÐ HÓLUM Í HJALTADAL HAUSTIÐ 1934
177
bætti úr skák, að menn hugðu ekki
sérstaklega að merkingum á breyttri
akstursleið, slíkt þótti hálfgerð móðg­
un við almenna skynsemi og van­
virðing við landslagið og óspillta
nátt úruna, að stilla upp merkispjöld­
um úti á víðavangi. Þetta varð til þess
að nokkrir vegfarendur óku rakleitt
eftir nýja veginum og beint fram af
vegarendanum og ofan í lækinn.
Ýms ir urðu sárir og reiðir. Frú ein úr
Siglufirði skammaði móðurbróður
minn, Bessa í Kýrholti, blóðugum
skömm unum fyrir að hafa ekki lokið
gerð vegarins. Jafnframt vildi hún
senda vegamálastjóra í betrunarhús
til Bretlands, og helst sem flesta sjálf­
stæðismenn og aðra alþýðukúgara og
óvini sósíalismans með honum, og
láta þá dúsa þar með öðrum Íslend­
ingum, sem Bretar höfðu hneppt í
varðhald. Gísla afa mínum í Kýrholti
fannst konan stórorð og ómaklega að
mönnum vegið. Hann undraðist
óvæg inn talsmáta hennar. Ferða fólk­
inu var víst ekki fyllilega ljóst að
bændur gátu litlu ráðið um vegafram­
kvæmdir í sveitinni og að það var
sjálft Alþingi, sem ákvað það á fjár­
lögum ár hvert hvaða vegarspottar
skyldu lagðir um landið hverju sinni.
Nú víkur sögunni að brúnum yfir
Víðinesá og Hjaltadalsá. Ár þessar
urðu oft vatnsmiklar í vorleysingum.
Nokkru eftir að við komum í Hóla
hljóp hrikavöxtur í Víðinesá. Áin tók
brúargólfið og fleytti því niður á eyri
talsvert neðan vegarins. Faðir minn
fór með vaskan hóp skólasveina að
huga að aðstæðum og tölti ég að sjálf­
sögðu með. Ekki voru tök á að draga
brúargólfið upp á veg að nýju heldur
komu menn því fyrir á nýjum undir­
stöðum þar sem það hafði strandað í
flóðinu. Þetta varð til þess að menn
urðu um árabil að taka á sig krók, aka
Gálgabrúin frá 1927 eftir jaka hlaupið 9. mars 1945. Ísjakar í forgrunni. Einkaeign.