Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.10.1975, Qupperneq 58

Elín Eggerz Stefánsson, Eijúkrunarkona:
Barátta fyrir
I 2. tÖlubl. Tímarits Hjúkrunarfélags Islands
‘J974 birtist tillaga stjórnar HFl um hjúkrun-
arnám, sem send var nefnd þeirri, er starfar
á vegum merntamálaráðuneytisins að endur-
skoðun á gildandi löggjöf um hjúkrunarnám.
1 tillögunni segir orðrétt: „Stefna ber að því
að hjúkrunarnámið verði allt komið á háskóla-
stig, svo fljótt sem unnt er, eða ekki seinna en
við lok þessa áratugs.“ Einnig hvetur stjórnin
til að undirbúningur þessa áfanga hefjist strax,
því að hún telur að einungis með því a'ð sam-
ræma hjúkrunargrunnnám allra þeirra er slíkt
nám stunda hérlendis, fái öll hjúkninarstéttin
notið sömu menntunarmöguleilca og réttinda í
framtíðinni. Til viðbótar hinni mikilvægu
stefnumótandi tillögu um framtíðarskipan
grunnnámsins leggur stjórn HFl áherslu á, að
hjúkrunarkonur, sem öðlast hafa leyfi til hjúkr-
unarstarfa með hinu eldra fyrirkomulagi sem
Hjúkrunarskóli Islands og Nýji hjúkrunarskól-
inn starfa enn eftir, fái haldið þeim réttindum
óskertum framleiðis, en fái einnig aukin tæki-
færi til æðri menntunar frá því sem nú er.
I sama tímai’iti, 4. tölubl. 1974 birtist svo
áskorun og yfirlýsing frá hjúkrunarkonum
stöddum á Blönduósi í ágúst það ár, þar sem
látin er í ljós djúp óánægja með að grunnmennt-
un i hjúkrun sé veitt eftir tveim eða fleiri
menntunarleiðum, en stuðning við grunnnám á
háskólastigi er þó engan að finna. I blaðinu
stendur: „Tilkoma hjúkrunarnámsbrautar við
Háskóla Islands er — fremur kaldranaleg ábend-
ing um að okkar menntun standist ekki kröfur
tímans.“ Ennfremur er athyglinni beint að því,
hversu fyrirvaralaust tilkoma námsbrautarinn-
ar hafi orðið og má e. t. v. geta sér þess til, að
hefði slík nýbreytni orðið með þróun fremur
en byltingu, þá hefðu móttökurnar trúlega get-
að orðið vinsamlegri, að minnsta kosti er auð-
velt að finna hliðstæð mannleg viðbrögð við
skyndilegum breytingum á mörgum öðrum svið-
um.
Það er skynsamelg fullyrðing Blönduóss-
kvennanna, að án kennslu og aðstoðar þeirra
hjúkrunarkvenna og -manna sem nú starfa í
landinu, sé ógerlegt að mennta fólk til hjúkrun-
arstarfa hérlendis. En á sama tíma er nauð-
menntun
synlegt að benda á, að tiltækur kennslukraftur
stéttarinnar og menntun luins nú er fjarri því að
fullnægja brýnustu þörfum starfandi hjúkn'un-
armenntastofnana okkar hvað þá meir. Með nýj-
um tímum koma að vísu nýir menn, en mikilvægt
er að draga úr erfiðleikum þeirra með framsýni
fremur en að auka þá með skammsýni.
Með þetta í huga er vissulega rétt að hvetja
núverandi hjúkrunarkonur og -menn til að berj-
ast fyrir rétti sínum til að öðlast eigi síðri
menntamöguleika en nemendur háskólanáms-
brautarinnar virðast hafa og þá skal þess
minnst, að meðal þeirra sem nú stunda nám
við námsbrautina eru nú þegar reyndar hjúkr-
unarkonur útskrifaðar úr 3ja ára námi, sem
bæta vilja við sig B. Sc. gráðu í hjúkrun. Bar-
áttan fyrir aukinni menntun þarf að vera bæði
skynsamleg, markviss og heiðarleg. Baráttu-
mennirnir verða í senn að reyna að vera víð-
sýnir og framsýnir. Að gefnu tilefni er m. a.
vert að athuga vandlega, hvaða áhrif starf-
82 TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS