Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.04.1998, Side 35

fræðinga sem helgi sig heimahjúkrun ráði óvissan ríkjum.
Það verði Ifka bráðatilfelli í heimahúsum. „Þess vegna hentar
ekki öllum hjúkrunarfræðingum að starfa í slíku umhverfi.
Þetta er megineinkenni heilsugæslunnar úti á landi."
Þar sem allir þekkja alla
Það er annað sem einkennir landsbyggðina og hefur áhrif
á heilsugæsluna - allir þekkja alla. Hvernig finnst Höllu að
starfa í þess konar umhverfi? „Vinkona mín varaði mig við:
„Halla, þú ert að fara út á land. Þar er talað um fólk og fylgst
með því.“ Þetta vissi ég og mér fannst það ekki erfitt.“
Halla hefur gaman af ættfræði og að umgangast fólk. Hún
hugsaði þess vegna til þess hvað væri gaman að vinna á
stað þar sem allir þekktu alla.
Þessu er að hennar mati öfugt farið í Reykjavík. „Á
barnadeild fannst mér svo leiðinlegt að fólk kom inn með
hundveika krakka og fór í gegnum mikla erfiðleika. Maður
stóð með fjölskyidunni gegnum súrt og sætt. Svo fór
fjölskyldan og maður sá hana ekki aftur og vissi ekki meira
um afdrif hennar." Hún vildi frekar geta fylgt öllum eftir, frá
börnunum til afa og ömmu.
Halla minnist fyrsta haustsins á Egilsstöðum: „Ég fór
með læknunum í alla sjö skólana sem heyra undir okkur.
Einn læknanna var héðan og hann fræddi mig um ættir
barnanna og uppruna. Það er kosturinn við svona lítinn
stað. Maður skilur fólk frekar af því að maður þekkir
bakgrunn þess."
Úr þröngsýni í víðsýni
Það er þó ekki alltaf kostur að vita allt um alla: „Það getur
til dæmis verið mjög þrúgandi að vita allt um erfiðleika
manneskju sem þú ert með í leikfimi. Maður verður bara
að ákveða hvernig skuli tekið á málunum og sem best
skilið á milli vinnu og einkalífs."
Þetta getur hins vegar oft reynst erfitt. „Við erum í miklu
návígi við dauðann. Fólk deyr heima hjá sér eða á sjúkra-
húsinu og maður fylgir fjölskyldunni í gegnum sorgina. Hjá því
verður ekki kornist." Halla álítur að það sem er erfitt að takast
á við sem fagmanneskja sé þroskandi. Það hjálpi manni til að
mæta erfiðleikum sem eðlilegum hluta af lífi og starfi.
Halla er ekki í neinum vafa um að návígið í litlu samfé-
lagi hafi miklu fleiri kosti en galla. „Þegar ég var búin að
vera hér á Egilsstöðum í hálft ár sá ég að áður hafði ég
lifað í kassalaga umhverfi. Minn heimur var barnadeildin og
hagsmunir barna. Ég vissi ekkert um fjölskyldur eða
samfélag þeirra. Ég fór úr þröngsýni í víðsýni. Það er hægt
að vera mjög fær á afmörkuðu sviði án þess að hafa hug-
mynd um heildarmyndina."
Halla orðin sveitó!
Finnst Höllu jafngott að búa á Egilsstöðum og að vinna
þar? „Maður lifir ekki á uppákomum í lífinu. Það er bara
smá partur af lífinu að fara í bíó eða leikhús. Daglega lífið er
Dagbjört Bjarnadóttir ásamt tveimur af börnum sínum.
90% tilverunnar og það er einmitt daglega lífið sem mér
finnst miklu betra hér en í Reykjavík. Þess vegna bý ég hér
og er mjög ánægð.“ Á Egilsstöðum byrjaði hún í leikfélaginu
og hefur gert margt sem hún hafði ekki reynt í Reykjavík.
„Fyrst eftir að ég flutti hingað austur fannst mér gott að
fara til Reykjavíkur, en í dag þrengir orðið að mér þegar ég
er þar, þessi þétta byggð. Ég þarf einfaldlega meira rými."
Hún segist vera hætt að reyna að útskýra fyrir fólki af
hverju hún búi ekki í Reykjavík og segist ekki geta hugsað
sér að búa þar. „Voðalega ertu orðin sveitó", segir fólk þá.
Til að byrja með fannst Höllu hún vera að missa af ein-
hverju félagslega og faglega. Það hafi hins vegar haft þau
áhrif að hún sé miklu duglegri að fylgjast með nýjustu straum-
um í faginu. Henni finnst samstarfsfólkið líka mjög gott. Hún
segir Egilsstaði opnara samfélag en algengt sé um bæi af
svipaðri stærð. Það sé mikil hreyfing á fólki, þannig að maður
þekki ekki alltaf alla. „Hér eru ekki allir með nefið ofan í hvers
annars koppi.“
Snemma beygist krókurinn
Heilsugæslustöðin í Mývatnssveit er í Reykjahlíð, í 56 kíló-
metra fjarlægð frá höfuðstöðvunum á Húsavík. Á stöðinni
starfar einn hjúkrunarfræðingur, Dagbjört Bjarnadóttir. Auk
þess að sinna hefðbundinni heilbrigðisþjónustu er hún
með neyðarafgreiðslu á lyfjum. Hún er gift Agli Freysteins-
syni, bónda í Vagnbrekku við Mývatn, og á þrjú börn.
Dagbjört hóf framhaldsmenntun sína í Menntaskólan-
um við Hamrahlíð. Hún var þó aðeins 3 ár þar, því hún
varð ófrísk og var heima í eitt ár. Þá þegar dreymdi hana
um að verða hjúkrunarfræðingur. Hún hafði unnið á Lands-
spítalanum á sumrin frá því að hún var krakki og hafði því
nokkra starfsreynslu: „Ég fékk meðmæli og freistaði þess
að sækja um í Hjúkrunarskólanum þó ég hefði ekki stúd-
entspróf og fékk inni. Þaðan útskrifaðist ég 1982.“
Dagbjört byrjaði að vinna á Kleppsspítalanum eftir út-
skriftina. Hún var eini fastráðni hjúkrunarfræðingurinn á
115
Tímarit Hjúkrunarfræðinga • 2. tbl. 74. árg. 1998