Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.04.1999, Blaðsíða 34

Þá var Ásta fræðslustjóri á Borgarspítalanum og þangað
réðst til starfa vinkona hennar, Laura Scheving Thorsteins-
son sem var þá formaður FHH. „Laura lætur af störfum í
október 1989, hún hafði ákveðið að hætta og var að leita
að formanni. Einhvern veginn æxlaðist það þannig að við
skiptum um störf, hún tók við fræðslustjóranum og ég for-
manninum."
Ásta var til að byrja með í 40% starfi sem formaður
jafnhliða því sem hún var áfram fræðslustjóri, en smám
saman jókst starfshlutfallið og varð að lokum fullt starf.
En fyrstu árin sem formaður voru jafnframt persónulega
erfið fyrir hana. Hún eignast barn '91 sem hún missir og á
svo annað barn ári síðar. Fyrstu árin er hún því tvisvar í
barnsburðarleyfi og að vinna úr þeirri reynslu að missa
barn á sama tíma og undirbúningur að stofnun hjúkrunar-
félaganna stendur yfir.
Við sameininguna var Vilborg Ingólfsdóttir formaður
Hjúkrunarfélagsins, hafði verið kosin þar 1991. „Hún
kemur inn sem formaður með það meginmarkmið að
sameina þessi tvö félög. Áður hafði verið ágreiningur um
hvort ætti að sameina félögin. Sú stjórn, sem tekur við
FHH 1989, setur það sem markmið að sameina félögin.
Aðalbjörg Finnbogadóttir var þá varaformaður, en hún
hafði fyrr verið formaður félagsins. Hún og Sigþrúður
Ingimundardóttir, sem var formaður Hjúkrunarfélagsins á
sama tíma, höfðu unnið mjög vel saman, en grundvöllur
fyrir sameiningu var ekki fyrir hendi af hálfu FHH. Það er
því ekki fyrr en 1989 sem stjórn FHH markar þá stefnu að
sameina félögin." Ásta og Vilborg höfðu unnið saman að
ákveðnum verkefnum frá árinu 1985 og þekktust vel. „Við
vorum sannfærðar um að ef einhverjum tækist að sameina
þessi félög þá væri það undir forystu okkar tveggja í
114
Samningar við
heilsugæsluna
undirritaðir í ágúst
1998.
þessum tveimur félögum." Þær ákváðu því að undirbúa
sameininguna vel og settu á laggirnar marga hópa til að
vinna að því, t.d. var kjaranefndum félaganna falið að
vinna að nýrri kjarastefnu fyrir nýtt félag. „Menntamála-
nefndirnar unnu saman og nefnd var sett um stefnu
félagsins, m.a.s. var sett á laggirnar nefnd sem átti að
koma með hugmyndir um hvernig staðið skyldi að skjala-
vörslu! Yfir 20 nefndir voru starfandi á þessu tímabili og
þær komu með tillögur sem stjórnir félaganna tóku
afstöðu til. Þegar kom að sameiningu hafði farið fram mjög
mikil umræða um nánast alla hluti þannig að sameiningin
tókst einstaklega vel. Það voru líka flestir komnir á þá
skoðun að tilvera tveggja félaga hjúkrunarfræðinga ynni
gegn hagsmunum hjúkrunarfræðinga, það var einkum í
kjaramálum sem reynt var að haldi niðri kjörum hjúkrunar-
fræðinga með því að etja þessum félögum saman."
Mikill sprengikraftur í hjúkrunarfræðingum
Hún segir tilfinningalegu málin hafa verið ein erfiðustu mál
sameiningarinnar, svo sem umræðuna um merki hins nýja
félags. „Það var nauðsynlegt að búa til nýtt merki til að
sýna að bæði félögin og allir hjúkrunarfræðingar stæðu
jafnfætis í nýju félagi. Á undirbúningstímabilinu fór gríðarleg
orka í að sætta sjónarmið og sameina. Við töluðum oft um
hvað það yrði gaman þegar við gætum farið að vinna að
öðrum framþróunarmálum, þegar öll þessi orka, sem hefði
farið í sameininguna, leystist úr læðingi og við gætum
beint henni í aðra farvegi, kjaramál, lífeyrismál, stefnumót-
un í málefnum hjúkrunarfræðinga og menntunarmálin. Við
ræddum um hvað það væri mikill sprengikraftur í hjúkrun-
arfræðingum. Og sá kraftur hefur komið í Ijós eftir samein-
ingu undanfarin fimm ár. Hún segir kraftinn, sem kom út úr
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 2. tbl. 75. árg. 1999