Dagblaðið Vísir - DV - 23.02.2018, Page 8

8 23. febrúar 2018fréttir
Þ
órlaug Ágústsdóttir lenti
á hrakhólum eftir að hafa
sigrast á erfiðu krabba­
meini. Hún lá í marga
mánuði dauðvona inni á líknar­
deild, mánuði sem hún segir hafa
breytt lífi sínu til hins betra. Í dag
eru henni allar dyr opnar.
Þórlaug tekur á móti blaða­
manni DV á heimili sínu í blokk í
Sólheimum, veðrið er ekki upp á
marga fiska þann daginn og útsýn­
ið lítið sem ekkert. „Ég er venju­
lega með Esjuna og Keili nánast
inni í stofunni minni, fjöllin verða
að bíða betri tíma,“ segir Þórlaug
og brosir. Það er erfitt að hugsa til
þess að þarna sé kona sem lækn­
ar hafi spáð dauða fyrir meira en
fimm árum. 
Kölluð gangandi kraftaverk
„Ég var kölluð gangandi krafta­
verk. Ég var greind með leg­
hálskrabbamein árið 2010, ég vissi
að það fór ekki og fékk loksins að
fara í myndatöku haustið 2011, þá
kom í ljós að ég var komin á graf­
arbakkann. Ég fór í gengum hrika­
lega meðferð, uppskurði, innri og
ytri geislameðferðir,“ segir Þórlaug.
Hún var laus við krabbameinið
vorið 2012 en skömmu síðar var
hún greind með krabbamein í eitl­
um. „Ég fékk hlé þarna um sumar­
ið og svo um haustið var sagt við
mig að það væri ekkert hægt að
gera fyrir mig. Ég mátti búast við
því að lifa í hálft ár, í mesta lagi eitt
og hálft ár með lyfja meðferð.
Ég vandaði mig að vera hinn
fullkomni krabbameinssjúk­
lingur, taka öll vítamín, drekka
allt. Svo fékk ég lyf frá Bandaríkj­
unum, flókna fjölsykru sem virkar
með lyfjameðferðinni, og öllum að
óvörum þá lærði líkami minn að
drepa krabbameinið. Ég var loks­
ins laus árið 2013.“
Aldrei möguleiki að deyja frá
börnunum
Á þessum tíma bjó hún úti í Dan­
mörku og lá inni á líknardeild í
Kaupmannahöfn í nokkra mánuði.
Þegar hún lá þar skildi hún við eig­
inmann sinn. „Við höndluðum þetta
ekki. Við vorum bara ein þarna
úti með tvo stráka. Það var aldrei
möguleiki að deyja frá börnun­
um. Ég gerði allt sem ég mögulega
gat, ég hefði borðað sand ef einhver
hefði sagt að það myndi virka.“ 
Það er sjaldgæft að einhver lifi af
margra mánaða dvöl á líknardeild.
Þórlaug horfir niður og dregur
djúpt andann. „Það er mjög sjald­
gæft. Það dó einhver á deildinni
þriðja hvern dag. Ég gekk af og til
fram á lík frammi á gangi þar sem
starfsmenn voru að fá sér kaffi og
spjalla. Það var ekki auðvelt að
hugsa til þess að næsta dag gæti
þetta verið ég. Ég horfði alltaf fram
á veginn, ég fór af deildinni reglu­
lega til að mæta í tíma í háskólan­
um, ég man að fagfólkinu fannst
það mjög óvenjulegt.“
Meðferð sem drepur fólk
Hún var laus við krabbameinið
rétt fyrir fertugsafmælið sitt
þann 7. september 2013. Þá
ræddi hún við DV um fögnuðinn
sem hún hélt þá undir yfirskrift­
inni 7.9.13. 
„Ég sagði við þá í meðferðinni
að ég myndi bjóða í rosalegt 7­9­
13 partí­endurkomu kokkteil, ef
ég losnaði við krabbameinið og
nú stendur til að fagna ærlega
með góðum vinum. Dagsetn­
ingin er auðvitað skemmtileg
í ljósi veikindanna og batans.
Ég get með sanni sagt: 7­9­13!,“
sagði Þórlaug við DV á sínum
tíma. Síðan eru liðin nærri fimm
ár og þrátt fyrir að vera laus við
krabbameinið þá situr hún eft­
ir með afleiðingarnar af með­
ferðinni.
„Ég fór í gengum meðferð
sem drepur fólk. Ég er öryrki
með stanslausa verki en ég get
unnið útafliggjandi. Ég er með
sérstakan stól sem ég get legið í,
á fundum þá ligg ég bara flöt á
meðan hinir sitja. Þannig næ ég
að verða að einhverju gagni, það
er svo hættulegt að finnast mað­
ur einskis nýtur. Ríkið gerir sitt
besta við að láta öryrkja finnast
þeir vera einskis nýtir. Ég fékk
enga skipulagða endurhæfingu
nema undir þeim formerkjum
að komast út á vinnumarkað­
inn, það er spurning um heppni
á hverjum þú lendir inni í kerf­
inu. Það er ekki verið að hugsa
um að auka lífsgæði fólks.“ 
Allar dyr standa opnar
Þórlaug er stjórnmálafræðing­
ur og starfaði sem yfirmaður vef­
mála hjá Össuri og 365 miðlum
fyrir hrun. Hún, líkt og svo margir
aðrir, missti allt sitt í hruninu og lá
þá leiðin til Danmerkur þar sem
hún veiktist. Þegar hún flutti heim
til Íslands árið 2013 lenti hún á
hrakhólum. „Ég þekki það að hafa
misst allt, átti ekkert nema haus­
inn á mér, börnin og skuldir. Ég
var tvo mánuði frá því að vera á
götunni og þegar þú ert sjúkling­
ur þá er það bara mjög erfið staða.
Ég hef búið á ellefu stöðum síð­
an ég flutti heim, þú getur beðið
vini þína um að hjálpa þér að flytja
einu sinni en í fimmta sinn eða tí­
unda sinn, nei.“
Fyrir ári eignaðist hún svo loks­
ins eigin húsnæði. „Núna standa
allar dyr opnar. Það er svo mikill
munur á andlegri líðan og öryggis­
tilfinningu að vera komin í eigin
húsnæði. Það er ekki hægt að lýsa
því hversu þægilegt það er að vita
að ég sé ekki að missa húsnæðið á
morgun.“
Ástríðan liggur í
stjórnmálunum
Þórlaug hefur unnið fyrir Pírata frá
því hún flutti heim og var í þriðja
sæti á lista flokksins í Reykjavík í
síðustu sveitarstjórnarkosning­
um. Halldór Auðar Svansson, odd­
viti flokksins, gefur ekki kost á sér
og Þórgnýr  Thoroddsen, sem var
í öðru sæti, hefur gefið það út að
hann sækist ekki eftir forystusæti.
Þórlaug gefur kost á sér fyrsta sæti
í komandi prófkjöri flokksins. 
„Þetta er ekki svona einfalt, all­
ir í prófkjöri Pírata bjóða sig fram
í fyrsta sæti vegna þess að þannig
virkar kosningakerfið. Þessi slag­
ur lítur mjög asnalega út því fólk
sem langar ekkert að vera oddviti
listans er að bjóða sig fram í fyrsta
sæti. Kerfið leyfir þér að forgangs­
raða fulltrúum, það er ekki eins
og í prófkjörum þar sem fólk fær
aðeins að njóta sinna vinsælda,“
segir Þórlaug. 
Sem dæmi, ef frambjóðandi
myndi hljóta helming atkvæða í
fyrsta sæti og helming atkvæða
í tuttugasta sæti þá lendir fram­
bjóðandinn í tíunda sæti. „Það
hefur gerst að fólk hefur verið
tekið niður, fólk sem naut mikils
stuðnings en var umdeilt.“
Þórlaug hefur eytt miklum tíma
í að hugsa um stjórnmál síðustu ár
og það heyrist á henni að þar ligg­
ur hennar ástríða. Hún hefur mikl­
ar áhyggjur af reynsluleysi þeirra
sem eru að sækjast eftir forystu
hjá Pírötum. „Ég hef ekkert áhuga
á því að verða borgarfulltrúi, mér
finnst ekki aðlaðandi starf að vera
í pólitík. Það togast á í mér að
Ari Brynjólfsson
ari@pressan.is „Ég var köll-uð gang-
andi kraftaverk.
Horfði alltaf fram á veginn Þórlaugu var sagt
að hún mætti búast við að lifa í mesta lagi hálft ár.
Þrátt fyrir það hélt hún áfram að stunda nám.
n Þórlaug gekk út af líknardeild og lenti á hrakhólum n Missti aldrei móðinn
„Það var ekki möguleiki
að deyja frá börnunum“