Dagblaðið Vísir - DV - 23.02.2018, Qupperneq 59

lífsstíll - bleikt 5923. febrúar 2018
Hágrét yfir Nágrönnum og
brotnaði saman í lok fréttatímans:
„Fékk æði fyrir því
að borða Morgun-
blaðið.
Ég elskaði tjöruhreinsilykt og var alltaf með tusku hjá
mér með tjöruhreinsi í svo ég
gæti sniffað. Kærasti minn faldi
svo tjöruhreinsibrúsann svo ég
myndi hætta þessu en ég grét
svo mikið að hann lét mig fá
brúsann aftur. Ég tala nú ekki
um Scrubstone-efnið, ég var
alltaf næstum því farin að éta
það.
Karlinn bauðst til þess að hjálpa mér með þvottinn þegar ég var ólétt að yngra barninu. Hann braut handklæðin ekki saman eins og ég
vildi að þau ættu að vera þannig að ég fór að grenja og var miður mín.
Þegar ég var ólétt að elsta barninu mínu þá hótaði ég barnsföð-ur mínum að ég myndi drepa hann út af því að hann kom með
volgt kók handa mér. Þetta hefði ekki verið eins slæmt ef þetta hefði
ekki verið á miðju Ingólfstorgi á 17. júní fyrir framan fjölda fólks. Það
héldu allir að hann hefði gert mér eitthvað en þá stóð ég bara grenj-
andi og sagðist bara vilja ískalt kók.
„Ég og vinkona
mín vorum
óléttar á sama tíma.
Við fengum báðar æði
fyrir tannkremi og við
sátum fyrir framan
sjónvarpið hvor með
sína túbuna.
Eitt skipti þegar ég var ólétt fékk ég æði fyrir því að
borða Morgunblaðið. Ég próf-
aði Fréttablaðið en það var
ekki eins gott svo ég gerðist
áskrifandi að Mogganum í þrjá
mánuði.
Þegar ég var ólétt vann ég í Smáralindinni og við barnsfaðir minn vorum bara á einum bíl. Ég keyrði á bílnum í vinnuna um
morguninn og hringdi svo í mömmu og bað hana um að skutla mér
heim eftir vinnu. Svo þegar barnsfaðir minn kom heim ætlaði hann
út í búð og spurði mig hvar ég hafði lagt bílnum. Ég kannaðist ekkert
við það þar til ég áttaði mig á því að ég hafði gleymt honum í Smára-
lindinni.
Ég var alveg lyktarsjúk á síðustu meðgöngu. Ég keyrði í gegnum Hvalfjarðargöngin með rúðuna niðri því mér
fannst mengunarlyktin svo góð, ég vökvaði blauta mold til
þess að finna lyktina af henni, elskaði ísskápslyktina, og þvoði
oft hreinan þvott aftur af því að mér fannst lyktin af blautum
þvotti svo góð. Eitt skipti þá týndi maðurinn minn mér í Hag-
kaupum og fann mig þar sniffandi af öllum gúmmístígvélunum.
Svo fannst mér lyktin af sementi svo unaðsleg
að ég var nokkrum sinnum beðin um
að yfirgefa byggingarsvæðið hjá
Deloitte-turninum í Kópavogi,
ég barðist við löngunina í
að kaupa mér sement og
borða það!
Ég missti vatnið klukkan 2.20, kallinn minn var í vinnunni
og kom og sótti mig til þess að
keyra mig á fæðingardeildina
í Keflavík. Ég var með mikla
samdrætti og var másandi og
hvásandi í bílnum. Þegar við
nálguðumst N1 í Hafnarfirði
æpti ég á hann að ég YRÐI að fá
Tívolí Lurk svo hann fór þang-
að inn og keypti handa mér tvo
Lurka. Við vorum svo komin
inn á sjúkrahús klukkan 4.20 og
drengurinn fæddist 6.20. Þetta
var besti ís sem ég hef fengið og
kallinn minn var sko alveg búin
að læra að það er best að hlýða
óléttri konu. Jafnvel á síðustu
metrunum!
Þegar ég var ólétt síðast, fyrir næstum því sex árum, lang-
aði mig svo hrikalega mikið í
Subway-bát að ég gat ekki hugs-
að um neitt annað. Við kær-
asti minn sátum úti í bíl og ég
bað hann um að keyra mig út á
Skaga en við búum í Borgarnesi.
Hann nennti því alls ekki og fór
inn, en ég sat í frekjukasti dauð-
ans, hágrenjandi úti í bíl, hringj-
andi í hann og sendandi skila-
boð því ég átti svo mikið bágt.
Loksins gafst hann upp og keyrði
mig út á Skaga til þess að kaupa
Subway. Um daginn komumst
við að því að ég er aftur ólétt og
hann tilkynnti mér strax að hann
ætlaði sko EKKI með mig aft-
ur út á Skaga fyrir einn Subway-
bát, sama hversu mikið ég myndi
suða.
Ég átti við mikið minnisleysi að stríða þegar ég var ólétt. Í eitt skipti ætlaði ég að stökkva út í búð en fattaði að ég hafði gleymt veskinu
mínu þegar ég var lögð af stað. Ég keyrði því til baka og fór alla leið upp á
þriðju hæð. Fékk mér vatnsglas og fór svo aftur út í bíl. Keyrði út götuna
og áttaði mig þá á því að ég hafði aftur gleymt veskinu. Ég keyrði því aftur
til baka og gekk aftur upp á þriðju hæð, fór að pissa og aftur út. Þegar ég
áttaði mig á því að ég hafði gleymt veskinu í þriðja sinn þá fór ég til baka,
beint upp, sótti veskið og keyrði svo grenjandi út í búð og mundi svo ekk-
ert hvað það var sem ég ætlaði að kaupa.
Ég fékk mikla áráttu fyrir því að dýfa banana ofan í kók
og sjúga svo kókið af og dýfa
aftur þegar ég var ólétt að mínu
fyrsta barni. Mér fannst þetta
ekkert athugavert fyrr en fólk
fór að nefna það við mig að það
væri nú hálf furðulegt að ég
væri sjúgandi banana hvar og
hvenær sem er.
Ég var að horfa á sjónvarps-þáttinn Nágranna þegar
einhverjir unglingar í þáttunum
lentu í bílslysi. Það kom lækn-
ir á staðinn og reyndi að bjarga
þeim úr bílnum en skar sig á
hendinni. Ég fór að hágrenja og
á sama tíma hringdi mamma í
mig og spurði mig hvað væri
eiginlega í gangi. Ég útskýrði
það fyrir henni og hún fékk
áfall og fór að spyrja mig nánar
út í það hvaða nágrannar mín-
ir þetta hafi verið. Þá svaraði ég
henni, enn þá grenjandi: „Neii-
ii, í sjónvarpinu“. Og þá sprakk
hún úr hlátri.
Ég grét alltaf þegar ég sá lokin á fréttatímanum. Þá meina ég
þegar fréttaþulurinn sagði: „Við
ætlum að ljúka þessum frétta-
tíma á svipmyndum frá Tjörninni
í Reykjavík.“
Flestar mæður búa yfir skemmtilegum sögum frá
þeim tíma er hormónin héldu
um taumana og stjórnuðu sál-
arlífinu sem endaði stundum
með ósköpum.
Flestar konur sem gengið hafa með barn undir belti kannast
við þá óstjórnlegu hormónafram-
leiðslu sem líkaminn setur af stað
nánast um leið og pissað er á próf-
ið. Hormónin gera það að verk-
um að konan verður virkilega til-
finninganæm á meðgöngunni
og stendur það oft yfir í nokkra
mánuði eftir fæðinguna.
Grátið við minnsta tilefni
Hormónin gera það að verkum að
hvað sem er getur fengið konur til
þess að fella tár.
Hér er að finna ótal
frásagnir frá íslenskum
mæðrum sem deila
fyndnum og vandræða-
legum augnablikum frá
því að þær gengu með
barn undir belti.
Íslenskar konur opna
sig um meðgönguna