Morgunblaðið - 16.02.2018, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2018
✝ Egill Guð-jónsson fædd-
ist 25. júlí 1984.
Hann lést á heim-
ili sínu 6. febrúar
2018.
Foreldrar hans
eru hjónin Guðjón
Einarsson frá Ás-
garði í Grindavík
og Elínborg Ása
Ingvarsdóttir,
ættuð frá Skaga-
strönd.
Egill var yngstur fimm
bræðra. Bræður hans eru 1)
Ingólfur, giftur Guðbjörgu
Þórisdóttur og eiga þau þrjú
börn. 2) Ingvar, giftur Stein-
unni Óskarsdóttur og eiga
þau þrjú börn. 3) Einar, gift-
ur Ástrúnu
Jónasdóttur og
eiga þau tvö
börn. 4) Leifur,
sambýliskona
hans er Guðrún
María Brynjólfs-
dóttir og eiga
þau þrjú börn.
Börn Egils eru
Elín Björt, f. 30.
október 2006,
barnsmóðir Ása
Elínardóttir, og Einar Logi,
fæddur 16. september 2015,
barnsmóðir Sara Hödd Jó-
hannsdóttir.
Útför Egils fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag.
16. febrúar 2018, klukkan
14.
Elsku Egill. Það er mjög sárt
að missa þig, þú varst mjög háð-
ur mér sem barn og baðst mig
að koma í heimsóknir á kvöldin
og þá sérstaklega til Ingunnar
og Andrésar til að leika við
Ágústu og Bjössa. Þú fórst
snemma að vinna og þá aðallega
til sjós og hef ég heyrt að þú
hafir alltaf verið hörkuduglegur.
Þú þráðir það svo heitt að kom-
ast á beinu brautina og geta um-
gengist börnin þín sem þú elsk-
aðir svo mikið. Ég skal reyna að
vernda þau eins og ég get, þú
sagðir svo oft við mig að ég væri
stoð þín og stytta. Ég veit að
það hefur verið tekið vel á móti
þér.
Hvíldu í friði elsku drengur-
inn minn.
Freistingarnar flykkjast að, fjandinn
lifnar við á ný
ef þú finnur ekki þrönga veginn heim.
Þar sem hlýjan bíður þín, þar sem
náðarsólin skín
þar sem satan ekki eldar ösku eim.
Ekki yfirgefa mig þótt gangi ég um
dimman dal
Drottinn andans mikla gakktu mér
við hlið.
Ég hef augu mín til himins inn í
frjálsan fjallasal,
út úr skugganum í blessað sólskinið.
Satan er til, já satan er til
við sjáum hann í verki sérhvern dag.
Halla höfði þreyttu að guði, það er
ekkert hér um bil
og bið hann að koma lífi mínu í lag.
(Magnús Kjartansson)
Ég elska þig.
Þín
mamma.
Elskulegi yngsti bróðir, það
er þyngra en tárum taki að
skrifa um þig minningargrein,
það er einfaldlega ekki rétt sam-
kvæmt einföldustu reglu lífsins.
Einfaldleiki er kannski ekki það
sem markaði þitt líf því þú vald-
ir erfiða leið og oftar en ekki var
gatan bæði brött og grýtt. Með
ótrúlegu æðruleysi náðir þú
samt að vera bæði glæsilegur og
góður drengur. Þú varst yngst-
ur okkar bræðra, 10, 12, 15 og
17 árum yngri en við hinir sem
elskuðum að fá lítinn bróður. Þú
varst glaðlegur og uppátækja-
samur sem krakki, alltaf kátur
og elskaðir ekkert meira en að
fá að vera með okkur í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur
hverju sinni. Þú varst efnilegur í
íþróttum og mátulega baldinn í
skóla, sem sagt svona ósköp
venjulegur ungur drengur.
Strax eftir skólagöngu fórst þú á
sjóinn, sem varð þinn starfsvett-
vangur allt þitt líf, þóttir þar
duglegur og sérstaklega snyrti-
legur sjómaður. Það er eins og
þú hafir þurft að vera flottastur
í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur, því var það afar óheppi-
leg beygja þegar þú villtist af
braut og auðvitað þurftir þú að
vera með duglegri mönnum á
þeirri braut líka. Í hartnær 18
ár höfum við elt þig á þessari
grýttu braut með stuttum stopp-
um til að taka bensín, annars
bara verið á ferðinni á grýttum
Veginum og því verðum við að
koma skilaboðum til: dópsali
(skammastu þín) innflytjandi/
læknir (svei þér !)
Samband þitt við okkur fjöl-
skylduna var einstakt, þrátt fyr-
ir allt, og aldrei vanvirtir þú
heimili okkar bræðra og þú
varst aldrei upp á okkur kom-
inn. Þú vildir fyrir alla muni
halda okkur algjörlega utan við
það sem þú þráðir að komast út
úr. Frændsystkinum varstu allt-
af besti frændinn sem var
fyndnastur og skemmtilegastur
og langflottastur í klæðaburði
og tísku, þú fórst t.d. í klippingu
á þriggja vikna fresti. Samband
þitt við foreldra okkar var ein-
stakt og þá sér í lagi við hana
mömmu, sem var þitt akkeri allt
til enda. Viljum við þakka for-
eldrum okkar fyrir það að hafa
aldrei sleppt takinu þrátt fyrir
að oft hafi byrðin verið þung, við
vorum ekki búnir að missa von-
ina, Egill minn, og vorum
ákveðnir að fara alla leið með
þér og koma þér á lappirnar aft-
ur. Líkt og þú þráðum við ekk-
ert heitar en að þú næðir fullum
bata. Elsku hjartans bróðir, eft-
ir skilur þú tvo gullmola, hana
Elínu Björtu og Einar Loga, og
munum við alltaf gæta þeirra og
vernda. Hvíldu í friði, við elsk-
um þig að eilífu.
Þínir bræður,
Ingólfur, Ingvar,
Einar og Leifur.
Elsku Egill minn. Mig þykir
svo sárt að vita það að ég mun
ekki sjá þig aftur, elsku uppá-
haldsfrændi minn. Við vorum
alltaf svo náin. Þú passaðir alltaf
upp á litlu frænku þína, en síð-
ustu ár hefur það kannski snúist
við eins og þú orðaðir það sjálf-
ur. Þú hefur alltaf verið mér svo
kær og mér hefur alltaf þótt svo
vænt um þig elsku frændi. Þú
varst alltaf svo góður við mig.
Þú gafst mér minn fyrsta síma
og iPod. Enda var ég alltaf
uppáhalds litla frænkan þín og
þú minn, okkur þótti svo vænt
hvoru um annað. Við gátum
endalaust talað af mikilli ástríðu
um mat enda elskuðum við að
borða góðan mat. Það sem við
elskuðum mest var góði matur-
inn hennar ömmu Ellu. Við gát-
um þó líka slegist um matinn
hér áður fyrr, mathræðslan um
að fá ekki nóg, og það fór ekki á
milli mála ef okkur fannst mat-
urinn góður þar sem við humm-
uðum öll í kór, ég, þú og allir
Guðjónsbræðurnir saman við
matarborðið hjá ömmu og afa.
Það sem er mér svo minnisstætt
er þegar þú og Elín Björt kom-
uð til mín þegar ég bjó í Vest-
mannaeyjum og við gistum öll
saman, fórum í sund í trampólín-
rennibrautina, fengum okkur
gott að borða, fífluðumst saman
og horfðum á bíómynd. Það er
svo skrítið að skrifa um þig
minningargrein því mér líður
eins og þú sért bara í Krýsuvík
að vinna í sjálfum þér og reyna
að koma þér á rétta braut. Þú
þráðir svo mikið að koma þér á
réttu brautina fyrir sjálfan þig
og börnin þín, fara í nám og lifa
eðlilegu lífi. En þú áttir í stríði
við fíknina og græt ég með þér
að vita til þess að þú náðir ekki
að sigrast á þessu. Ég vona að
þú hafir fundið frið og líði vel.
Ég mun halda í þær góðu minn-
ingar sem ég á um þig. Ég kveð
þig með miklum söknuði.
Þín frænka,
Elínborg Ingvarsdóttir.
Ó, elsku Egill frændi, hvað
get ég sagt? Að fá að heyra
þessar fréttir að ég muni aldrei
sjá þig framar, heyra í þér fram-
ar og gera eitthvað skemmtilegt
með þér aftur eru fréttir sem ég
hélt að ég myndi ekki heyra
svona snemma. Ef það er eitt-
hvað sem þú kenndir mér var
það hvernig á að vera þessi
skemmtilegi stóri frændi sem þú
varst klárlega. Þú varst mér
alltaf svo kær og þú varst alltaf
svo góður við mig. Ég man svo
vel eftir því þegar við vorum
heima hjá ömmu og þú spurðir
mig: „Hey Ingi, viltu fara í
klippingu?“ Ég sagði að sjálf-
sögðu já, og svo var farið inn á
klósett og náð í rakvélina og allt
hárið látið fjúka af. Bara við
tveir félagarnir að gera eitthvað
skemmtilegt og nýtt saman. Svo
kemur mamma heim og húð-
skammar þig fyrir að krúnuraka
mig án þess að biðja um leyfi en
ég brosti bara út að eyrum með
nýju klippinguna. Fyrir tveimur
vikum fórum við saman í bæinn
og áttum mjög skemmtilegan
dag saman þar sem við tveir
strákarnir fórum að versla, út að
borða og kíktum í ljós. Ekki
bjóst ég við að tveimur vikum
seinna yrði ég að skrifa stutta
minningargrein um þig en ég
veit það og er handviss um að þú
sért búinn að finna frið uppi á
himninum. Þú ert engillinn minn
og vakir núna yfir mér og ég
veit að þú ert að passa upp á
litla frænda þinn.
Söknuðurinn er mikill.
Hvíldu í friði, þinn frændi og
vinur sem þykir óumdeilanlega
vænt um þig alltaf,
Ingi Steinn Ingvarsson.
Elsku frændi.
Ég mun alltaf sakna þín sama hvað.
Góðir tímar
þegar við vorum á sama stað.
Gerðir allt fyrir mig.
Edrú varstu fyrirmynd.
Ef ég ætti ósk
værirðu hérna fyrir framan mig.
Elsku Guð,
nennirðu að passa hann fyrir mig.
Það er erfitt
að missa svona góðan frænda og vin.
Sátum saman hlið við hlið.
Mig langar bara að kveðja og sjá þig.
Elsku frændi.
Niður leka tárin.
Ég vildi að þú værir hér.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Ef þú myndir spyrja
myndi ég alltaf hjálpa þér,
Hjá okkur tveimur
þá var alltaf gaman.
Við eigum fullt af minningum saman.
Ég veit að þetta var erfitt.
Ég veit það vel.
En fyrir mér
verðurðu alltaf hér.
Ég elska þig.
Helgi Leó Leifsson.
Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ
ekki breytt, kjark til að breyta
því sem ég get breytt, og vit til
að greina þar á milli.
Elsku Egill minn. Þú þráðir
ekkert meira en að verða edrú
og takast á við lífið og vera til
staðar fyrir þá sem þú elskaðir
mest í lífinu, börnin þín og fjöl-
skylduna sem þú elskaðir meira
en allt í þessum heimi. Hjarta
mitt er fullt af sorg yfir örlögum
þínum, elsku Egill. Stundum er
erfitt að skilja tilgang lífsins,
sérstaklega þegar ungur maður
sem ætti að vera í blóma lífsins
deyr frá börnum sínum, fjöl-
skyldu sinni og vinum. Sagt er
að þeir sem guðirnir elski deyi
ungir. Lífið getur verið svo und-
arlegt, yfirþyrmandi og sárs-
aukafullt. Nú ertu farinn, elsku
Egill, og við fáum engu þar um
breytt. Ég var nýbúin að hitta
þig og þú leist svo vel út og
framtíðin virtist blasa við þér,
en vegir guðs eru órannsakan-
legir. Þú sem varst alltaf svo
glaður, vinalegur, hjálpsamur,
dásamlegur og algjörlega ein-
stök manneskja. Skarð þinn
verður aldrei fyllt. Ég bið algóð-
an Guð að blessa börnin þín, for-
eldra, bróðir þinn ættingja og
vini. Megi englar Guðs vaka yfir
þeim og gef þeim styrk á þessari
miklu sorgarstund. Ég kveð þig
elsku Egill og sendi þér þetta
dásamlega fallega lag Bubba
Morthens sem ég veit að þú
hlustaðir oft á og þú kunnir
flesta textana hans, á góðri
stundu áttum við það til að taka
eitt og eitt Bubbalag og syngja
saman. Megi minning þín vera
björt og falleg. Góða ferð, elsku
vinur, og sjáumst þegar minn
tími kemur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
Kærleikskveðja,
Berglind Ólafsdóttir.
Egill Guðjónsson var einn af
mínum bestu vinum frá fyrsta
skóladegi og fram á unglingsár.
Hann var uppátækjasamur,
skemmtilegur og stríðinn í
æsku.
Það hallar ekki á neinn þegar
ég segi að hann hafi verið leið-
togi hópsins í þeim fjölmörgu
strákapörum sem við tókum
okkur fyrir hendur. Það var
sama hvort við vorum að klifra
upp í byggingarkrana eða upp á
húsþök til að stökkva niður í
snjóskafla, brjótast inn í aflagða
og ónýta vinnuskúra eða báta á
öskuhaugunum eða leggja í leið-
angur niður í Gaujahelli vopn-
aðir eingöngu eldspýtum og
kertum. Oftast fór Egill fyrstur.
Hann hélt því reyndar alltaf
fram að pabbi hans hefði fundið
Gaujahelli og að þaðan kæmi
nafnið. Ég er ekki ennþá sann-
færður um að það sé rangt.
Agli fannst líka mikilvægt að
við myndum vinna okkur inn
einhverja aura og fékk misgóðar
hugmyndir í þeim tilgangi. Einu
sinni fórum við niður á bryggju
til veiða. Eftir nokkra klukku-
tíma þrömmuðum við, Egill
fremstur í flokki, inn á skrif-
stofu forstjóra Fiskimjöls og
lýsis með fullan svartan rusla-
poka af ufsa og marhnúti. Hann
losnaði ekki við okkur fyrr en
hann hafði greitt nokkra hundr-
aðkalla fyrir aflann, sem okkur
var gert að sturta í þar til gerða
þró til bræðslu. Við höfum verið
svona átta til níu ára gamlir. Í
annað skipti létum við körfu
síga ofan í sömu þró, sem þá var
full af loðnu, fylltum hana og
laumuðumst í burtu með feng-
inn. Egill hafði fengið þá hug-
mynd að sniðugt væri að bræða
loðnuna í ónýtum frystigámi á
bak við veiðafærageymslu Þor-
bjarnar og selja mjölið aftur
eigandanum sjálfum. Þær til-
raunir misheppnuðust algjör-
lega og við skiluðum þýfinu aft-
ur í þróna.
Þegar ég flutti, ellefu ára
gamall, í húsið á móti Agli fór-
um við samferða í skólann á
hverjum degi. Það fyrirkomulag
hélst út grunnskólagönguna,
jafnvel þó að önnur samvera
hafi minnkað mikið í unglinga-
deild. Mér er minnisstætt
hversu illa mömmu hans gekk
að koma honum á fætur og í föt.
Marga morgna beið ég í eldhús-
inu hjá þeim á meðan Egill
hámaði þreyttur í sig morgun-
mat og klæddi sig. Mér þótti
það ágætt, því þá daga skutlaði
hún okkur í skólann, sem var í
hinum enda bæjarins.
Hin síðari ár hitti ég Egil ein-
göngu á förnum vegi, það voru
ávallt fagnaðarfundir. Þegar við
hittumst var hann alltaf kátur
og bjartsýnn, sagði mér frá
áætlunum sínum til framtíðar
jafnvel þótt við værum staddir í
röð í verslun eða á öðrum fjöl-
förnum stað. Það er sorglegt að
þær framtíðaráætlanir hafi ekki
ræst og að hann sé nú látinn,
langt fyrir aldur fram. Um leið
og ég rifja upp minningar um
góðan æskuvin vil ég votta
börnum hans og öllum aðstand-
endum mína dýpstu samúð.
Daníel Pálmason.
Elsku vinur, ég sem hélt að
þetta væri nú loksins komið hjá
okkur, þá fæ ég þessar skelfi-
legu fréttir. Ég á eftir að sakna
þín mikið og er óendanlega
þakklátur fyrir það að við hitt-
umst daginn áður en ég fór til
Spánar. Við spjölluðum einmitt
um það hversu lífið okkar ætti
eftir að verða fallegt og hvað við
ætluðum að gera margt
skemmtilegt í sumar á Spáni, er
þú kæmir í heimsókn til mín. Ég
á ávallt eftir að muna eftir öllum
þeim góðu stundum sem við
eyddum saman, enda báðir álíka
hressir. Mér þykir rosalega sárt
að hugsa um vanlíðan þína á
þessari örlagaríku stundu, elsku
vinur, og vildi ég óska þess að
ég hefði getað gert eitthvað til
að hjálpa þér.
En hvíldu í friði, vinur minn,
og sjáumst hressir síðar.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starrri í Garði)
Þinn vinur
Kristinn Örn Kristinsson.
Árið er 1997 og ég er nýflutt
til Grindavíkur, eftir um það bil
viku byrjar einhver strákur að
hringja heim til mín í tíma og
ótíma. Hvað mér fannst það
óþolandi.
Einn daginn hringdi síminn
um miðjan dag og röddin hinum
megin á línunni vildi bjóða mér
og Jennýju í partí heima hjá
Einari Hannesi. Ég ætlaði sko
ekki að láta plata mig og sagði
feitt nei þar sem ég vissi að rót-
tækt samsæri væri í gangi um
að kynnast nýju stelpunni. En
ég gat samt ekki hamið forvitn-
ina og fékk mér göngutúr fram
hjá húsinu þar sem við nöpp-
uðum ykkur úti í garði að leika.
Ég mun aldrei gleyma þess-
ari minningu því þetta er dag-
urinn þegar þú með þínum ein-
kennandi ákafa og hvatvísi
tróðst þér inn í lífið mitt. Þetta
er dagurinn þegar ég kynntist
besta vini mínum.
Elsku hjartans Egill, þetta er
erfitt og ég get ekki hringt í þig
til að fá hughreystingu. Sam-
band okkar er búið að standa af
sér alls konar storma en nú er
komið að leiðarlokum og ég trúi
því ekki að það sé raunveruleik-
inn.
Takk fyrir að hafa alltaf
nennt að hlusta á vandamálin
mín sama hversu smávægileg
þau voru, takk fyrir að hug-
hreysta mig, takk fyrir að segja
mér hvað þér fannst ég sæt, sér-
staklega þegar ég var ólétt, takk
fyrir að nenna alltaf að borða
pitsu með mér, takk fyrir að
treysta mér fyrir leyndarmálun-
um þínum, takk fyrir að láta mig
endalaust vita að ég væri besta
vinkona þín, takk fyrir að þerra
tárin mín, takk fyrir að vita allt-
af hvernig átti að koma mér til
að hlæja, takk fyrir að gefa mér
hlutdeild í fjölskyldunni þinni og
umfram allt takk fyrir að vera
besti vinur minn.
Þín vinkona Gunný.
Elsku Ella, Gaui, Elín Björt,
Einar Logi, bakkabræður og
fjölskyldur.
Hugur minn og hjarta er hjá
ykkur.
Guðný Gunnlaugsdóttir.
Ég trúi ekki að ég sitji hér og
skrifi minningargrein til þín,
elsku vinur, og finnst mér þetta
allt saman alveg hrikalega
ósanngjarnt.
Velti því fyrir mér hvað ég á
að skrifa, langar að segja svo
ótrúlega margt en er samt hálf-
orðlaus. Allt voðalega skrítið
eitthvað og satt best að segja
veit ég ekkert hvernig ég á að
koma þessu frá mér. En ég veit
allavega hvar ég á að byrja því
ég man það eins og það hafi
gerst í gær.
Það var verið að vísa þér
heim úr skólanum, man ekki út
af hverju en alveg örugglega
fyrir einhverjar mjög litlar sakir
og held ég meira að segja að
þetta hafi verið í fyrsta og eina
skiptið sem það gerðist.
Ég lá á pullunum undir stig-
anum og þú sást mig þar og
spurðir hvort ég væri ekki til í
að kíkja með þér heim í tjill.
Aldrei hefði mann grunað að
þetta væri upphafið að ómetan-
legri og áralangri vináttu.
Hef ég oft hugsað ef þú hefðir
bara ákveðið að fara heim og
sleppt því að spyrja þennan
strák sem þú þekktir ekki neitt,
vissir hver ég var og allt það en
ekki mikið meir. Lýsir þér svo
vel, elsku vinur, hvað þú varst
ófeiminn, opinn og skemmtileg-
ur.
Ég veit allavega að ef dæm-
inu væri snúið við hefði ég ekki
spurt þig, það er klárt mál.
En vá, hvað ég er ótrúlega
þakklátur að þú hafir spurt mig.
Tæp 20 ár síðan!
Ég gæti setið hér í viku að
skrifa niður sögur af okkur en
ég ætla ekkert að vera að því
enda er megnið af þeim ekkert
við hæfi í einhverju blaði í minn-
ingargrein. Margt má rita með
og á móti því en þannig var það
bara og ég sé ekki eftir neinu,
eða allavega afskaplega litlu. En
ekki einni mínútu sem ég eyddi
með þér, það er alveg á hreinu,
og vildi óska þess að ég gæti
fengið fleiri.
Mikið ógeðslega á ég eftir að
sakna þín, Egill, sérstaklega
þessa hreinræktaða húmors sem
þú varst með, það sem maður
gat hlegið að þér drengur. En
svona í stórum dráttum langar
mig mest til að segja takk.
Takk fyrir hláturinn og grát-
inn.
Takk fyrir gleðina og sorgina.
Takk fyrir samtölin og þögn-
ina.
Takk fyrir kærleikann og
eymdina.
Takk fyrir ævintýrin og bara
allt ferðalagið, elsku besti vinur
minn, og ég hlakka til að fara
með þér í það næsta, hvar og
hvernig sem það nú verður.
Þinn vinur Matti.
Matthías Svansson.
Egill Guðjónsson