Morgunblaðið - 16.02.2018, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2018
✝ Jónína Ásdís(Stella) Krist-
insdóttir var fædd í
Reykjavík 30. októ-
ber 1934. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Eir 3. febrúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Karólína
Á. Jósefsdóttir hús-
móðir, f. 26.11.
1903 á Ísafirði, d.
14.3. 1984, og Kristinn Halldór
Kristjánsson vörubílstjóri, f.
23.4. 1892 í Reykjavík, d. 3.3.
1952.
Systkini: Anna Fanney, hús-
móðir í Kaupmannahöfn, f.
17.7. 1924, d. 15.12. 2001. Kar-
ólína Ágústa, (Buddí) kennari,
f. 13.10. 1926, var ættleidd
tveggja ára til Danmerkur. Al-
freð, f. 13.10. 1927, d. 24.2.
1997, leigubílstjóri og ökukenn-
ari. Kristján Karl, f. 3.6. 1929,
fórst með togaranum Max Pem-
berton í júní 1944. Gunnar,
fyrrverandi hitaveitustjóri, f.
1.11. 1930, d. 27.8. 2000. Jósep
maki Davíð Pálsson og eiga þau
fimm börn. Eygló, f. 26.9. 1988,
maki Hrannar Gylfason og eiga
þau tvö börn. 3) Árni, f. 26.11.
1956, d. 24.1. 1957. 4) Áslaug, f.
26.2. 1958, maki Þorgeir Kjart-
ansson. Börn þeirra eru Guð-
björg, f. 27.5. 1977 og á hún tvö
börn. Símon, f. 1.11. 1978, bú-
settur í Noregi, maki Tinna
Jónsdóttir og eiga þau tvö börn,
Árni Þór, f. 8.4. 1987, og Guð-
laugur, f. 14.8. 1993. 5) Kristín,
f. 9.3. 1960, maki Ásgeir J. Þor-
valdsson. Börn þeirra eru Júlía
Gréta, f. 12.5. 1977, maki Manu-
el Pereira og eiga þau tvö börn.
Sveinn, f. 22.7. 1985, maki
Sylvía Ómarsdóttir og eiga þau
tvö börn. Þorbjörg, f. 17.11.
1989, og á hún eitt barn.
Stella ólst upp fyrst á Berg-
þórugötu, síðar á Litla-Háteigi.
Um haustið 1948 var húsið að
Litla-Háteigi flutt að Skipa-
sundi 36.
Stella vann aðallega við
saumaskap og þjónustustörf
þar á meðal á Aski og síðustu
árin sem hún vann var hún hjá
Sjóklæðagerðinni 66°Norður
eða þar til hún lét af störfum
árið 2004 sökum aldurs þá 70
ára.
Útför Jónínu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 16.
febrúar 2018, klukkan 15.
Birgir, bifvélavirki,
f. 3.8. 1932, d. 10.8.
2006. Þorfinnur
Kristinn, f. 19.2.
1938, d. 21.4. 1938.
Stella giftist Al-
exander Guð-
mundssyni en þau
skildu. Börn þeirra
eru 1) Jóna Guðný,
f. 23.11. 1953 maki
Davíð Löve. Börn
þeirra eru Lilja, f.
15.12.1972. Búsett í Svíþjóð,
maki Lef Molin og eiga þau tvö
börn. Sandra, f. 6.10. 1975,
maki Jón V. Ásmundsson og
eiga þau fjögur börn. Sigurður,
f. 14.1. 1978 og á hann eitt
barn. Guðrún, f. 27.1. 1981,
maki Kristinn Jóhannsson og
eiga þau tvö börn. 2) Sófus, f.
4.10. 1955, maki Guðrún
Ágústsdóttir. Börn þeirra eru
Bergþóra, f. 3.6. 1974, og á hún
tvo drengi. Þorsteinn, f. 11.7.
1976, búsettur í Noregi, maki
Ann Elisabeth og eiga þau tvo
drengi. Jóhann, f. 9.5. 1982, d.
9.5. 1982. Oddný, f. 3.7. 1983,
Í dag kveð ég mömmu mína og
eru það þung skref.
Minningarnar rifjast upp. Ég
er óendanlega stolt af dugnaðin-
um í þér, lífið var ekki alltaf dans
á rósum með okkur fjögur systk-
inin og þú ein að ala okkur, en
aldrei skorti neitt. Þú kenndir
mér að gefast aldrei upp, sagðir
alltaf „þú getur þetta ef viljinn er
fyrir hendi“.
Margar stundir uppi á Eir sat
ég hjá þér og fór svo heim með
þvottinn og þú sagðir alltaf æi
takk en það getur nú ekki verið
mikið núna og nei mamma, það
var aldrei mikið og minn var
heiðurinn að gera þetta fyrir þig.
Ég skal passa Júlíu mína og
hennar fjölskyldu því ég veit að
það var sterkur strengur á milli
ykkar, eins með Svenna og
Tobbu.
Er búinn að vera að hlusta á
Sven Ingvars-lögin sem þú spil-
aðir þegar ég var lítil og eins líka
Jim Reeves. Nú hittir þú aftur
ömmu og afa og Önnu frænku og
efa ég ekki að það verði gaman
hjá ykkur.
Hvíl í friði, elsku mamma mín.
Kristín H. Alexandersdóttir.
Mig langar að minnast
tengdamóður minnar með nokkr-
um orðum. Ég hef átt samleið
með henni í 45 ár og upp í hug-
ann koma mörg minningarbrot.
Það fyrsta á leið í Bakkahverfið í
Breiðholti á Dafinum hennar að
kaupa notaðan kerruvagn svo að
við gætum farið saman í bæinn á
17. júní 1974. Hjálpa mér að baka
fyrstu rjómatertubotnana og
hvernig átti að matreiða alls kon-
ar mat. Hún var mér til halds og
trausts, ungu stelpunni, fyrstu
árin sem ég og sonur hennar vor-
um að eignast okkar börn. Stella,
eins og hún var kölluð, var mikil
hannyrðakona og lék allt í hönd-
um hennar varðandi þær. Þau
eru ófá saumastörfin sem hún
hefur hjálpað mér með eða saum-
að fyrir mig í gegnum árin. Eitt
árið tók hún sig til og saumaði
upphluti á litlu ömmustelpurnar
sínar og 38 árum seinna eru
ömmustelpurnar mínar að nota
upphlutinn sem amma lang
saumaði. Stella las mikið og var
mikill grúskari. Fyrir tæpum
fjórum árum fór heilsu tengda-
móður minnar að hraka og flutti
hún þá á hjúkrunarheimilið Eir
þar sem hugsað var vel um hana
af góðu starfsfólki. Að lokum,
elsku Stella, vil ég þakka þér fyr-
ir allar samverustundirnar okkar
bæði í gleði og sorg. Ég mun
sakna þín.
Guðrún (Gurra).
Dagurinn er kominn, dagurinn
sem ég kveið fyrir frá því ég man
eftir mér. Ég er að kveðja ömmu
mína, ömmu mína sem ég leit á
sem mína aðra móður, ömmu
sem var einnig mín besta vin-
kona.
Þegar ég var lítil bjuggum ég
og mamma hjá ömmu, og þá átt-
um við amma margar góðar
stundir saman.
Oftast var valinn hárgreiðslu-
leikur, ég var hárgreiðslukonan
og amma kom í rúllur, amma sat
í stólnum sínu og kveikt var á
teiknimyndum sem oftast voru
Tommi og Jenni. Ég fékk að gera
allt í hárið á henni nema að
klippa það og lita auðvitað.
Amma dottaði alltaf því að fikt í
hárinu hennar fannst henni gott
og ég gat dundað mér við þetta
lengi, enda ætlaði ég að verða
hárgreiðsludama og var að æfa
mig á henni. En amma var mikil
saumakona og saumaði allt. Þeg-
ar ég byrjaði í handavinnu í skól-
anum fékk ég áhugann á að
sauma, en bara með ömmu hjálp
og fékk ég hana óspart.
Þegar ég fermdist langaði mig
svo í föt sem ég sá í Kringlunni
og voru frekar dýr, amma hélt nú
bara að hún gæti saumað þau og
gerði hún það og mér fannst þau
meira að segja miklu flottari en
þau sem voru í búðinni. Þegar ég
var unglingur flutti ég aftur til
ömmu og bjó þar í smá tíma, sem
einnig var mér mjög dýrmætur
tími. Amma hjálpaði mér og ég
hjálpaði ömmu, við gerðum
margt mikið saman. Ég eignaðist
mitt fyrsta barn 2001 og áður en
hún kom í heiminn vorum við
amma að skoða prjóna- og heklu-
blöð. Ég sá þennan æðislega
skírnarkjól sem var heklaður og
sagði við ömmu: „Vá, hvað þessi
er flottur, amma. Værir þú ekki
til að gera þennan fyrir mig?“
Amma svaraði: „Ég hef nú ekki
heklað lengi,“ þá sagði ég: „Eng-
in pressa, bara hugmynd.“ Tveim
dögum seinna hringdi hún í mig
og tjáði mér að hún væri nú búin
að kaupa í kjólinn og væri byrjuð
á honum. Ég næstum hoppaði af
gleði. Dýrmætustu hlutir sem ég
á frá henni eru minningar um allt
sem við höfum brallað í gegnum
árin og upphlutinn sem hún
saumaði á mig þegar ég var lítil
og hafa stelpurnar mínar notið
góðs af og skírnarkjólinn sem
hún heklaði og ég hef skírt báðar
mínar stelpur í. Árið 2008 förum
við í utanlandsferð ég og fjöl-
skyldan mín, við ákváðum að við
vildum að amma kæmi með og
hún var sko til í það enda hafði
hún ekki farið til sólarlanda áður.
Amma kom eftir að við vorum bú-
in að vera í tvær vikur og eyddi
hún með okkur síðustu vikunni
úti. Þar var mikið brallað, við fór-
um í skemmtigarða, dýragarð,
markaði og tívolí og var svo geng-
ið meðfram ströndinni. Á kvöldin
förum við stundum niður í bæ og
skoðuðum mannlífið þar og auð-
vitað var farið og borðaður góður
matur. Amma var alltaf fyrst á
fætur og komin út í sólina og sat
þar og las. Á hennar efri árum,
áður en hún fór á hjúkrunarheim-
ilið, fórum við oft að bæjast og
fengum okkur oft KFC, það var í
miklu uppáhaldi hjá henni. Henni
ömmu fannst nú gott að borða
þótt það sæist ekki á henni.
Amma var rosalega sterk og
dugleg kona alla sína tíð. Hún var
líka pínu húmoristi og tók gríni
alltaf vel, hló bara að okkur og
kallaði hún okkur nú meiri bjána,
og gerði hún það alveg fram á það
síðasta.
Amma mikið rosalega eigum
við Manuel, Kristín og Klara eftir
að sakna þín en við vitum að þér
líður vel á þínum nýja stað og ert
sameinuð öllum þínum.
Minning þín lifir með okkur.
Júlía Gréta, Manuel,
Kristín og Klara.
Sú tilfinning er engri lík að
finna í allri sálinni að maður sé
velkominn.
Þannig var ævinlega þegar ég
kom til Stellu frænku á bernsku-
og unglingsárunum. Hún sýndi
ungum frænda gegnheila hlýju
og gleði yfir samfundum, tók
þátt í samræðum og lét unga
manninn finna að hann væri ein-
hvers virði, jafnvel svolítið
merkilegur, nóg til að færa hon-
um kaffi og kökur.
Þetta er fyrsta myndin sem
kemur upp í hugann þegar ég
kveð hana Stellu, föðursystur
mína, sem ég hef þekkt frá því
ég man eftir mér. Hún hefur nú
kvatt jarðlífið, síðust syst-
kinanna sem bjuggu hér á landi.
Kannski varð hennar líf að
mörgu leyti dæmigert fyrir fólk-
ið sem var fætt á fyrri hluta síð-
ustu aldar, ekkert var sjálfgefið,
hafa þurfti fyrir öllu, stundum
mikið.
Stella skilaði sínu, með jafn-
aðargeði og þrautseigju, útsjón-
arsemi og dugnaði kom hún öll-
um fjórum börnunum á legg.
Efnin voru ekki mikil en hún
spilaði úr því sem hún hafði.
Fyrst var t.d. enginn bíll á heim-
ilinu, svo kom litli Daffodil-bíll-
inn. Samskipti Stellu við bílinn
voru sérlega lýsandi fyrir henn-
ar karakter og lífshlaup allt.
Sumir kölluðu þessa bíla nefni-
lega óttalegar druslur. En Stella
klappaði honum og talaði við
hann í kærleika og hann fór í
gang – þótt aðrir hefðu gefist
upp.
Nýjasta myndin sem ég sá af
Stellu er mynd af lífsreyndri
gamalli konu sem upplifði mikla
gleði. Þar sat hún fyrir ásamt
heimsmeistaranum sínum, hon-
um Róberti Ísak, dótturdóttur-
syni, afreksmanni í sundi og
heimsmeistara í sínum keppnis-
flokki, skömmu fyrir jól.
Stella kvaddi í faðmi fjölskyld-
unnar, öll börn hennar, Jóna,
Sófus, Ása og Stína, voru hjá
henni.
Hún fékk hægt andlát. Hvíl í
friði, kæra frænka.
Þórhallur Jósepsson.
Jónína Ásdís
Kristinsdóttir
✝ Agnete Simson(Dídí) fæddist á
Ísafirði 9. septem-
ber 1923. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Mörk 23. janúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðný
Gísladóttir, f. 1899,
d. 1967, og Mart-
inus Simson, ljós-
myndari og skóg-
ræktarfrömuður, f. 1886, d.
1974.
Agnete átti þrjú hálfsystkini,
Alf Ingolf, f. 1924, d. 1944, Elly,
f. 1929, d. 2009, og Lillian, f.
1929.
20. apríl 1946 giftist Agnete
Magnúsi Guðmundssyni flug-
stjóra, f. 9. ágúst 1916, d. 27.
apríl 2014. Börn þeirra eru: 1)
Guðný, f.1946, sonur hennar er
Magnús Azevedo, f. 1967, sam-
býliskona hans er Eygló Ólöf
Birgisdóttir. Dóttir Magnúsar
kona hans er Sólveig Guð-
munda Guðmundsdóttir. Dóttir
Harðar frá fyrra hjónabandi er
Lára Bettý.
Agnete var alin upp á Ísafirði
og lærði þar ljósmyndun í iðn-
skólanum og hjá föður sínum.
Um tvítugt flutti hún til Reykja-
víkur og fór að vinna á
ljósmyndastofu Sigurðar Guð-
mundssonar. Eftir að þau
Magnús hófu búskap var hún að
mestu heimavinnandi en vann
nokkur ár á ljósmyndastofu og
tók að sér verkefni sem hún
vann heima, s.s. að lita myndir
og „retouchera“ plötur. Hún
var einnig árum saman sjálf-
boðaliði Rauða krossins á Land-
spítalanum við að sjá um ut-
anumhald og útlán bóka til
rúmliggjandi sjúklinga.
Þau hjónin Magnús og Ag-
nete byggðu hús að Hlíðargerði
15 í Reykjavík og bjuggu þar í
hartnær sextíu ár. Agnete
dvaldist á hjúkrunarheimilinu
Mörk síðustu þrjú á ævi sinnar.
Útför Agnete fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 16. febrúar
2018, klukkan 13.
er Guðný Sóley og
stjúpbörn eru
Daníel, Björn
Andri, Jóhanna og
Stefán Gauti. 2)
Guðmundur, f.
1951, kona hans er
Ragnhildur Gunn-
arsdóttir. Börn
þeirra eru a)
Styrmir, f. 1975,
kona hans er
Bryndís Alfreðs-
dóttir. Börn þeirra eru Freydís
Lilja og Fanney Brynja. Dóttir
Styrmis frá fyrra sambandi er
Karen Ósk og stjúpdóttir hans
er Sylvía Sara Ágústsdóttir. b)
Brynja, f. 1982, eiginmaður
hennar er Bjarni Eyvinds Þrast-
arson. Börn þeirra eru Katrín
og Júlía. 3) Una Þóra, f.1958,
eiginmaður hennar er Hörður
Högnason. Börn hennar frá
fyrra hjónabandi eru Stefán
Þórarinsson, f. 1988, og Valtýr
Þórarinsson, f. 1991, sambýlis-
Látin er kær frænka mín Ag-
nete Simson, eða Dídí eins og
hún var kölluð. Guðný móðir
Dídíar og Óskar Ólafur faðir
minn voru börn Gísla Gíslasonar
og Kristínar Þórðardóttur á Ísa-
firði.
Þau eignuðust sjö börn. Gísli
bjó með fjölskyldu sinni að Héð-
inshöfða á Ísafirði. Þangað kom
fjölskyldan frá Gunnólfsvík á
Langanesströnd árið 1910 og
þar áður frá Brimnesi við Seyð-
isfjörð, en þar fæddist Guðný
móðir Dídíar.
Faðir minn fórst með skipinu
Pétursey sem Þjóðverjar skutu
niður í stríðinu árið 1941 og urð-
um við þá föðurlausir tveir ung-
ir bræður, tveggja og fjögurra
ára. Í framhaldi af því fluttist ég
með móður minni frá Reykjavík
og austur á land þar sem ég bjó
til tvítugs er ég flutti aftur til
Reykjavíkur. Á þessu tímabili
missti ég öll tengsl við föðurfólk
mitt. Það var ekki fyrr en við
þessa endurkomu mína til
Reykjavíkur að ég að frum-
kvæði Dídíar kynntist henni og
hennar góða manni, Magnúsi
Guðmundssyni, og Gísla afa
mínum. Afi var þá níutíu og
tveggja ára svo að það voru síð-
ustu forvöð fyrir okkur að hitt-
ast. Dídí var ættrækin og vinsæl
og laðaði að sér skyldfólk og
vini. Lagði hún sig fram um að
treysta ættarböndin. Naut ég
góðs af því og kynntist þannig
mörgu skyldfólki mínu í föður-
ætt. Kann ég Dídí miklar þakkir
fyrir ræktarsemi hennar í minn
garð.
Í áratugi höfum við Dídí hald-
ið góðu sambandi og skipst á
heimsóknum. Dídí var fagurkeri
og kom það fram með ýmsum
hætti. Gaman var að ganga með
henni um garð og gróðurhús við
hús þeirra hjóna og fá leiðsögn
hennar um hinar ýmsu gerðir
skrautblóma sem hún ræktaði.
Þegar inn í hús var komið
mætti manni hlýlegt viðmót og
fallegt heimili. Veitingar voru
veglegar og borðbúnaður í stíl,
þar á meðal silfuráhöld og
postulín frá frægum framleið-
endum. Aldrei var skortur á
umræðuefni við þau hjón.
Gjarnan var rætt um bækur en
Dídí var víðlesin og margfróð.
Hún vann áratugum saman sem
sjálfboðaliði á vegum Rauða
krossins við úthlutun bóka úr
sjúklingabókasafni Landspítal-
ans.
Árið 2008 birtist í Morgun-
blaðinu viðtal við Dídí og tvær
samstarfskonur hennar þar sem
þær voru við sjálfboðaliðastörf á
Landspítalanum. Dídí var þá
hálfníræð. Í viðtalinu segist hún
hafa unnið við sjálfboðaliðastörf
í 37 ár.
Hún hafi verið farin að hafa
betri tíma frá heimilinu og alltaf
haft áhuga á bókum. Til að
byrja með hafi hún búið til
varning til sölu á basar til
styrktar sjúklinagabókasafninu
og nefnir í því sambandi handa-
vinnu og kökugerð en eftir
fyrsta árið hafi hún snúið sér að
bókaþjónustunni sem hún hafi
síðan sinnt í áratugi. Dídí segir í
viðtalinu að börn þeirra hjóna
hafi sagt: „Pabbi er flugstjóri og
mamma gerir ekki neitt.“ Dídí
hafði ákveðnar skoðanir á þjóð-
félagsmálum og sló hjarta henn-
ar með þeim sem minna mega
sín. Vera má að kröpp kjör í
æsku hafi haft mótandi áhrif á
skoðanir hennar í því efni.
Eins og í öðru var Dídí mjög
smekkvís í fatavali og klæðnaði.
Hún var glæsileg kona. Bæði
voru þau hjón traustir og góðir
vinir.
Við Ingibjörg vottum að-
standendum dýpstu samúð okk-
ar.
Kristinn Ólafsson.
Nú hafa þær allar kvatt
þennan heim, mæður okkar vin-
kvennanna, Guðnýjar, Maju,
Kristínar og mín.
Við fjórar kynntumst í
Kvennaskólanum þrettán ára
gamlar og höfum haldið hópinn
æ síðan. Allar mæður okkar
komust á tíræðisaldur og áttu
það sameiginlegt að halda reisn
sinni og glæsileika til hinstu
stundar. Þær voru sterkar per-
sónur, hver með sínu móti, og
höfðu dýpri áhrif á okkur dæt-
urnar en við vorum ef til vill
fúsar að viðurkenna á unglings-
árunum. Dídí, móðir Guðnýjar,
var þeirra yngst og hún fór síð-
ust.
Þegar ég kom í fyrsta skipti
heim með Guðnýju, fimm ára,
með freknur og eldrautt hár,
spurði Dídí mér til mikillar
raunar hvort margir í fjölskyld-
unni væru rauðhærðir. Hún rifj-
aði oft hlæjandi upp viðbrögð
mín við spurningunni; að ég
hefði dæst og svarað með mikl-
um mæðusvip að það væri eng-
inn rauðhærður en pabbi minn
ætti víst einhvern rauðhærðan
frænda sem héti Lárus og væri
leikari. Hún hafði gaman af að
segja frá og endurtók gjarnan
uppáhaldssögurnar. Oft tengd-
ust þær börnum hennar, atburð-
um á Ísafirði, flugferðum Magn-
úsar og ósjaldan var minnst á
árið á Laugalandi, en „stelpurn-
ar“ sem voru með henni þar
hittust reglulega meðan allar
voru við líf og heilsu.
Dídí var opinn og litríkur per-
sónuleiki. Ung lærði hún ljós-
myndun í Iðnskólanum á Ísa-
firði og á ljósmyndastofu föður
síns og eftir að fjölskyldan flutt-
ist í Hlíðargerðið vann hún
heima við að lita myndir og
„retouchera“. Öll skólaárin var
Hlíðargerðið mitt annað heimili.
Iðulega var þar gestkvæmt og
um tíma bjuggu hjá þeim bæði
Guðný móðir Dídíar og Gísli afi
hennar. Í endurminningunni
finnst mér að Dídí hafi mótað
heimilisbraginn að verulegu
leyti enda Magnús oft í burtu
vegna starfs síns. Ást hennar á
fjölskyldu sinni og umhyggja
var djúp. Hún var einstaklega
hlý, tók ávallt á móti mér með
opinn faðminn, bros á vör og
orðunum „elskan mín, mikið er
gaman að sjá þig“.
Dídí átti mörg áhugamál,
fylgdist vel með, las mikið og
hafði unun af að handfjatla bæk-
ur. Í mörg ár vann hún í sjálf-
boðavinnu fyrir Rauða krossinn
á Landspítalanum og naut þess
að gefa lesendum góð ráð. Hún
var listfeng, sótti námskeið í
keramik og postulínsmálun og
síðustu árin í olíu- og vatnslitun.
En líf hennar og yndi var garð-
ræktin. Strax og sól hækkaði á
lofti var hún komin út í garð og
var þar öllum stundum fram á
haust. Ekki man ég hve margar
plöntutegundir voru í garðinum
hennar en hvergi voru rósirnar
jafn unaðslegar og sprúðlandi
og í garðhúsinu í Hlíðargerðinu.
Lífsorka Dídíar og Magnúsar
var óþrjótandi. Mér finnst eins
og það hafi verið í gær að þau
komu hjólandi til mín á Bakk-
astíginn eldhress, þá búin að
fara hring út á Seltjarnarnes.
Ef til vill má segja að þau hafi
hvorugt horfst í augu við aldur
sinn og sjálfri fannst mér þau
alltaf vera eins og þegar ég
kynntist þeim fyrst.
Með djúpum söknuði kveð ég
mína kæru vinkonu Agnete Sim-
son.
Það er mikill sjónarsviptir að
henni en minningarnar eiga eft-
ir að gleðja og ylja. Við Skúli og
Ásta Olga vottum fjölskyldunni
dýpstu samúð.
Sylvía Guðmundsdóttir.
Agnete Simson