Morgunblaðið - 16.02.2018, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2018
hún orðaði það eina kvöldstund
þrátt fyrir aðvörunarorð for-
eldranna um að frumburðurinn
væri óvenju raddsterkur. Þetta
var sennilega eina kvöldið sem
þær vinkonur fóru að sofa á
sama tíma og við foreldrarnir
og slepptu koníakinu, sem
sennilega hefði þó ekki verið
nein vanþörf á eftir pössunina.
Hulda var í raun ómetanleg
og hluti af fjölskyldunni í svo
mörgu að það er erfitt að að
velja einstök tilvik. Hún lét ekki
sitt eftir liggja í stóru sem
smáu. Síðustu árin byrjuðu jólin
á því að fjölskyldan hittist hjá
Huldu kl. 12 á aðfangadag, þar
sem beið þessi þægilega og
notalega stemming sem Hulda
átti auðvelt með að búa til og
var einmitt sérlega kærkomin á
þessum tíma rétt í aðdraganda
jólanna. Hún tók þátt í útilegum
fjölskyldunnar og hlustaði ekk-
ert á „tengdasynina“ sem voru
óvanir slíku og þótti ástandið
vera komið í vosbúðarmörk þeg-
ar hitastigið var orðið svipað og
í ísskápnum. Svaraði á sinn
kaldhæðna hátt að nútíma
svefnpokar þyldu 30 stiga frost
og hún reiknaði alls ekki með
svo miklu frosti um nóttina.
Hulda sýndi mikinn styrk í
veikindum sínum og tók þeim af
miklu æðruleysi. Hún lagði
áherslu á að kveðja Þórunni
dóttur okkar áður en hún fór
aftur til náms eftir áramótin.
Hulda vildi eiga þá kveðjustund
á heimili okkar, þangað sem hún
hafði svo oft komið sem góður
gestur og einstakur fjölskyldu-
vinur. Hulda naut góðs af dætr-
um sínum sem gerðu henni
kleift að vera heima þegar veik-
indi voru farin að há henni veru-
lega. Við hittum hana ásamt
yngsta syni okkar einungis
fáum dögum áður en hún lést og
þó að augljóst væri hvert
stefndi kom hún því vel til skila
hversu vænt henni þætti að sjá
okkur og þá sérstaklega Finn,
sem væri sætastur allra.
Huldu fylgja góðar minning-
ar. Við sendum Eddu, Sif og
fjölskyldum þeirra samúðar-
kveðjur.
Helgi Sigurðsson.
Við Hulda hittumst fyrst í
janúar 1957 er við hófum nám
við Hjúkrunarkvennaskóla Ís-
lands ásamt góðum hópi holl-
systra. Við vorum tuttugu ungar
stúlkur víðs vegar af landinu
sem hittumst þar fyrst og hóf-
um þar nám. Þar bjuggum við á
heimavist næstu þrjú árin við
nám og störf. Því gafst nægur
tími og tækifæri til að efla vin-
skapinn á meðal okkar skóla-
systranna. Á síðasta ári námsins
kynntumst við Hulda verðandi
eiginmönnum okkar sem voru
æskuvinir og báðir að ljúka
fyrrihluta námi í verkfræði frá
Háskóla Íslands.
Hulda giftist Þór Benedikts-
syni í janúar 1961 og flutti fljót-
lega til Kaupmannahafnar, enda
stefndi Þór á að klára seinni
hluta námsins við DTH í Kaup-
mannahöfn. Þar stofnuðu þau
heimili og Hulda hóf störf sem
hjúkrunarfræðingur á Militær
Hospitalet og vann þar um tíma.
Haustið 1961 flutti ég svo til
Kaupmannahafnar með mánað-
argamlan frumburðinn Sigurð. Í
ágúst ári seinna, eignuðust þau
Þór og Hulda sitt fyrsta barn
Eddu og í nóvember fæddist
Ólöf dóttir okkar Finns. Það var
mikill og góður samgangur milli
heimilanna enda börnin á mjög
líkum aldri.
Árið 1965 fluttu Hulda og
fjölskyldan aftur til Íslands og
við svo ári seinna. Þá um haust-
ið fæddust okkur báðum dætur,
við eignuðumst Guðrúnu í ágúst
og í september viku seinna
fæddist Sif. Hulda hóf þá störf
utan heimils að nýju sem rönt-
genhjúkrunarfræðingur og vann
sem slík mestan hluta starfsævi
sinnar. Þegar báðar fjölskyld-
urnar voru fluttar til landsins
hófst tími mikilla ferðalaga um
landið. Þá var einatt tjaldað og
skipti veður ekki svo miklu máli
enda náinn vinskapur milli fjöl-
skyldnanna. Sömuleiðis eyddum
við flestum jólum, áramótum og
öðrum tyllidögum saman.
Árið 1974 fæddist yngsta
barn okkar Finns, Hulda Björk,
og hlaut hún nafn Huldu og
annarrar kærrar vinkonu,
Bjarkar. Þegar fjölskyldurnar
byggðu sér framtíðarheimili
varð Garðabærinn fyrir valinu.
Ekki var langt á milli heimila
okkar og því oft farið á milli
húsa. Hulda var mikil garð-
yrkjukona og var oft skipst á
plöntum og góð ráð fengin.
Börnin okkar voru afskaplega
samrýnd og hefur sá vinskapur
haldist fram á þennan dag. Þeg-
ar barnabörnin okkar komu til
sögunnar fjölgaði tækifærum að
nýju til að koma saman. Núorð-
ið telja þau sig almennt tilheyra
sömu fjölskyldunni. Þess vegna
má með sanni segja að barna-
börn mín hafi átt aðra afskap-
lega góða ömmu þar sem Hulda
var. Nú hefur Hulda kvatt eftir
stutt en erfið veikindi en eftir
stendur rúmlega sex áratuga
vinskapur og ótal góðar minn-
ingar. Ég sendi mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur til dætr-
anna, tengdasonanna og
barnabarnanna í þeirri fullvissu
um að minning um góða móður
og ömmu muni lifa.
Þórunn.
Allt frá barnæsku hefur
Hulda og fjölskylda hennar ver-
ið hluti af okkar lífi og minning-
arnar frá samverustundum okk-
ar óteljandi. Hugurinn reikar til
baka til þess þegar alltaf var
gott veður og fjölskyldur okkar
í útilegu með Huldu, Þór, Eddu
og Sif, nánast hverja helgi.
Þannig er það að minnsta kosti í
minningunni. Síðar tókum við
upp þráðinn með mökum okkar
og börnum við misgóðar undir-
tektir fylgifiskanna sem ekki
voru eins spenntir fyrir
fjölskylduútilegu hefðinni.
Hulda gaf að sjálfsögðu ekkert
eftir og mætti í þær allar. Þegar
makarnir voru tregir í taumi og
kvörtuðu undan slæmum aðbún-
aði í tjaldútilegunum stríddi hún
þeim með sínum skemmtilega
húmor með kaldhæðnum und-
irtóni. Síðan dekraði hún auðvit-
að við þá og reiddi fram veit-
ingar sem ekki höfðu sést í
útilegum fyrri ára. Áður en
Hulda eignaðist sín eigin barna-
börn, þau Elís Þór og Þórhildi
Önnu, var hún sem önnur amma
barna okkar systkinanna. Hún
fylgdist ávallt með þeim í leik
og í starfi og sýndi þeim enda-
lausa athygli og áhuga. Hún
heimsótti Sigga með mömmu og
pabba til Seattle og tengdist þar
með börnum hans sömuleiðis.
Ekki má gleyma samverustund-
um á afmælum, aðventu við
undirbúning jólanna hvort held-
ur sem var við laufabrauðsskurð
eða jólagrautinn á aðfangadag
og loks var hin ómissandi fjöl-
skylduveisla um áramót þar
sem Hulda var á heimavelli í
eftirréttargerðinni. Þar fengu
allir eitthvað við sitt hæfi enda
Hulda afbragðs kokkur, hand-
lagin og smekkleg svo eftir var
tekið. Allar handprjónuðu peys-
ur barna okkar bera þess aug-
ljóst vitni. Hún lét sig ekki
muna um að sauma skírnarkjól
á fyrsta barnabarnið og bar það
síðan undir okkur af sinni al-
kunnu hógværð hvort við gæt-
um hugsað okkur að notast við
hann. Auðvitað hefur skírnar-
kjóllinn gengið á milli barnanna
í fjölskyldunni, enda einstaklega
fallegur og vandaður eins og
Huldu var von og vísa. Þá voru
ófá símtölin þegar hringt var í
Huldu og leitað ráða varðandi
eldamennsku, handavinnu eða
nánast hvað sem var, alltaf var
Hulda jafn úrræðagóð. Við eig-
um einnig góðar minningar frá
ferðalögum erlendis nú síðast
þegar stórfjölskyldan dvaldi
saman í Suður-Frakklandi þar
sem við áttum yndislega daga.
Elís Þór og Þórhildur Anna
voru sólargeislarnir hennar og
samband þeirra mjög náið þar
sem eiginleikar Huldu komu svo
vel í ljós. Hún gaf sig alla að
þeim á sinn yfirvegaða og ró-
lega máta, veitti þeim óskipta
athygli og elsku. Nú geta þau, á
þessum erfiðu tímum, yljað sér
við allar góðu minningarnar um
einstaka ömmu sem alltaf var til
staðar fyrir þau. Veikindum sín-
um tók Hulda af miklu æðru-
leysi og sýndi mikinn styrk allt
þar til yfir lauk. Við minnumst
elsku Huldu okkar með hlýhug
og einlægu þakklæti fyrir allt
sem hún gaf okkur, börnum
okkar og fjölskyldunni allri.
Elsku Edda og Stefán, Sif og
Trausti, Elís Þór og Þórhildur
Anna, missir ykkar er mikill.
Skarð Huldu verður ekki fyllt
en minning um einstaka konu
lifir.
Sigurður, Ólöf, Guðrún
og Hulda Björk.
Okkur langar að minnast
hollsystur okkar og vinkonu,
Huldu Jónasdóttur.
Árið 1957 hittist hress hópur
ungra stúlkna. Markmiðið var
að læra hjúkrun. Ein þeirra var
Hulda, glaðleg og brosmild. Við
bjuggum í heimavist, nálægðin
var mikil og tengslin sterk.
Nemendur voru sendir í starfs-
nám á hin ýmsu sjúkrahús
landsbyggðarinnar. Hulda valdi
Akureyri, enda heimabær henn-
ar. Mitt val var líka Akureyri.
Við bjuggum þar í nemabústað
og áttum þar gott og skemmti-
legt félagslíf með fleiri nemend-
um. Ég held að við höfum allar
verið þakklátar fyrir starfsval
okkar, enda hjúkrun gott og
gefandi starf. Okkur þykir vænt
hver um aðra og áttum gott og
ánægjulegt félagslíf í skólanum.
Draumur flestra var að kynn-
ast starfsemi sjúkrahúsa ann-
arra landa. Hulda valdi Dan-
mörku og fleiri fóru þangað líka.
Fjölbreytt starfstækifæri urðu
til þess að hópurinn tvístraðist
um tíma, en náði saman aftur
eftir útrásarþorstann. Við höf-
um hist reglubundið í mörg ár,
síðast hjá Huldu. Þá áttum við
ekki von á að sá illvígi sjúkdóm-
ur sem felldi hana væri svo
skammt undan.
Hulda æðraðist ekki. Stuttu
fyrir andlátið hitti ég hana,
spurði um líðan og hvort hún
væri sátt. Svarið var: „Jájá, það
er ekkert annað í boði. Sakna
bara barnabarnanna.“
Við söknum þín. Vottum
dætrum þínum og öðrum að-
standendum dýpstu samúð. Að
lokum viljum við kveðja þig með
orðum Vald. Briem. Far þú í
friði.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrir hönd hollsystra,
Hanna Kolbrún Jónsdóttir.
Lúðvík Þórarinsson, bakara-
meistari í Ólafsvík, andaðist sl.
mánudag, 5. febrúar. Lokið er
farsælum lífsferli þessa glað-
lynda félagsmálamanns, sem
kom ungur með sinni glæsilegu
konu til Ólafsvíkur í byrjun
sjötta áratugar síðustu aldar og
tók strax til óspilltra málanna við
rekstur brauðgerðar þar vestra,
fyrst í samvinnu við Kf. Dags-
brún en síðar sem eigið fyrir-
tæki.
Ungu hjónin settust fljótlega
að í næsta nágrenni við foreldra
þess sem þetta ritar og er ekki að
orðlengja að þau Lúðvík og Sig-
ríður heitin áunnu sér fljótlega
sérstaklega gott orð meðal allra
sinna nágranna fyrir glaðlegt
viðmót og vingjarnlega fram-
komu. Breyttist það ekki þótt
þau flyttu í önnur hverfi.
Ekki skemmdi heldur fyrir að
brauðgerð hafði ekki verið starf-
rækt í Ólafsvík um langt skeið og
aflaði framleiðsla Lúðvíks hon-
um strax vinsælda þótt ekkert
annað hefði komið til. Fljótlega
fóru þau hjón að láta til sín taka í
almennu félagslífi staðarins og
má nefna að Lúðvík, sem hafði
lengi verið virkur í skátastarfi,
byggði á skömmum tíma upp
virkt skátafélag í Ólafsvík, sem
flestu ungu fólki þótti akkur í að
fá að taka þátt í.
Einnig er skylt að geta þess að
þau hjón gengu fljótlega til liðs
við Leikfélag Ólafsvíkur, sem
starfað hefur þar frá síðasta
fjórðungi 19. aldar, oft með mikl-
um blóma. Hér verður látið stað-
ar numið við upptalningu á fé-
lagsmálaþátttöku Lúðvíks og
þeirra hjóna, en þar mætti þó
lengi bæta við.
Mest og best minnist maður
Lúðvíks fyrir hans góða viðmót
og glöðu lund, sem sjaldan brást,
sem og jákvæðni og stuðning við
allt og alla sem minna máttu sín.
Slíkt verður seint fullþakkað
með orðum.
Ég sem þetta rita vil ekki síst
þakka honum og Sigríði heitinni,
konu hans, fyrir vináttu og
tryggð sem hann og þau bæði
sýndu foreldrum mínum, ekki
síst eftir að þau voru orðin öldr-
uð og lasburða. Við bræður báð-
ir teljum okkur standa í mikilli
þakkarskuld vegna þessa, og
þykist ég einnig mega mæla þar
fyrir hönd systur okkar, þótt
hún sé nú ekki lengur á dögum.
Hvíli Lúðvík Þórarinsson í
friði og hafi hann heila þökk fyr-
ir allt og allt.
Guðbrandur Þ.
Guðbrandsson.
Sannur heiðursmaður. Það
voru orðin sem komu upp í huga
mér þegar ég frétti af fráfalli
Lúðvíks Þórarinssonar.
Í lok desember 1988 lagði ég
leið mína vestur til Ólafsvíkur
þar sem ég hafði haft spurnir af
að þar væri bakari sem mögu-
lega hefði tök á því að taka inn
bakaralærling. Hitti ég þar þau
heiðurshjónin Lúlla og Sissu og
var það mér mikið gæfuspor.
Okkur samdist þannig að ég
myndi hefja nám mitt við
Brauðgerð Ólafsvíkur eftir ára-
mótin og því flutti ég til Ólafs-
víkur þar sem ég átti eftir vinna
og læra bakarafagið með Lúlla,
Sissu, Jóni Þór og Hildi ásamt
fleiri starfsmönnum sem unnu
þar.
Ekki þótti þeim Lúlla og
Sissu annað koma til greina en
að ungur og óreyndur piltur
fengi a.m.k. eina heita máltíð á
dag og því var farið í hverju há-
degi heim í mat til Sissu. Og
ekki kunni ungi pilturinn á
þvottavél þannig að Sissa sá um
að þvo fötin af mér um nokkurra
ára skeið. Í bakaríinu taldi Lúlli
það best að Jón Þór yrði meist-
arinn minn og gekk það eftir þó
svo að í huga mínum væri það
samvinna þeirra feðga sem skil-
aði mér sem útskrifuðum bak-
arasvein.
Hjá Lúlla og Jóni Þór starfaði
ég á mestu mótunarárunum og
sú reynsla og þekking sem ég
aflaði mér á þeim árum varð
mér dýrmæt. Lúlla var kapps-
mál að kenna mér réttu undir-
stöðuatriðin þannig að ég öðlað-
ist sjálfstæði til að geta leyst
þau verkefni sem þurfti að
sinna.
Lúlli hafði rekið sitt bakarí
með myndarskap til tuga ára og
smám saman færðist reksturinn
yfir til Jóns Þórs og fjölskyldu
sem hafa haldið nafni Brauð-
gerðarinnar á lofti æ síðan.
Hjá mér kom smá rótleysi á
tímabili og hvarf ég því til ann-
arra starfa en þegar mest á
reyndi var mér tekið opnum
örmum hjá þeim feðgum og
þannig tók við annað tímabil þar
sem ég starfaði hjá þeim feðgum
um fjögurra ára skeið til ársins
2001 þegar við fjölskylda mín
ákváðum að flytja frá Ólafsvík.
Ég hélt ágætis sambandi við
þá feðga um nokkurra ára skeið
en eins og með margt þá dvína
tengslin og maður hefur fylgst
með úr fjarlægð. Mér er þó
minnisstætt að þegar ég þurfti á
ráðgjöf að halda varðandi fagið
var það auðsótt mál hjá Lúlla,
hann kom með lausnina á vanda-
málinu sem hafði plagað mig.
Við leiðarlok vil ég þakka þér
góða vináttu og ekki síst uppeld-
ið sem ég og foreldrar mínir er-
um ævinlega þakklát fyrir.
Elsku Hrefna, Inga Birna,
Guðlaug, Hildur, Jón Þór og
fjölskyldur, ég og fjölskylda mín
sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Páll Matthíasson
og fjölskylda.
Lúðvík réðst til starfa sem
bakarameistari hjá Kaupfélag-
inu Dagsbrún í Ólafsvík árið
1951. Fljótlega stofnaði hann
ásamt eiginkonu sinni fyrirtæki
þeirra, Brauðgerð Ólafsvíkur
sem starfar enn.
Í Sjómannadagsblaði Snæ-
fellsbæjar árið 1999 gefur að líta
skemmtilega grein þar sem
Lúðvík segir sögu sína hér í
Ólafsvík í máli og myndum. Þá
hafði Lúðvík starfað sem bak-
arameistari og rekið farsælt
fyrirtæki samfellt í hálfa öld.
Við þau tímamót var sonur hans,
Jón Þór, að taka við keflinu úr
hendi föður síns við rekstur
Brauðgerðar Ólafsvíkur.
Greinin er afar skemmtileg og
fróðleg í senn enda var Lúðvík
einstaklega greinargóður og
flutti mál sitt á þann hátt að eftir
var tekið.
Því kynntumst við alla tíð, fé-
lagar hans í Rótarýklúbbi Ólafs-
víkur. Jafnan gætti ákveðinnar
tilhlökkunar meðal okkar þegar
við mættum til funda þar sem
Lúðvík flutti okkur einstaklega
vel skrifaða pistla, sem ætíð
voru fullir fróðleiks um lífið og
tilveruna.
Eins og gefur að skilja var
stofnun og rekstur brauðgerðar,
þeirrar fyrstu hér í þorpinu, –
mikil þjónustuaukning enda
vaxandi útgerð og fiskvinnsla
með hraðri íbúafjölgun þorps-
ins.
En menningar- og félagslíf
þorpsins naut einnig komu Lúð-
víks en hann hafði fengist við
leiklistarstörf og m.a. farið á
leikstjórnarnámskeið. Hann tók
þátt í mörgum uppfærslum leik-
rita og fór með stór hlutverk en
leiklistarlíf var jafnan með mikl-
um blóma hér í Ólafsvík.
Samhliða hröðum vexti at-
vinnulífs og stækkandi byggðar-
lags tóku nokkrir framtakssam-
ir einstaklingar sig til og byggðu
veglegt verslunar- og þjónustu-
hús við aðalgötu bæjarins, – á
Ólafsbraut 19. Framtakið vakti
að vonum mikla athygli. Gár-
ungar bæjarins fóru að nefna
húsbygginguna mafíuna, auðvit-
að á vinalegum nótum.
Síðar bættust verkalýðsfélag-
ið og atvinnurekendur í hópinn
og byggðu verbúðir ofan á hæð-
ina sem risin var. Var það einnig
merkt framtak, að bæta aðstöðu
farandverkafólks – og sjómanna
sem var stór hópur sem hér vann
á vertíðum ár hvert.
Lúðvík var einn þessara
framtakssömu manna og hóf
hann rekstur Brauðgerðar
Ólafsvíkur í húsi þessu árið
1975.
Lúðvík var einn stofnenda
Rótarýklúbbs Ólafsvíkur árið
1968.
Áhugi hans og einstakir
mannkostir nýttust vel við stofn-
un klúbbsins og mótun starfsins
alla tíð.
Leysti Lúðvík það starf sem
önnur í félags- og menningarlífi
Ólafsvíkur vel af hendi. Fram-
ganga hans bar ætíð vott um ljúf-
mennsku og virðingu fyrir við-
fangsefnum sínum.
Lúðvík var enda sæmdur Paul
Harris-orðunni fyrir starf sitt í
klúbbnum, einni æðstu viður-
kenningu hreyfingarinnar.
Við félagar hans í Rótarý-
klúbbi Ólafsvíkur minnumst
Lúðvíks með þakklæti fyrir góð-
an félagsskap og skemmtilegar
samverustundir.
Við færum börnum hans og
fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning þessa
sómamanns og félaga.
Fyrir hönd félaga í Rótarý-
klúbbi Ólafsvíkur,
Sveinn Þór Elinbergsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐNÝ ARADÓTTIR,
Fróðengi 3, 112 Reykjavík,
er lést föstudaginn 9. febrúar á Land-
spítalanum, verður jarðsungin föstudaginn
23. febrúar klukkan 13 frá Grafarvogskirkju.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim er vildu
minnast hennar er bent á líknarsjóði Oddfellowreglunnar.
Karl Jónasson
Karl M. Karlsson Rósa P. Sigtryggsdóttir
Björg Karlsdóttir Örn Guðnason
Ari Karlsson Dóra Camilla Kristjánsdóttir
Kristjana Jónsdóttir
Björn Karlsson Svanhildur Rún Þórarinsdóttir
Gísli S. Karlsson Sigurbjörg Karlsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og stuðning
vegna fráfalls og útfarar okkar ástkæra
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
GEIRS GUÐMUNDSSONAR,
Vitastíg 16,
Bolungarvík,
sem lést mánudaginn 15. janúar.
Una Halldóra Halldórsdóttir
Sólrún Geirsdóttir Jónas Guðmundsson
Helga Theodóra, Halldóra, Þórhildur Bergljót, Einar Geir og
Jónatan Leó