Morgunblaðið - 28.02.2018, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. FEBRÚAR 2018
✝ Þórunn fædd-ist í Vigur í
Ísafjarðardjúpi 14.
júlí 1925. Hún lést
13. janúar 2018 á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykja-
vík.
Hún var dóttir
hjónanna Bjarna
Sigurðssonar, f. í
Vigur 24. júlí
1889, d. 30. júlí 1974, og
Bjargar Björnsdóttur, f. á
Veðramóti í Skagafirði 7. júlí
1889, d. 24. janúar 1977.
Systkini Þórunnar: Sig-
urður, f. 18. desember 1915, d.
5. janúar 2013, kvæntur Ólöfu
Pálsdóttur frá Reykjavík, f.
14. apríl 1920, d. 21. febrúar
2018, börn þeirra Hildur
Helga og Ólafur Páll; Björn, f.
31. desember 1916, d. 20.
október 1994, ókvæntur og
barnlaus; Baldur, f. 9. nóv-
ember 1918, d. 8. júlí 1998,
kvæntur Sigríði Salvarsdóttur
frá Reykjafirði við Djúp, f. 17.
urvin Gunnarssyni, börn
þeirra Hólmfríður Lillý og
Lárus Pétur, dóttir Þórunnar
Emilía Þórunn með Magnúsi
Erni Friðrikssyni.
Þórunn ólst upp í Vigur en
hélt til náms við Mennta-
skólann á Akureyri og lauk
þaðan stúdentsprófi 1945. Hún
flutti til Reykjavíkur og hóf
nám í heimspeki við Háskóla
Íslands. Starfaði sem leið-
sögumaður ferðamanna og
þingritari á Alþingi um skeið,
áður en hún hélt til Kaup-
mannahafnar, til starfa á
skrifstofu Sambandsins þar í
borg.
Flutti heim til Íslands og
hóf kennslu við Gagnfræða-
skólann á Akranesi 1950.
Flutti til Reykjavíkur 1960 og
hóf kennslu við nýstofnaðan
Hagaskóla, þar sem hún
kenndi dönsku, ensku og ís-
lensku, til loka starfsferils síns
1995.
Hún hélt tvívegis til náms
við Kennaraháskólann í Kaup-
mannahöfn, 1962 og 1970, og
til Bandaríkjanna 1965 á Ful-
bright-styrk.
Útför Þórunnar verður gerð
frá Neskirkju í dag, 28. febr-
úar 2018, klukkan 13. Þórunn
verður jarðsett í kirkjugarð-
inum á Görðum á Akranesi.
maí 1925, d. 1.
mars 2013, börn
þeirra Björg,
Ragnheiður,
Bjarni, Salvar
Ólafur og Björn;
Þorbjörg, f. 16
október 1922, d. 6.
janúar 2006, gift
Brynjólfi Samúels-
syni frá Ísafirði, f.
7. júní 1936,
skildu, sonur
þeirra Bjarni; og Sigurlaug, f.
4. júlí 1926, gift Þorsteini Ó.
Thorarensen, f. 26. ágúst
1927, d. 26. október 2006, frá
Móeiðarhvoli í Rangárvalla-
sýslu, börn þeirra Ingunn,
Björn og Björg.
Þórunn giftist Lárusi
Bjarna Árnasyni, f. á Akranesi
22. október 1910, d. 16. maí
1986. Sonur þeirra er Bjarni,
f. 3. febrúar 1960, kvæntur
Þórunni Huldu Guðmunds-
dóttur, f. 28. janúar 1958, dæt-
ur þeirra Þórunn, Hulda
Brynja, Una Björg og Heiður
Lára; Þórunn gift Ómari Sig-
Í dag kveðjum við Þórunni
Bjarnadóttur frá Vigur. Hún
var yndisleg manneskja og
besta frænka sem hægt var að
hugsa sér. Tóta, eins og hún
var jafnan kölluð af okkur
frændfólkinu úr Vigur, var eins
konar ættarhöfðingi sem hélt
úti víðtæku tengslaneti innan
fjölskyldunnar. Á meðan elli
kerling hafði ekki alveg náð í
skottið á henni var nóg að
hringja í Tótu og spyrja fregna.
Hún hafði allar nýjustu frétt-
irnar af frændfólkinu.
Það var alltaf ljúft að koma í
heimsókn til hennar hvort sem
var á Reynimelinn eða á
Austurströndina þar sem hún
bjó síðustu árin. Hún strauk um
vanga manns, hellti upp á gott
kaffi, reiddi fram það besta úr
búrinu og síðan var spjallað um
heima og geima.
Ljóðelskari manneskju hef
ég ekki hitt fyrir. Hún kunni
heilu kvæðabálkana utan að auk
aragrúa húsganga og lausavísna
sem hún fleygði fram við hin
ýmsu tækifæri. Þetta var öf-
undsverð sérgáfa hennar. Jafn-
vel undir hið síðasta þegar
minni hennar var orðið reikult,
hugurinn farinn að flögra og
dvelja langdvölum heima á
æskustöðvunum í Vigur var
ljóðminni hennar enn óskeikult.
Tóta gaf af sér fróðleik,
mannvisku og hlýju. Hrós
hennar og hvatning ylja í minn-
ingunni. Og svo hafði maður
líka á henni matarást því hún
var ákaflega góður kokkur og
reiddi fram stórsteikur og eft-
irrétti upp á gamla móðinn af
mikilli natni í matarboðum þar
sem stórfjölskyldan kom saman
og krufði heimsmálin. Þar sátu
oft margir til borðs og ræddu
um landsins gagn og nauðsynj-
ar.
Þær systur, Þórunn, Þor-
björg og Sigurlaug, áttu ein-
staklega gott samband alla tíð.
Þær reyndu jafnan að hittast
allar á æskuslóðunum í Vigur á
sumrin. Þar nutu þær sín best
og gengu í ýmis störf, t.a.m.
heyskap og æðardúnsleit á
meðan þær höfðu heilsu og
krafta til. Systurnar voru vel
liðtækar með hrífuna ef hlaupa
þurfti til og hirða þurrt hey í
snarhasti eða raka upp í galta
eða föng ef von var á óþurrka-
tíð. Við nánustu skyldmenni
þeirra systra eigum öll ljúfar
minningar um þær systur frá
eyjunni grænu þar sem dvalið
var með þeim í sumarbústaðn-
um þeirra í miklu nábýli og
samneyti við frændfólkið á
bænum þar sem bræður þeirra
Baldur og Björn og síðar þeirra
niðjar bjuggu af miklum mynd-
arskap. Oft var Sigurður bróðir
þeirra með í för og var þá jafn-
an glatt á hjalla þegar systkinin
hittust öll í eyjunni sinni. Nú er
aðeins Sigurlaug eftirlifandi af
þeim systkinum.
Elsku frænka mín. „Ó, heils-
ið öllum heima rómi blíðum um
hæð og sund í drottins ást og
friði.“
Bjarni Brynjólfsson.
Þvílík gæfa að hafa átt
frænkur sem létu sér annt um
mann eins og þær ættu í manni
hvert bein. Að finna þennan
umvefjandi kærleika allt sitt líf
fram á fullorðinsár, að fæðast
inn í umhverfi sem fóstraði
mann svo blítt, bæði af for-
eldrum og frændfólki að maður
stendur eftir eins og umkomu-
laust barn þegar þau kveðja.
Þannig hugsanir streyma fram,
söknuður og endalaust þakklæti
fyrir allt sem hún gaf okkur nú
þegar hún kveður, kærasta
frænkan, svo eðlilega, orðin há-
öldruð og tilbúin að fara.
Tóta var systir mömmu, þær
voru nánast jafnöldrur, ekki ár
á milli þeirra. Saman leiddust
þær í gegnum lífið, fyrst sem
litlar hnátur í Vigur og æ síðan
og aldrei bar skugga á. Þær
voru þrjár systurnar í Vigur,
Þorbjörg sú elsta er látin fyrir
nokkrum árum. Hobba, Tóta og
Lulla, ein órofa heild, ólust upp
með þremur eldri bræðrum og
ástríkum foreldrum á eyjunni
grænu í Djúpinu. Engar vin-
konur í næsta húsi, bara þær
þrjár. Það nægði og hélst alla
tíð. Við börnin þeirra öll eins og
systkini, fóstruð af þremur
mæðrum.
Hún hafði yndi af því að
segja frá, var óþrjótandi fróð-
leiksbrunnur og kunni býsnin
öll af kvæðum, gamla húsganga
sem tengdust lífi fjölskyldunnar
langt aftur í tímann. Hún var í
essinu sínu í góðra vina hópi,
alltaf lífsglöð, skemmtileg,
skrafhreifin og hrókur alls
fagnaðar en laus við sjálfhælni
og yfirlæti sem er aðal þeirra
sem eru stórar manneskjur.
Við kveðjum Tótu frænku
sem var svo snar þáttur í til-
veru okkar. Hún var einstök á
margan hátt og gaman að heim-
sækja hana alveg til hins síð-
asta. Og þó að dregið hafi af
henni undir lokin var hún söm
við sig, áhugasöm og ræðin en
fyrst og fremst yndisleg og góð
manneskja, þannig að allir sem
hún umgekkst löðuðust að
henni.
Tóta eignaðist einn son,
Bjarna, með ástinni í lífi sínu,
Lárusi Árnasyni. Lárus lést
fyrir mörgum árum og hún
syrgði hann og saknaði alla tíð.
Bjarni á fjórar dætur með konu
sinni Þórunni Huldu og þeim
var hún hin besta amma og
dekraði við á alla lund.
Lulla systir lifir eftir, síðust
af systkinahópnum úr Vigur.
Hún er horfin inn í sinn eigin
heim, heim sem við skiljum
ekki, ófær um að tjá sig. Eina
nafnið sem hún kallar upp af og
til er „Tóta – hvar er Tóta?“
Þegar þar að kemur, hittast
þær aftur og munu leiðast,
hönd í hönd, á himneskri grund,
alsælar.
Ingunn, Björn og Björg
Thorarensen.
Elsku Tóta frænka hefur
kvatt þessa jarðvist og tiplar nú
tindilfætt um grænar grundir
sumarlandsins með Lárusi,
systkinum sínum og öðrum ætt-
ingjum og vinum sem þangað
eru farnir.
Ekki er ólíklegt að eilífðar-
staðurinn líkist eyjunni hennar,
Vigur, sem hún unni af hjarta.
Eftir að raunveruleikaskynið
yfirgaf hana að mestu dvaldi
hún í huganum í eyjunni sinni.
Sambýlingar hennar á Grund
voru ferðamennirnir sem
flykktust í Vigur og nutu þar
náttúrufegurðarinnar, fuglalífs-
ins og veitinganna sem fyrir þá
voru bornar, ekki af verri end-
anum. Spurði gjarnan hvort
Salli og Hugrún væru ekki
bæði heima á bænum til að taka
við öllum þessum ferðamönn-
um. Fram að síðustu stund
meðvitundar hélt hún reisn
sinni, brosinu, hlýjunni og kær-
leikanum til okkar Vigur-
systkina og samferðarmanna
sinna.
Ertu komin elsku barnið,
sagði hún gjarnan við okkur
þegar við komum í heimsókn,
þótt flest séum við nú komin af
léttasta skeiði, og í kjölfarið
fylgdu notaleg komment á gott
útlit og hvað við værum nú mik-
ið heiðursfólk.
Ég naut þeirrar gæfu að búa
hjá Tótu frænku, Lárusi og
Badda nokkra vetur meðan ég
var í námi í Reykjavík. Þar var
ekki í kot vísað. Saklaus sveita-
stúlkan fékk þar nauðsynlegt
aðhald en jafnframt þroskandi
umræður um heimsins hála
glys, þjóðmál, ættfræði, bók-
menntir og listir og ekki síst
pólitík.
Tóta hafði sterkar skoðanir í
þessum efnum og mótaði þar
óreyndu sveitastúlkuna til lífs-
tíðar. Ógleymanlegt er þegar
hún hafði yfir heilu ljóðabálk-
ana utanbókar, enda var hún
sannur unnandi íslenskrar
menningar og tungu og helgaði
líf sitt kennslu í þeirri grein
ásamt dönsku og ensku.
Við Vigursystkin, Baldurs-
börn og Sigríðar minnumst
elsku Tótu frænku sem sérlega
lífsglaðrar og glæsilegrar konu,
sem hafði yndi af að skemmta
sér með okkur á góðum stund-
um, var alltaf hlý og elskuleg
og setti svip á fjölskyldulífið,
hvort heldur var í Vigur eða í
óteljandi matarboðum sem hún
hélt heima hjá sér.
Við systurnar minnumst
hennar sem fallegu og
skemmtilegu frænkunnar sem
kom í Vigur eins og vorboði
þegar við vorum litlar og átti
bæði bláan augnskugga, bleikan
varalit, rautt naglalakk og há-
hælaða skó, og við öll minnumst
hennar í Pukru, tiplandi heim
Grundina, alltaf brosandi og
kát, dásamandi náttúruna,
fuglalífið, hafið og himininn.
Alltaf var glatt á hjalla þegar
þau Vigursystkin eldri komu
saman í eyjunni sinni, öll með
sterkar skoðanir og stundum
sló í brýnu, enda ekki skoð-
analaust fólk.
Samband þeirra systkinanna
var með eindæmum gott og
kenndi okkur mikilvægi góðra
fjölskyldutengsla, sem við bú-
um öll að.
Elsku Baddi. Við Vigursyst-
kin vottum ykkur Þórunni,
dætrunum og barnabörnunum
innilega samúð við fráfall elsku
Tótu frænku. Blessuð sé minn-
ing dásamlegrar konu.
Björg, Ragnheiður,
Bjarni, Salvar og
Hafsteinn og
fjölskyldur þeirra.
„Hann Baddi minn er alltaf
jafn yndislegur við móður sína,
blessaður drengurinn.“ Þessi
orð lét hún oft falla þegar við
vorum að spjalla um lífið og til-
veruna. Einkasonurinn, Bjarni
Lárusson, bar einstaka um-
hyggju fyrir móður sinni, son-
arkærleik í verki með nær-
gætni, hlýju og tíðum
heimsóknum. Sá til þess að
hana vanhagaði ekki um neitt.
Hún dýrkaði hann.
Þórunn hélt heimili eftir frá-
fall manns síns, Lárusar Árna-
sonar, og það vel yfir nírætt.
Hún fór sinna ferða hjálpar-
laust en þáði bílfar á viðburði
sem hópur kennara við Haga-
skóla hélt a.m.k. tvisvar á ári,
vor og haust.
Þessi hópur varð til á ár-
unum 1975-1980 og hefur jafn-
an haldið saman síðan. Kallar
sig Hagalagða. Fáeinir eru enn
starfandi við skólann.
Ekki var að sjá að aldar-
fjórðungur skildi okkur að þeg-
ar ég hóf störf við Hagaskóla
haustið 1974. Þórunn sýndi ný-
liðum hlýju og væntumþykju.
Hún var glæsileg, bar sig
vel, úrvals kennari, spaugsöm
og lét okkur yngri kennarana
ekki komast upp með neitt
múður.
Með okkur tókst vinátta,
ekki síst fyrir sameiginlegan
ljóðaáhuga, en þau kunni hún
mörg.
Brosmild, lifandi, húsbónda-
holl, ævinlega vel undirbúin.
Kenndi dönsku og íslensku af
stakri prýði, fróð og víðlesin.
Margt lærði ég af henni í
svokölluðum orðaleikjum sem
oft voru stundaðir í hádegis-
hléum. Þá átti að mynda eins
mörg orð í nf.et. og hægt var
að fá út úr einu fyrir fram
gefnu nafnorði.
Ég hélt sambandi við Þór-
unni eftir að hún lét af kennslu.
Minnisstæð heimsókn til henn-
ar þegar hún varð níræð þar
sem ég færði henni gjöf fyrir
hönd fyrrverandi starfsfélaga
hennar. Þá var hún hrærð.
Þegar ég heimsótti hana síð-
ast á Grund var minnið farið að
bila.
Hún tók hjartanlega á móti
mér og spurði hvort ég hefði
komið með bátnum og ætlaði
ekki að gista, nóg væri af her-
bergjum. Hún var komin heim
í Vigur.
Af því varð ekki. Ég kveð
yndislega konu með þökk fyrir
frábær kynni.
Guð blessi ástvini hennar.
Hún hvíli í friði.
Einar Magnússon,
fyrrverandi skólastjóri
Hagaskóla.
Þórunn
Bjarnadóttir
Ástkær eiginmaður minn og besti vinur,
faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRNI PÉTUR GUÐBJARTSSON
sjómaður,
til heimilis að Ásgarði, Skagaströnd,
lést á sjúkrahúsinu í Stykkishólmi
mánudaginn 20. febrúar.
Hann verður jarðsunginn í Hólaneskirkju á Skagaströnd
föstudaginn 2. mars klukkan 14.
Aðalheiður Guðmundsdóttir
Jóna Árnadóttir Thomas Blackburn
Guðjón Árnason Ellen Magnúsdóttir
Börkur Hrafn Árnason Kristín Björk Ágústsdóttir
Sigurgeir Snævar Árnason Ásta Björg Jóhannesdóttir
og barnabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, sonur, afi,
bróðir og fyrrverandi eiginmaður,
KRISTINN SVEINBJÖRNSSON
byggingafræðingur,
Kringlunni 87,
lést á Landspítalanum Grensási
þriðjudaginn 20. febrúar. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 2. mars klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hollvini Grensásdeildar.
Helga Kristinsdóttir Helgi Hjartarson
Berglind Kristinsdóttir Axel Valur Birgisson
Elínóra Kristinsdóttir Karl Konráðsson
Herdís Kristinsdóttir Rafn Hermannsson
Bjarni Kristinsson Ingunn Loftsdóttir
Helga Kristinsdóttir eldri
Valgerður Bjarnadóttir,
barnabörn og systkini hins látna
Ástkær eiginmaður minn, stjúpfaðir og afi,
LOFTUR ALTICE ÞORSTEINSSON
verkfræðingur,
Laugarásvegi 4,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans
aðfaranótt mánudags 26. febrúar.
Sigríður C. Victorsdóttir
Arnar Þór Sveinsson
Kolbrún Arnarsdóttir
Kári Arnarsson
Elskulegur bróðir okkar, mágur og frændi,
ÁSGEIR TÓMASSON
frá Reynifelli, Rangárvöllum,
síðast til heimilis að Kollabæ í
Fljótshlíð,
lést á hjúkrunarheimilinu Eiri föstudaginn
23. febrúar. Útförin fer fram frá
Kópavogskirkju mánudaginn 5. mars klukkan 13.00.
Fanney Tómasdóttir
Trausti Tómasson
Unnur Tómasdóttir Karl Reynir Guðfinnsson
Birgir Tómasson
og systkinabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ARNDÍS ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Bæ við Súgandafjörð,
síðast til heimilis að Silfurtúni í Búðardal,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands á
Akranesi laugardaginn 24. febrúar.
Jarðsungið verður frá Staðarhólskirkju í Saurbæ laugardaginn 3.
mars klukkan 14.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðþór Sverrisson
Þórður H. Eysteinsson
Arnar Eysteinsson