Morgunblaðið - 03.03.2018, Blaðsíða 35

✝ Heimir Klem-enzson fæddist
á Akranesi 7. júlí
1991. Hann lést
20. febrúar 2018.
Foreldrar hans
eru Ragnheiður
Steinunn Hjör-
leifsdóttir, fædd 7.
júní 1957, og
Klemenz Hall-
dórsson, fæddur
12. apríl 1953, lát-
inn 3. mars 2006. Sambýlis-
kona Heimis er Iðunn
Hauksdóttir, fædd 4. október
1988, og eiga þau dótturina
námi til stúdentsprófs frá Fjöl-
brautaskóla Vesturlands á
Akranesi. Heimir nam við
Landbúnaðarháskólann á
Hvanneyri og útskrifaðist það-
an vorið 2013 sem búfræð-
ingur. Sama vor lauk hann
framhaldsskólaprófi í píanó-
leik frá Tónlistarskóla Borg-
arfjarðar. Heimir lagði stund
á píanó- og söngnám og var
virkur tónlistarmaður allt frá
framhaldsskólaárum sínum og
spilaði með ýmsum hljóm-
sveitum og tónlistarmönnum í
gegnum tíðina. Hann var einn-
ig félagi og undirleikari í
karlakórnum Söngbræðrum.
Frá haustinu 2017 stundaði
hann nám við Mennta-
vísindasvið Háskóla Íslands.
Útför Heimis fer fram frá
Reykholtskirkju í dag, 3. mars
2018, klukkan 13.
Ingibjörgu Heimis-
dóttur, fædda 18.
ágúst 2017. Eldri
bróðir Heimis er
Hlynur Klem-
enzson, fæddur 19.
desember 1983.
Heimir ólst upp
að Dýrastöðum í
Norðurárdal við
almenn sveitastörf
og vann gjarnan
við þau í sveitinni
meðfram námi. Hann gekk í
Grunnskólann að Varmalandi.
Að því loknu hóf hann nám í
vélvirkjun og bætti við bók-
Við sem urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að vinna með
Heimi að tónlistinni erum hon-
um ævinlega þakklát fyrir sam-
starfið og vináttuna í gegnum
tíðina. Heimir var mikill hæfi-
leikamaður, metnaðarfullur,
vandvirkur og lagði sig ætíð all-
an fram við það sem hann tók
sér fyrir hendur. En umfram
allt var Heimir hjartahlýr og
velviljaður, góður vinur sem var
ávallt reiðubúinn að rétta fram
hjálparhönd. Eftir lifa minning-
ar um góðan dreng, þær minn-
ingar geymum við að eilífu.
Þó að blíðan brosi enn til mín
bærast kvikir skuggar, dökk mynd
þín
og hún læðist á eftir mér
Verst er þegar vetur hopar, þeyr
og vorið kemur, allt sem tórði deyr
og það læðist á eftir mér
Norðanvindar bera von með sér
Hún vekur ekki nokkra kennd hjá
mér
og hún smýgur úr greipum mér
(Kristján Gauti Karlsson)
Dulúðleg nóttin yfir leggst
hylur mína slóð
Fyrir stjörnu- og mánaskin
syng ég mín fegurstu ljóð
Hvert einasta lífsins blóm
er grær í huga mér
sáir sínum fræjum
og fjölgar sér
Hræðist ég vætti myrkursins
einsamall geng þessa leið
Um jörðina og himininn
för mín var eigi greið
Því hver stjarna táknar það líf
er á landinu eitt sinn bjó
Einmana nóttin gerir
hughvörf mín svo sljó
Dulúðleg nóttin yfir leggst
hylur mína slóð
Gegnum mistrið máninn skín
syngur sín fegurstu ljóð
Hvert einasta lífsins blóm
er grær í huga mér
sáir sínum fræjum
og fjölgar sér
(Jakob Grétar Sigurðsson)
Iðunni, Ingibjörgu og öðrum
í fjölskyldu Heimis sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Heimis er sárt saknað.
Meðleikarar og samferða-
menn úr tónlistinni,
Agnes Björgvinsdóttir,
Ásmundur Svavar Sigurðs-
son, Eyþór Ingi Gunnlaugs-
son, Heiðmar Eyjólfsson,
Jakob Grétar Sigurðsson,
Kristján Gauti Karlsson,
Páll Sólmundur Eydal, Pét-
ur Björnsson, Pétur Hjalte-
sted, Reynir Hauksson,
Þórður Helgi Guðjónsson.
Það eru forréttindi að vera
tónlistarkennari og fá inn til sín
unga einstaklinga sem eru allir
svo ólíkir. Hver og einn með
blik í augum og sínar vænt-
ingar. Fyrir rúmlega tuttugu
árum gekk ljósrauðhærður
gutti með gleraugu inn í píanó-
herbergið í Varmalandsskóla
þar sem ég var nýfarin að
kenna og eftir það áttum við
eftir að hittast að minnsta kosti
tvisvar í viku yfir vetrartímann
í sextán ár. Það varð fljótlega
ljóst að þessi gutti var hæfi-
leikaríkur og samviskusamur og
námið sóttist vel, en stundum
leiddust nú tímarnir aðeins út í
spjall og það var einstaklega
gaman að ræða við hann því
orðaforðinn var á við fullorðinn.
Heimir var óskaplega ljúfur
og það breyttist ekkert þótt
hann yrði unglingur og yxi mér
yfir höfuð, en unglingsárin voru
ekki bara auðveld og mikið áfall
fyrir hann og alla fjölskylduna
þegar Klemenz faðir Heimis
lést. Þrátt fyrir það áfall þá hélt
Heimir sínu striki í náminu og
við fórum að fikta við að semja
lög og brátt kom í ljós að þar
var hann algerlega á heimavelli
og hafði bæði góða hæfileika í
þá átt og gleði af því. Leiðin lá í
framhaldsskóla og píanónámið
var kannski ekki alveg í fyrsta
sæti en hann var samt alltaf að
spila og það sem var meira um
vert, hann fór að spila í hljóm-
sveit. Það var skemmtilegt að
sjá hann blómstra í því um-
hverfi og hjómsveitirnar urðu
nokkrar. Hann vann m.a. verð-
laun í Músíktilraunum sem
besti hljómborðsleikarinn og
var iðinn við að fara í stúdíó og
taka upp, en gjarnan spiluðu
hljómsveitirnar lög sem hann
hafði samið. Síðast í haust spil-
aði hann fyrir mig skemmtilegt
lag sem hann hafði samið og var
á leiðinni í útgáfu. En Heimir
var metnaðarfullur í náminu og
hann vildi gjarnan klára að út-
skrifast úr Tónlistarskólanum
og árið 2013 lauk hann fram-
haldsstigi í klassískum píanóleik
og hélt af því tilefni glæsilega
tónleika í Borgarneskirkju.
Einnig innritaði hann sig í FÍH
og var að læra jazzpíanóleik.
Hann varð meðleikari karla-
kórsins Söngbræðra og ýmissa
annarra hópa og gott að leita til
hans þar sem hann var jafn-
vígur á alla tónlistarstíla.
Síðast hitti ég Heimi í leik-
húsi og við föðmuðumst og
spjölluðum góða stund og það
var svo gaman að hitta hann og
Iðunni unnustu hans, mér
fannst lífið brosa við þeim og
litlu dóttur þeirra. En vegirnir
eru órannsakanlegir og sjúk-
dómurinn sem Heimir glímdi
við hafði því miður að lokum yf-
irhöndina. Ég get ekki lýst því í
orðum hve sárt er að sjá á eftir
þessum hæfileikaríka unga
manni, vini mínum og hugur
minn er hjá hans nánustu að-
standendum; Iðunni og Ingi-
björgu, Ragnheiði, Hlyni, Önju
og drengjunum þeirra.
Ég er þó viss um það að
seinna mun ég hitta Heimi á
betri stað og þangað til get ég
hlustað á tónlistina hans sem
hefur oft svo skemmtileg höf-
undareinkenni: Hressilegur inn-
gangur, svo rólegur kafli, svo
sóló, hraðabreyting og svo aftur
smá „grúv“ í restina. Þá getum
við líka rætt betur hvort „Ham-
mondsánd“ er hræðilegt eða
rosalega flott en það var held
ég það eina sem við vorum ekki
sammála um.
Jónína Erna Arnardóttir.
Elsku vinur, þú hefur kvatt
okkur. Við sitjum eftir harmi
slegnir. Það var okkur svo mikil
gleði og eftirvænting þegar þú
þáðir boð okkar um að gerast
meðleikari Söngbræðra fyrir
um það bil fimm árum. Slíkt
starf er ekki auðvelt, það þarfn-
ast í byrjun mikillar ástundunar
og óskir okkar er ekki alltaf létt
að uppfylla. En þú efldist við
hverja raun og smátt og smátt
kom demanturinn í ljós sem við
höfðum á meðal okkar. Þú tókst
líka að þér að syngja í öðrum
tenór, þegar lög voru sungin án
undirleiks, en fyrir kór sem eld-
ist smátt og smátt eru ungar
raddir dýrmætar. Við dáðumst
að þínu jákvæða viðhorfi til alls
sem þú varst beðinn um, hvort
sem um spilamennsku var að
ræða eða eitthvað annað. Við
skynjuðum vel hvað líf þitt
auðgaðist þegar þú tókst saman
við Iðunni og hvernig þú virtist
varla snerta jörðina þegar Ingi-
björg litla kom í heiminn. Allt
virtist leika í lyndi, en vissulega
fundum við stundum fyrir
þunga þíns erfiða sjúkdóms á
sálarhreysti þína. Heilsufar þitt
breytti samt ekki viðhorfi þínu
til Söngbræðra, því hvernig sem
þér leið, varst þú alltaf til stað-
ar, tókst að þér, auk undirleiks,
kórþjálfun, kórstjórn og útsetn-
ingu tónlistar fyrir kórinn. Það
er vart hægt að hugsa sér betri
félaga. Þín sýn á tónlist var
okkur mörgum örvandi, því sýn
þín var svo miklu fjölbreyttari
en margir okkar þekktu og það
var okkur hollt að kynnast fleiri
hliðum tónlistarinnar. Þín verð-
ur alla tíð minnst sem hæfi-
leikaríks, ljúfs félaga og þín ná-
vist mun fylgja okkur um langa
hríð, þrátt fyrir fjarveru þína.
Við sendum Iðunni og Ingi-
björgu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og fjölskyldunni
allri.
Fyrir hönd Karlakórsins
Söngbræðra,
Gunnar Örn Guðmundsson.
Vinur okkar og bekkjarbróðir
er fallinn frá. Það er sárt að
þurfa að kveðja ungan mann í
blóma lífsins. Það standa þó eft-
ir margar góðar minningar sem
rifjast upp á tímum sem þess-
um.
Heimir var indæll og hæv-
erskur. Hann var hæfileikaríkur
og uppfullur af metnaði til að
láta gott af sér leiða.
Á námsárum okkar sýndi
hann frumkvæði í hópnum þeg-
ar hann kallaði saman hóp
drengja sem höfðu haft það fyr-
ir sið að syngja Rósina á síð-
kvöldum. Hann sá tækifæri til
að skapa eitthvað uppbyggilegt
úr þessum röddum, stofnaði og
stjórnaði karlakórnum Hásir
hálsar sem síðar gátu sér gott
Heimir
Klemenzson
orð meðal samnemenda og ann-
arra íbúa Hvanneyrar.
Heimir var ófeiminn við að
hugsa á nýjan hátt, feta ótroðn-
ar slóðir í öllu sem hann tókst á
við. Það skipti ekki máli hvort
hlutirnir hefðu verið gerðir á
vissan hátt áður ef hann var
sannfærður um að hægt væri að
gera þá betur. Oft skiptust
menn á skoðunum í kennslu-
stundum og voru ekki alltaf
sammála. Jafnvel þó að umræð-
urnar í bekknum færu stundum
á flug og út af sporinu, hélt
hann ró sinni og yfirvegun og
var reiðubúinn að hlusta á aðra
og skoða allar hliðar málsins.
Kæri vinur, takk fyrir allar
góðu samverustundirnar. Hér
fylgir eitt af fyrstu lögunum
sem Karlakórinn Hásir hálsar
flutti.
Ég ætla mér út að halda.
Örlögin valda því.
Mörgum á ég greiða að gjalda,
það er gömul saga og ný.
En Guð einn veit, hvert leið mín
liggur.
Lífið svo flókið er.
Oft ég er í hjarta hryggur,
en ég harka samt af mér.
Eitt lítið knús, elsku mamma,
áður en ég fer.
Nú er ég kominn til að kveðja,
ég kem aldrei framar hér.
Er mánaljósið fegrar fjöllin,
ég feta veginn minn.
Dyrnar opnar draumahöllin
og dregur mig þar inn.
Ég þakkir sendi, sendi öllum,
þetta er kveðja mín.
Ég mun ganga á þessum vegi,
uns lífsins dagur dvín.
Ég mun ganga á þessum vegi,
uns lífsins dagur dvín.
(Einar Georg Einarsson)
Innilegar samúðarkveðjur til
Iðunnar, Ingibjargar, Ragn-
heiðar og annarra aðstandenda.
Minning þín lifir um ókomna
tíð.
Fyrir hönd búfræðinga frá
Landbúnaðarháskóla Íslands,
útskriftarárgangur 2013,
Bjarni Rúnarsson og
Guðdís Jónsdóttir.
Heimir var samferðafélagi
okkar í gegnum skólagönguna á
Varmalandi, hluti af samheldn-
um hópi 91-árgangsins. Öll er-
um við sammála um að Heimir
var gæddur mannkostum sem
gerðu hann að einstökum fé-
laga. Heiðarlegur og hreinskipt-
inn. Metnaðarfullur og vand-
virkur. Hógvær og nærgætinn.
Örlátur og hugulsamur. Hann
rétti hjálparhönd að fyrra
bragði og varði sitt fólk ef hon-
um fannst á það hallað.
Í samsöng kunni Heimir alla
textana. Stakk alla af í hraða
kaflanum í „Tvær úr Tungun-
um“ því hann þurfti ekki að lesa
textann. Hann var gömul sál og
greinilegt að hann umgekkst
mikið fullorðið fólk. Hafði sér-
staklega gaman af því að segja
sögur af sveitungum og frænd-
fólki – oftar en ekki voru það
klaufasögur. Alltaf stutt í húm-
orinn.
Fljótlega kom snilligáfa hans
í tónlist í ljós og einn tónfund-
urinn er sérstaklega minnis-
stæður. Þá var fyrirkomulagið
yfirleitt þannig að kennarinn
spilaði undirspil en nemandinn
einfalda laglínu. Hjá Heimi og
hans kennara var þessu öfugt
farið. Hann sá um erfiðari hlut-
ann en kennarinn sá um laglín-
una. Seinna meir var hans atriði
oftast síðast á tónfundum. Það
var mikill gæðastimpill.
Á unglingsárunum stofnaði
Heimir hljómsveit í bekknum.
Hann virkjaði marga með sér
og samdi lag sem var tekið upp
í hljóðveri. Svo fór hann að
blómstra. Spilaði í hljómsveit-
um. Söng lögin sín sjálfur.
Píanó, gítar eða harmónikka.
Hann var undirstaða margra
tónlistarviðburða í héraðinu og
hélt böll og tónleika að eigin
frumkvæði. Hann kom sér
áfram í tónlistinni með dugnaði,
hæfileikum og kjarki. Árangur
hans í tónlist var engin tilviljun.
Þessir þættir komu líka fram
utan tónlistarinnar. Hann hélt
spurningakeppnir í frímínútum
og skrifaði bæði leikrit og kvik-
myndahandrit. Í íþróttum gafst
Heimir aldrei upp og hafði mik-
ið keppnisskap. Ekki deildi
hann við dómarann en ef stiga-
fjöldinn var á reiki, þá var
Heimir með hann á hreinu. Á
þeim stigum var tekið mark, því
allir treystu Heimi. Honum datt
ekki í hug að hagræða stigum
sér í hag.
Við áttum góðan dag með
Heimi í sumar í tilefni 10 ára
útskriftarafmælis úr Varma-
landsskóla. Við hittumst á
Varmalandi og rifjuðum upp
góða tíma. Við fórum um skól-
ann, hlupum um gangana, slóg-
um í brunabjölluna, gengum á
hamarinn og fórum í sund.
Heimir grínaðist með hvað allt
hefði minnkað síðan við vorum
þarna fyrir 10 árum. Við fórum
í hellaferð og enduðum í grill-
veislu á Fróðastöðum. Heimir
hélt uppi stuðinu á gítarnum.
Elsku vinur, þú varst ómiss-
andi hluti af bekknum okkar og
við erum rík að hafa þekkt þig.
Við munum þig ýmist íklæddan
bláu hettupeysunni spilandi á
píanóið, eða í keppnisham niðri
á fótboltavelli, í stuttermabol í
norðankuldanum, blautur upp
fyrir haus, að öskra liðið þitt
áfram. Við þökkum þér sam-
fylgdina og allar minningarnar
með þér, elsku Heimir. Þær
munum við sko varðveita. Við
vottum fjölskyldu þinni okkar
dýpstu samúð og óskum þess að
allt gott styrki þau í gegnum
sorgina.
Vinir þínir úr besta bekkn-
um,
Anna Rún, Bergþór,
Dagný, Guðfinna,
Guðjón, Guðný,
Ingibjörg Ólöf (Inga
Lóa), Jón Þór, Stein-
unn, Magnús og Unnur.
þá nóttin dvínar, dagur rís við ský,
og dauðinn, lífsins þjónn, er vinur þinn.
Já, dauðinn, hann er Drottins hinsta
gjöf
til dauðlegs manns, sem ferðast hér á
jörð.
Og, fegra líf þín bíður bak við gröf,
því ber að kveðja hér með þakkargjörð.
(Sveinn Víkingur)
Bjarnveig Samúelsdóttir.
Fallinn er frá minn ágæti mág-
ur Óli Fjalar Ólason. Þegar ég
hugsa til baka finnst mér hann
alltaf hafa verið einn af fjölskyld-
unni minni. Ég á ekki svo ýkja
margar minningar fyrir þann
tíma er Anna Kristín systir mín
kom með þennan myndarlega og
góða dreng heim. Ég var litla
systirin sem fylgdi með í pakk-
anum. Ég fékk að þvælast með
þeim um allt eða þykjast hjálpa til
og aldrei fann ég annað en að ég
væri velkomin. Ég hef t.d. einu
sinni á ævinni farið hringinn í
kring um landið, þá var ég 11 ára
og fór í sumarfrí með Önnu og
Óla. Við dvöldum í nokkra daga á
Eskifirði hjá fjölskyldunni hans
og var mér vel tekið. Óli var alltaf
kátur, spilaði á gítar og söng
mörg af þeim lögum sem urðu svo
mín uppáhaldslög. Hann var
einnig mikill vinur, það var alltaf
hægt að leita til þeirra hjóna og
þar átti maður hjálpina vísa sama
hvað. Hann var óskaplega dug-
legur og röskur til allra verka,
einn af þessum mönnum sem
gátu allt og gerðu það vel. Ég hef
alltaf litið sérstaklega mikið upp
til hans. Maðurinn minn og Óli
áttu gott vinasamband og gátu
brallað margt saman, m.a. á
ströndum við vélar og smíðar og
margt fleira. Eins var Óli Fjalar
einstaklega barngóður og börn-
unum mínum fannst hann afskap-
lega skemmtilegur. Við eigum
eftir að sakna hans mikið.
Elsku Anna, Samúel, Stefán,
Heiður og Aþena, megi guð gefa
ykkur styrk í sorginni. Einnig
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur til Báru móður hans,
systkina og fjölskyldna þeirra.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum)
Ásgerður Magnúsdóttir.
Okkar fyrstu kynni af Óla voru
þegar fjölskyldan flutti til
Grundarfjarðar. Það var alltaf
tekið vel á móti okkur þegar við
komum í heimsókn til Heiðar og
Stefáns. Gott andrúmsloft ein-
kenndi heimilið hjá Önnu og Óla
og þar var alltaf mikil hlýja.
Húmorinn var aldrei langt undan
og Óli var einstaklega hnyttinn.
Óli gerði sitt besta í að halda okk-
ur á jörðinni þegar við vorum á
okkar verstu gelgjutímum. Hann
hikaði ekki við að stríða okkur að-
eins og minna okkur á að taka
hlutina ekki of alvarlega.
Óli gat gert nánast allt, glugga
á heilt einbýlishús, fallega smá-
fugla eða smíðað pall. Við vinkon-
urnar njótum góðs af því að Óli
hafi gert Heiði okkar að þeim iðn-
aðarmanni sem hún er í dag.
Barátta Óla undanfarin ár var
aðdáunarverð og styrkur hans
var ótrúlegur. Við erum þakklát-
ar fyrir að hafa kynnist Óla og
munum alltaf hugsa til hans með
mikilli hlýju. Það er sorglegt að
hugsa til þess að Óli verður ekki
hér til að sjá Heiði, Stefán, Sam-
úel og Aþenu blómstra enn meira.
Hugur okkar er hjá fjölskyldunni
á þessum erfiðu tímum.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Samúðarkveðjur,
Erna Katrín og Silja Rán.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARS 2018
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann