Morgunblaðið - 31.03.2018, Side 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MARS 2018
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og ræðum skipulag útfarar ef óskað er.
Margrét Ásta GuðjónsdóttirSverrir EinarssonKristín Ingólfsdóttir
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
EDDA EMILSDÓTTIR,
Kassörsgatan 10,
54334 Tibró, Svíþjóð,
lést á heimili sínu 12. mars 2018.
Útförin fer fram frá jarðarfararkapellunni í Tibró,
6. apríl 2018 klukkan 14.
Tómas Börkur Sigurðsson
Sigurður, Elín og Emil Daði
tengdabörn og barnabörn
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
okkar ástkæra
LOFTS ALTICE ÞORSTEINSSONAR.
Sérstakar þakkir til MND teymis
Landspítalans og allra á MND deild
Droplaugarstaða.
Sigríður C. Victorsdóttir
Arnar Þór Sveinsson
Kolbrún Arnarsdóttir
Kári Arnarsson
Innilegar þakkir til þeirra er sýndu okkur
stuðning, vináttu og samúð við andlát og
útför móður minnar, tengdamóður og
ömmu,
HÓLMFRÍÐAR BENEDIKTSDÓTTUR
frá Garði í Aðaldal,
síðar til heimilis
á Seltjarnarnesi,
sem lést þriðjudaginn 2. janúar 2018.
Sérstakar þakkir til starfsfólks og íbúa á Skólabraut 3-5 og
starfsfólks Grundar fyrir góða umönnun og hlýhug í hennar
garð. Guð blessi ykkur öll.
Magnús Benedikt Guðjónsson, Ólöf Jóna Jónsdóttir
Ása Hrönn og Hólmfríður Inga
Ástkær sambýliskona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
GRÉTA JÓNA JÓNSDÓTTIR
frá Ísafirði,
lést fimmtudaginn 15. mars á Landspítala
við Hringbraut. Útför hennar fór fram í
kyrrþey þriðjudaginn 27. mars.
Ragnar Þorbergsson
Sigurður H. Hermannsson
Kristján Hermannsson Inga Mirjam Héðinsdóttir
Þórhildur Sigurðardóttir
Herdís Hermannsdóttir
Jón B. Hermannsson Jenný Edda Jónasdóttir
Hermann G. Hermannsson Fríða Rúnarsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur
Ástkær eiginkona, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, langamma og
langalangamma,
BRYNHILDUR EINARSDÓTTIR,
Vesturgötu 11,
Ólafsfirði,
Lést á Dvalarheimilinu Hornbrekku
þriðjudaginn 27. mars.
Útför fer fram frá Ólafsfjarðarkirkju föstudaginn
6. apríl klukkan 14.
Konráð Antonsson
Dagbjört S. Guðmundsdóttir Axel Axelsson
Guðmundur Konráðsson Rósa Ruth Jóhannsdóttir
Viðar Konráðsson Díana Björk Hólmsteinsdóttir
Anton Konráðsson Greta Kristín Ólafsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
EIRÍKUR BOGASON,
fyrrverandi framkvæmdastjóri
Samorku,
lést 23. mars síðastliðinn.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 5. apríl
næstkomandi klukkan 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Guðbjörg Ólafsdóttir
Soffía Eiríksdóttir Bernharð Ólason
Karl Eiríksson Jóna Sigríður Jónsdóttir
Barnabörn
Þú heyrir spurt: Er
hjálp að fá
og hvar er ljós og dag
að sjá?
Ef hjartað týnir sjálfu sér
hvar sé ég leið, hver bjargar mér?
Þú heyrir svar ef hlustar þú
af hjartans þörf, í barnsins trú
því Kristur Jesús þekkir þig
og þú ert hans, hann gaf þér sig.
Hve margur sár og meiddur spyr
við myrkvuð sund og luktar dyr.
En hlusta nú, þú heyrir svar
og heilög miskunn talar þar.
Þú heyrir svar …
Já, Kristur segir: Kom til mín,
ég kominn er að vitja þín
og lækna þig og lýsa þér
til lífs og sigurs: Fylg þú mér.
Þú heyrir svar …
(Sigurbjörn Einarsson)
Ungur maður að byrja líf sitt
er hrifinn á brott svo skyndi-
lega, hvers vegna? Er það satt?
Er þetta virkilega að gerast?
Elsku Einar okkar, þú ert
horfinn, farinn í þessa hinstu
ferð sem bíður okkar allra, far-
Einar
Sigurbjörnsson
✝ Einar Sig-urbjörnsson
fæddist 17. sept-
ember 1997. Hann
lést 6. mars 2018.
Útför Einars fór
fram 20. mars
2018.
inn svo löngu, löngu
áður en það ferða-
lag þitt átti að hefj-
ast.
Eftir situr minn-
ingin um þig, elsku
drengurinn okkar,
minningar um ljúf-
an dreng sem geisl-
aði af lífsgleði og
fjöri. Þú varst svo
uppátektasamur og
frjór sem barn og
sökktir þér af svo miklum ákafa
í þín hugðarefni og áhugamál,
við þær minningar um þig yljum
við okkur þegar við minnumst
þín, elsku drengurinn okkar.
Það skiptast á skin og skúrir í
lífi okkar mannanna, sorgin og
gleðin verða á vegi okkar í
þessu ferðalagi sem lífsgangan
er.
Við áföll sem þetta, þegar
sorgin og söknuðurinn knýja svo
harkalega dyra, vakna svo ótal
margar spurningar um lífið, til-
gang þess og tilveruna almennt.
Við minnumst þín og allra
gleðistundanna sem við áttum
saman.
Elsku Brynja, Sigurbjörn,
Eggert og Magnús Þorkell, Guð
gefi ykkur styrk í sorginni og
styðji ykkur í gegnum þennan
erfiða tíma.
Minningin um góðan og glað-
væran dreng lifir.
Sigurður afi og amma
í Forsölum.
„Hvar er Skúli?“
Þegar ég kom á
Borgarfjörð eystri
til þess að aðstoða
Skúla Sveinsson
gistihússeiganda við reksturinn
sumarlangt bergmálaði þessi
spurning í anddyrinu á Borg.
Hurðinni svipt upp, höfuð rekið
inn og spurt: „Hvar er Skúli?“
Framan af reyndi ég að svara.
Fletti upp í dagbók eða tölvu,
hlustaði eftir hreyfingu af loftinu
eða úr kjallaranum. „Kannski úti
að tína mávsegg, að kanna veginn
yfir Gagnheiði, á greni, með bíl í
skoðun, sækja kótelettur fyrir Já
sæll?“ Oftast hvarf spyrjandinn
úr gættinni án þess að vera
nokkru nær um hvar Skúli var að
sinna einhverju af óteljandi er-
indum sínum. Ekki leið á löngu
uns ég áttaði mig á að ástæðu-
laust væri að reyna að svara og
kom mér upp tilsvari: „Vegir
Skúla eru órannsakanlegir.“ Síð-
ar tók við: „Hvernig á ég að vita
það?“ og loks horfði ég þegjandi
hvasst á viðkomandi uns hann
hopaði og hvarf úr gættinni. Er-
indin margvísleg en stundum þó
engin, bara að kasta kveðju á
Skúla, kanna hvort nokkuð hefði
breyst.
Jón á Sólbakka rennir upp að
Borginni á upplituðum rauðum
pallbíl. Hleypur upp tröppurnar,
fótviss í leggvíðum vaðstígvélum,
og sviptir upp hurðinni. „Mætti
Skúla úti á Eyjum. Hvert var
hann að fara?“ „Tja, ætli hann
hafi ekki átt erindi upp á Hérað, í
Egilsstaði.“ Læt vera að bæta við
að annað sé nánast óhugsandi þar
sem vegurinn liggur einungis
þangað. „Einmitt, upp á Hérað!“
svarar Jón áður en hann skeiðar
niður tröppurnar og stingur sér
aftur inn í skrjóðinn. Stundum er
gott að fá staðfest að allt sé eins
og það á að vera, að alheimurinn
Skúli Sveinsson
✝ Skúli Sveins-son fæddist 22.
janúar 1962. Hann
varð bráðkvaddur
4. mars 2018.
Útför Skúla fór
fram 24. mars 2018.
og lögmál hans
standi óhögguð um
stund.
„Hvar er Skúli?“
Ég er við skála-
vörslu í Loðmundar-
firði og undir spurn-
ingunni brestur í
talstöðinni sem er
eina fjarskiptasam-
bandið á Víkum.
Skálaverðir skiptast
á upplýsingum um
ferðir Skúla, hvort hann sé kom-
inn, ókominn, farinn, snúinn aftur
eða á leiðinni heim. Hvort hann
hafi komið með eldiviðinn, kjöt-
súpuna, bjórinn. Hvort hann hafi
farið að svipast um eftir hrein-
dýrahjörðinni sem hann sá í gær
eða hvort hann sé búinn að skila
af sér erlendu ferðakonunni með
snúna ökklann til félaga hennar á
Seyðisfirði. Skúli, sem tengir Vík-
ur og menn saman, sumar eftir
sumar, eilífðarreglan á Víknaslóð.
Ég er sest að á Eyjum. Minn
fyrsti, og síðar tíðasti, gestur er
Skúli. Kemur við á leiðinni á
bridskvöld eða á heimleið af
Ferðafélagsfundi. Komurnar
gleðja, fátt fær aðkomumann-
eskju til að finnast hún vera hluti
af samfélagi meir en þegar ná-
grannar og vinir líta inn til þess
eins að drekka með henni kaffi-
bolla. Siðir og venjur, táknmál
augnabliksins í eilífðinni.
Skúli Sveinsson, sómamaður
og vinur, rennir ekki oftar í hlað
þótt enn sé hans vænst. Allt hefur
á einhvern hátt breyst. Lífið hér á
úthjaranum verður ekki samt.
Harmur er kveðinn að íbúum
Borgarfjarðar og stórfjölskyld-
unni frá Hvannstóði. Og fjöl-
mörgum vinum og kunningjum
um land allt. Ég þakka þá gæfu
að hafa að vorkvöldi rekist inn um
dyrnar hjá Skúla á Borg, við-
kynninguna og vinskapinn og
votta fjölskyldunni og Borgfirð-
ingum öllum mína dýpstu samúð.
Kristín Amalía
á Hólshjáleigu.
Fátækleg orð til minningar um
góðan dreng sem fallinn er nú frá
fyrir aldur fram vega lítið þegar
staðið er frammi fyrir staðreynd.
Ótímabært fráfall Skúla Sveins-
sonar frænda míns og vinar er
þess eðlis að erfitt er að sættast
við orðinn hlut.
Skúli fetaði ekki alltaf troðnar
slóðir og því kynntist ég snemma
á lífsleiðinni. Hugmyndafluginu
voru satt best að segja afar fá tak-
mörk sett á uppvaxtarárum okk-
ar og það sem meira var, við kom-
um hugsunum okkar oftast í
framkvæmd. Jú, víst vorum við
frændur dálitlir prakkarar. Þeg-
ar ég lít til baka yfir bernskuárin
verður ekki annað séð en að þörf-
in fyrir útrás og skapandi hugsun
hafi verið mikil. En oft sátum við
félagarnir í bekknum við skák-
borðið og þá hugaríþrótt átti hug
okkar um tíma. Það var ákveðin
upplifun að vera í návist Skúla
frænda, bæði fyrr og síðar á lífs-
leiðinni. Stundum þegar við sát-
um að spjalli kom skyndileg þögn
í samtalið og þegar þögnin kom
vissi maður að það var von á góð-
um leik, rétt eins og í skákinni.
Svo færðist brosið skemmtilega
yfir og í framhaldinu kom gull-
kornið. Skúli var mjög hnyttinn í
tilsvörum og mátti þá einu gilda
hvort svarið kom umhendis eða
nokkrum vikum síðar, það hitti
alltaf beint í mark. Þetta var sá
Skúli sem ég þekkti, stundum
eins og utan við sig eða annars
hugar. Frændi var einstaklega
næmur á t.d. smæstu hluti at-
gervis náungans og því gat hann
miðlað áfram með kímnigáfu
sem átti engan sinn líka. Skúli
var líka afskaplega traustur fé-
lagi í senn og góðhjartaður.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti, ekki síst fyrir
samtölin sem við frændur áttum
síðustu árin. Þá varð mér æ bet-
ur ljóst hvað frænda var í raun
annt um sitt nánasta umhverfi og
náttúru. Í einu af mínum síðustu
samtölum fyrir ekki svo löngu
var mér þegar orðið ljóst að
Skúli var sá einstaklingur í firð-
inum fagra sem tók öðrum fram í
varðstöðu með náttúrunni og
þessi málefni hvíldu töluvert á
honum.
Skúli unni náttúrunni og hann
beið eftir vorboðunum og þá bár-
um við frændur gjarnan saman
bækur okkar einmitt um þetta
leyti árs. Bliköndin fágæta sem
hafði mætt í meir en áratug í fjör-
una framan við húsið hans var nú
hætt að koma.
Nú þegar ég hef fylgt góðum
frænda og vini til grafar vakna
ljúfsárar minningar þegar ég
horfi á fyrstu farfuglana koma
svífandi inn yfir landið.
Frændi góður – við berum bara
saman bækur okkar þegar þar að
kemur
Elskulegu systkini og frænd-
fólk, innilegar samúðarkveðjur.
Í síðasta sinn
Við brimsorfinn bakka
mundar sjónaukann
strá í munnviki
fjöruborðið, spegilslétt
vorið á næsta leiti
Skyndileg gára við kletthorn
brosið færist yfir
hann er kominn, einu sinni enn
fágætur gestur
líður eftir haffletinum
bliköndin ein og yfirgefin
og sem enginn vissi þá
í síðasta sinn
Að liðnu ári
langstundum situr
á sjávarbakkanum
horfir hugsi út yfir fjörðinn
sjónaukinn sígur
hann kemur ekki aftur
annars hugar gengur
hægum skrefum
yfir þorpsgötuna
heim að Borg
í síðasta sinn
(Andrés Skúlason)
Andrés Skúlason.